ေမြးစားမိခင္

တစ္ခုေသာအားလပ္ရက္၌ အဝတ္ဘီရိုရွင္းရင္း အံဆြဲထဲမွ လက္ကိုင္ပုဝါတစ္ထည္ႏွင့္ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ခ်ည္ထံုးထား ေသာ အထုပ္ကေလးတစ္ထုပ္ ထြက္လာ၏။ ပန္းေရာင္ဇာအနားကြပ္ထားေသာ ထိုအျဖဴေရာင္ လက္ကိုင္ပုဝါအထုပ္ ကေလး ရွိေနခဲ့သည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာခဲ့ၿပီမသိ။ တစ္ခ်ိန္က ရွင္းသန္႔ခဲ့ဟန္တူေသာ အျဖဴေရာင္ေလးမွာ ယခုအခါ ညိဳေရာ္လ်က္ရွိေနၿပီ။ ခ်ည္ထားေသာ အထံုးေလးကို ျဖည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွ တစ္က်ပ္တန္အေႂကြေစ့မ်ား တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး……ကိုးေစ့တိတိ ေတြ႔ရသည္။ သည္ေငြအေႂကြကိုးက်ပ္ကို ဘယ္သူကမ်ား တယုတယထုပ္ၿပီး သိမ္းဆည္းထား ခဲ့ပါလိမ့္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။

            မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေတြးၾကည့္ေသာ္လည္း အေျဖက ေရးေရးမွ်ေပၚမလာ…။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမ့ကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရေတာ့သည္။ အေမက အေႂကြေစ့ေလးမ်ားကို ခဏယူၾကည့္ လိုက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္မသိေသးေသာ အေႂကြေစ့မ်ား၏ရာဇဝင္ကို ေျပာျပပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုအေႂကြေစ့မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေမြးခါစက အေမ့ကို အေမႀကီး(အဘြား)က ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ‘သားဦးစေန’ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ယၾတာေခ်သည့္ အေနႏွင့္ အေမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုေငြကိုးက်ပ္ျဖင့္ (စတိသေဘာ) ဝယ္ယူေမြးစားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အေမ့စကားဆံုးေတာ့ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာခဲ့သည့္တိုင္ အေရာင္လက္ေနဆဲျဖစ္ေသာ အေႂကြေစ့ေလးမ်ားကို လက္ဖဝါး ထဲတြင္ တခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေအာင္ လွဳပ္ကစားေနမိရင္း…။

*

ကၽြန္ေတာ့္သြားမ်ား မလွပါ။

ငယ္စဥ္က အတတ္ဆန္းၿပီး ေရခြက္ကိုပါးစပ္မွာစြပ္၍ေျပးရာ ေမွာက္လ်က္လဲသျဖင့္ ေရွ႕သြားမ်ားအတြဲလိုက္ ကၽြတ္ထြက္သြားကာ ႏွဳတ္ခမ္းအထက္မွာလည္း ထင္ရွားသည့္အမွတ္အသားတစ္ခု လက္ေဆာင္ရခဲ့ဖူး၏။ က်န္သြားမ်ားမွာ လည္း အကုန္လံုးလိုလို မည္းညစ္ေနေအာင္ သြားပိုးစားလ်က္ရွိရာ အေမႀကီးက တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္း ဆြဲႏွဳတ္ေပးခဲ့ ရသည္။ ပိုးစားထားေသာသြားေတြ ‘နဲ႔’ လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အေမႀကီးက “လူေလးေရ… လာပါဦးကြယ္” ဟုေခၚ၍ ပါးစပ္ဟ ခိုင္းၿပီး လက္ကိုင္ပုဝါေလးႏွင့္အသာအုပ္ကာ ထံုေဆးမပါ ေမ့ေဆးမေပးဘဲ သည္အတိုင္း ဂၽြတ္ခနဲ ဆြဲခၽြတ္ေပးတတ္သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္သြားေတြကပဲ ကၽြတ္ခ်ိန္တန္ေန၍လား၊ အေမႀကီးကပဲ ကၽြမ္းက်င္လြန္း၍လားမသိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ ထဲမွ ပိုးကိုက္သြားမည္းနက္နက္ေလးမ်ားမွာ နာက်င္မွဳတစ္စံုတစ္ရာ မခံစားလိုက္ရဘဲ အေမႀကီး၏လက္အတြင္းသို႔ က်ေရာက္ကုန္ၾက၏။ ဤနည္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေခ်ာကလက္ေရာင္ႏို႔သြားကေလးမ်ားမွာ သြားဆရာဝန္၏ ထံုေဆးအပ္၊ ပလာယာ စသည္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ထိဖူးျခင္းမရွိလိုက္ဘဲ နိ႒ိတံခဲ့ၾကရသည္။

            သြားတစ္ေခ်ာင္းႏွဳတ္ေပးၿပီးတိုင္း အေမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲသို႔ ေလာေလာလတ္လတ္ ႏွဳတ္ထားသည့္ သြားကေလးကိုထည့္ေပးၿပီး “ႂကြက္ကေလးေရ…မင္းသြားေတြ ငါ့ကိုေပး၊ ငါ့သြားကို မင္းယူ” ဟု ရြတ္ခိုင္းကာ ႂကြက္တြင္း ထဲသို႔ ပစ္ခိုင္းေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႂကြက္တြင္းရွာမေတြ႔ေသာေၾကာင့္ အေမႀကီးအလစ္မွာ နီးစပ္ရာအိမ္ေရွ႕ ေရေျမာင္းထဲသို႔ ပစ္ပစ္ခ်တတ္၏။ ထိုေၾကာင့္ပင္လားမသိ။ အသစ္ထြက္လာေသာသြားမ်ားမွာ ႂကြက္သြားေလးမ်ားလို ေက်ာက္တန္းစီညီပါေပ့ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေစာင္းသည့္သြားကေစာင္း၊ ရြဲ႕သည့္သြားကရြဲ႕၊ ထပ္သည့္သြားကထပ္ကုန္ေတာ့ သည္။

            အေမႀကီးသည္ ထိုကဲ့သို႔ ၾကာၾကာဝါးမည့္ ‘သြား’ မ်ားကို ဂရုစိုက္တတ္ရံုသာမက ‘လွ်ာ’ အရင္းျမက္ေစဖို႔လည္း အၿမဲျဖည့္ဆည္းေပးတတ္၏။ “သြားေကာင္းမွ အေမႀကီးခ်က္တဲ့ဟင္းေတြ အမ်ားႀကီးစားႏိုင္မွာေပါ့ လူေလးရဲ႕” ဟု သြား ႏွဳတ္ေပးခါနီးတိုင္း အေမႀကီးေျပာေလ့ရွိသည္။ အေမႀကီးသည္ ဟင္းခ်က္လည္းအလြန္ေကာင္း၏။ ဟင္းလ်ာမ်ားကို စိတ္ ရွည္လက္ရွည္ႏွင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္တတ္သလို ရွိသမွ်ႏွင့္ခံတြင္းေပါက္ေအာင္လည္း စီမံႏိုင္သည္။

ေျမးတစ္သိုက္ အိမ္အလည္လာေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အေမႀကီးက ထမင္းဟင္းမ်ားကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ႀကိဳတင္ ခ်က္ထားၿပီးသား။ ေျမးေတြကလည္း ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း အေမႀကီးကို အာဘြားတစ္ခ်က္ ညာတာပါေတးလုပ္ၿပီး ထမင္းဝိုင္းသို႔ သူ႔ထက္ငါဦးေအာင္ အလုအယက္ဝင္ထိုင္ကာ ပလုတ္ပေလာင္း လုစားၾကေတာ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ သူ႔လက္ရာ မ်ားကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေလြးေနသည္ကိုျမင္လွ်င္ အေမႀကီးက အလြန္သေဘာက်သည္။ ေျမးေတြထဲက တစ္ေယာက္ ေယာက္ အစားအေသာက္ပ်က္ေနလွ်င္ အေမႀကီးက “ငါ့ေျမးေလး၊ အူေတြက်ဥ္းေနၿပီလား?” ဟု စိုးရိမ္တႀကီးေမးကာ ခံတြင္းေပါက္ေစမည့္ဟင္းလ်ာမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းပင္ရွာႀကံ၍ ခ်က္ျပဳတ္ေပးတတ္၏။

            တစ္က်ိပ္ေက်ာ္ေက်ာ္အင္အားရွိေသာ ေျမးထီးေျမးမေတြကလည္း တစ္ေယာက္ကို အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိးစီ။ ဝက္သား ကို မိုးခိုသားမွစားတတ္ေသာ ေျမးေတြရွိသလို ငါးပိရည္ကို တစ္ခြက္လံုးေလာင္းခ်ၿပီး နယ္ဖတ္စားေသာက္တတ္ေသာ ေျမးလည္းရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ေျမးက ပဲကုလားဟင္းႀကိဳက္၏။ တခ်ဳိ႕ေျမးက်ေတာ့ ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္း။ အေမႀကီးခ်က္ေသာ ငါးဘတ္ေမႊႏွင့္မွ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားတတ္ေသာ ေျမးလည္းရွိပါေသးသည္။ ေျမးမ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ အႀကိဳက္ေထြျပားၾကေသာ္လည္း ဘယ္ေျမးလာလွ်င္ ဘာဟင္းခ်က္ထားရမည္ကို အေမႀကီးက နပ္ၿပီးသား။ ထို႔အျပင္ ဘာဟင္းခ်က္ထားလွ်င္ ဘယ္ေျမးကို ေခၚေကၽြးရမည္ကိုလည္း ေျပာစရာမလို…။

            အေမႀကီးလက္ရာမ်ားအနက္ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးဟင္းမွာ ၾကက္သားကာလသားခ်က္…။

ဆီနည္းနည္း၊ ေရမ်ားမ်ားထည့္ကာ ဘူးသီးစိတ္ကေလးမ်ား မႏူးတႏူးေရာ၍ခ်က္ထားေသာ ထိုကာလသားဟင္း တစ္ခြက္တည္းႏွင့္ပင္ အရည္ေသာက္လိုက္၊ အဖတ္စားလိုက္လုပ္ရင္း ထမင္းေတြ တစ္လုတ္ၿပီးတစ္လုတ္၊ တစ္ပန္းကန္ၿပီး တစ္ပန္းကန္ ေလွ်ာခနဲ ေလွ်ာခနဲ ဝင္သြားတတ္သည္။ ေနာက္ထပ္အႀကိဳက္ဆံုး ဟင္းတစ္မ်ဳိးကေတာ့ ပုစြန္ေျခာက္ကို ညက္ေနေအာင္ေထာင္းၿပီး ေမႊးေနေအာင္ေၾကာ္ထားေသာ ပုစြန္ေျခာက္ငါးပိခ်က္။ သူ႔ကိုေတာ့ အေမႀကီးက အခ်ဳိႏွင့္အစပ္ ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးခ်က္ေလ့ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ဳိထက္အစပ္ကို ပို၍ ခံတြင္းေတြ႔သည္။ ထုိပုစြန္ေျခာက္ငါးပိခ်က္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းႏွင့္စားေလ့မရွိဘဲ သည္အတိုင္း သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ ထိုင္စားတတ္၏။ (တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ အေဆာင္မွာေနရစဥ္ကလည္း လူႀကံဳရွိသည့္အခါတိုင္း ပို႔ေပးေလ့ရွိေသာ အေမႀကီး၏ပုစြန္ေျခာက္ငါးပိခ်က္ကို တစ္ေဆာင္ လံုးက လက္မလည္ေအာင္ ဝိုင္းအားေပးၾကသျဖင့္ ေရာက္သည့္ေန႔မွာပင္ ကုန္သြားတတ္သည္။)

            ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျမးမ်ားတင္မကဘဲ အေမႀကီး၏သားသမီးမ်ား ကိုယ္တိုင္ကလည္း အေမႀကီးလက္ရာ အသည္းစြဲ ပင္။ အေမဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္မွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာသည့္အခါတိုင္း အေမႀကီးကို ပုစြန္တုပ္ဟင္းခ်က္ခိုင္းၿပီး ယူလာရန္ အၿမဲမွာ ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာက ေရခ်ဳိပုစြန္ရွား၏။ ထိုအခါမ်ဳိးမ်ား၌ အေမႀကီးသည္ (သမီးစားဖို႔အတြက္) ေစ်းသို႔ ကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ပုစြန္တုပ္မ်ားကို စိတ္ႀကိဳက္ေရြးဝယ္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ မီးခိုးတစ္လံုးလံုး၊ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးႏွင့္ က်က်နန ခ်က္ေလေတာ့၏။ ၿပီးလွ်င္ ထမင္းဗူးေလးထဲသို႔ထည့္ကာ ဆီေတြမယိုဖိတ္ရေအာင္ ပလတ္စတစ္အိတ္ အထပ္ထပ္ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပိုးေပးလိုက္ေလ့ရွိသည္။

            အေမႀကီးသည္ သူ႔လက္ရာမ်ားကို သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြ အားပါးတရစားေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိပြား ေနတတ္ေသာ္လည္း သူ႔ပိုင္နက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ဝင္လာၿပီး ခ်က္ျပဳတ္လွ်င္ မႀကိဳက္တတ္။ တစ္ခါ တစ္ရံ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရန္၊ ႏြားႏို႔ေႏႊးရန္အတြက္ အိုးတစ္လံုးကိုင္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ အေဖႀကီးဝင္လာတတ္သည့္အခါ မ်ားတြင္ အေမႀကီးက “ရွင္ဖယ္ေနစမ္းပါ…ကၽြန္မလုပ္ေပးပါ့မယ္” ဟုဆိုကာ အေဖႀကီးကို အိမ္ေရွ႕သို႔ အတင္းႏွင္လႊတ္ တတ္သည္။ ထမင္းတစ္စားပြဲလံုးကိုလည္း ငါးပိရည္၊ တို႔စရာကအစ အခ်ဳိပြဲအထိ သူ႔လက္ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ျပင္ဆင္ ေပးရမွ ေက်နပ္၏။

*

အေမႀကီးတြင္ သြားေလရာ ေဆာင္ထားတတ္ေသာ ေဆးေသတၱာ အဝါေရာင္ေလးတစ္လံုးရွိ၏။

            ယင္းေဆးေသတၱာေလးထဲတြင္ အေမႀကီးေန႔စဥ္ေသာက္ေနက် ေသြးတိုးက်ေဆးရွိသည္။ ႏွလံုးၿငိမ္ေဆးပါသည္။ ပရုတ္ဆီဘူးထည့္ထားသည္။ မ်က္စဥ္းေဆးေဆာင္ထားသည္။ ေဖာက္လက္စ လ်က္ဆားထုပ္ကေလးမ်ားလည္း ေတြ႔ရ တတ္သလို ဂမုန္းေပါင္းတစ္ေထာင္ ေသြးေဆးပုလင္းေလးကလည္း အသင့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က အေမႀကီး ေဆး ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ေျမးမ်ားကို အနားသို႔ေခၚၿပီး လက္ဖဝါးေလးမ်ား တန္းစီ၍ျဖန္႔ခိုင္းထားတတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္သန္းလံုးခန္႔ရွိေသာ ဂမုန္းေပါင္းတစ္ေထာင္ ေသြးေဆးပုလင္းထဲသို႔ သြားၾကားထိုးတံကေလးႏွင့္ထိုးေမႊၿပီး ထြက္လာ ေသာ နီနီညိဳညိဳအမွဳန္႔မ်ားကို လက္ဖဝါးေပၚတြင္ တစ္ေယာက္နည္းနည္းစီ ပံုေပးသည္။ ထိုစဥ္က ေသြးေဆး၏ အာနိသင္ ဘာမွန္းမသိၾကေသာ္လည္း လ်က္လိုက္လွ်င္ လွ်ာေပၚမွာစြဲက်န္ရစ္ေသာ ခ်ဳိရွိန္းျမျမအရသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလြန္ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဂ်ီက်တတ္ေသာေျမးဆိုလွ်င္ ေသြးေဆးပုလင္းေလးေထာင္ျပလိုက္သည္ႏွင့္ အငိုခ်က္ခ်င္း တိတ္ၿပီး လက္ဝါးျဖန္႔ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သြားနာသြားကိုက္သည့္အခါမ်ားတြင္ အေမႀကီးသိပ္ထည့္ေပးတတ္ေသာ တရုတ္ ေဆးမွဳန္႔ခါးခါးႀကီးကိုေတာ့ မည္သူမွ မႀကိဳက္ၾက။

            ေန႔လည္ေန႔ခင္း အားလပ္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အေဖႀကီးေရာ အေမႀကီးပါ စာအုပ္စာေစာင္ကိုယ္စီႏွင့္ စာဖတ္ ေလ့ရွိၾက၏။ ဤအခ်ိန္မ်ဳိးမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျမးတစ္စု အေျပးအလႊားထမ္းေဆာင္ၾကရမည့္ တာဝန္ႀကီးတစ္ခု ရွိပါ သည္။ ထိုတာဝန္က ‘စာၾကည့္မ်က္မွန္ ရွာေဖြေပးျခင္း’ ပင္။ အေဖႀကီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးတြင္ အေဝးၾကည့္မ်က္မွန္ တစ္လက္ႏွင့္ စာၾကည့္မ်က္မွန္တစ္လက္စီ ရွိၾကသည္။ ယင္းမ်က္မွန္ႏွစ္လက္ကို ခဏခဏ လဲလွယ္တပ္ဆင္ရသျဖင့္ ေနရာအထားမွားကာ စာဖတ္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း အၿမဲလိုလိုပင္ရွာမေတြ႔ဘဲ ေပ်ာက္ေနတတ္၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးစံရွားအဖြဲ႔က မ်က္မွန္ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ေပးၾကရသည္။ အရင္ဦးဆံုးေတြ႔ေအာင္ရွာႏိုင္သူကုိ အေဖႀကီးႏွင့္အေမႀကီးက မုန္႔ဖိုး ေပးေလ့ရွိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မ်က္မွန္မ်ားမွာ ေခါင္းအံုးေအာက္၊ သတင္းစာေအာက္မ်ားတြင္ ဖံုးေနတတ္၏။

            တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္ေယာက္က လူလည္က်ၿပီး မ်က္မွန္မ်ားကိုႀကိဳဖြက္ထား၍ ရွာခိုင္းသည့္အခ်ိန္ေရာက္ ေတာ့မွ ဖြက္ထားရာကေနထုတ္ယူလာၿပီး မုန္႔ဖိုးညာယူေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေမႀကီးက မ်က္မွန္ရွာခိုင္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဘုရားစင္၊ ထမင္းစားခန္းကအစ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာပါမက်န္ ေနရာအႏွံ႔ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ လိုက္ရွာပါေသာ္လည္း လံုးဝ ရွာမေတြ႔။ ေနာက္ဆံုး မွတ္ေလာက္သားေလာက္ရွိေတာ့မွ အေမႀကီးက သူကိုယ္တိုင္ဖြက္ ထားသည့္မ်က္မွန္ကေလးကို အားလံုးျမင္ေအာင္ ထုတ္ျပသည္။

ထိုေန႔မွစ၍ မည္သူမွ မ်က္မွန္မဖြက္ၾကေတာ့…။

*

အေမႀကီး၏ဆံပင္သည္ ခါးလယ္ေလာက္အထိ ရွည္သည္။ ေရခ်ဳိးေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး၍ ဆံပင္မ်ားကို ျဖန္႔ခ်ထားတတ္သည့္ အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေမႀကီးေခါင္းကို အတင္းၿဖဲကာ ဆံပင္ျဖဴရွာၾကသည္။ ထိုစဥ္က ဆံပင္ျဖဴေစ်း အလြန္ေကာင္း သည္။ တစ္ပင္ကို ငါးက်ပ္။ ထို႔အျပင္ “ဆံပင္ျဖဴတစ္ပင္ႏွဳတ္ေပးရင္ ကုသိုလ္တစ္ပိႆာေလာက္ရတယ္ကြဲ႔” ဟူေသာ အေမႀကီး၏ေျပာစကားေၾကာင့္ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ ကုသိုလ္ဆိုတာႀကီးကို အတင္းလိုခ်င္ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အားတက္သေရာ ဝိုင္းရွာၾကေတာ့၏။ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေနေသာ အေမႀကီး၏ဆံပင္ေတြၾကားထဲမွာ ပုန္းကြယ္ေနတတ္ ေသာ ေငြေရာင္ဆံမွ်င္မ်ားကို မေတြ႔,ေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး ဇာဂနာႏွင့္ အျမစ္ပါပါေအာင္ ဆြဲႏွဳတ္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ဳိး ပင္။

သို႔ေသာ္ အေမႀကီးက ေန႔စဥ္ အံုးဆီကို အိရႊဲေနေအာင္လိမ္းတတ္သျဖင့္ ဆံပင္ျဖဴသိပ္ရွာမရတတ္။ အလြန္ဆံုးရမွ ေလး ငါး ေျခာက္ပင္ခန္႔သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုအတြက္ ေန႔တြက္မကိုက္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျမးရွဳပ္ တစ္သိုက္က တစ္ေခါင္းလံုးေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနေသာ အေဖႀကီး၏ဆံပင္ျဖဴမ်ားကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကေတာ့၏။ ႏွဳတ္ရဲေသာေျမး တစ္ေယာက္က “အေဖႀကီး… ဆံပင္ျဖဴႏွဳတ္မလား? တစ္ပင္သံုးက်ပ္ပဲ ယူမယ္ေလ” ဟု လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္ျပၿပီး ေၾကး စေခၚေတာ့ အေဖႀကီးက အလြန္သေဘာက်ၿပီး တဟားဟားရယ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံရရ မရရ ကုသိုလ္ရရင္ ၿပီးေရာဟု သေဘာထားၿပီး ဆံပင္ျဖဴႏွဳတ္မည္တကဲကဲ ျပင္ေနၾကေသာေျမးေတြကို မတားႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အေဖႀကီးက “အေမႀကီးေရ…ခင္ဗ်ားေျမးေတြကို က်ဳပ္မႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕” ဟု စစ္ကူေတာင္းရေတာ့၏။ ဒါေတာင္ လက္ျမန္သူေတြက တျဗဳတ္ျဗဳတ္ဆြဲႏွဳတ္ၾကသျဖင့္ ဆံပင္ျဖဴေတြ သံုးေလးပင္ေလာက္ ပါသြားေသးသည္။

ထိုေန႔မွစ၍ အေဖႀကီးလည္း လက္သံေျပာင္လွေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အႏၱရာယ္မွ ကင္းေဝးေစရန္ ဆံပင္ျဖဴမ်ားကို အျမန္ဆံုးျပန္နက္သြားေအာင္ ေဆးဆိုးထားလိုက္ရေတာ့၏။

*

ယခုအခါ အေဖႀကီးေရာ အေမႀကီးပါ အသက္အရြယ္ အေတာ္အတန္ေထာက္လာၾကၿပီ။ ငယ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ့္သြားေတြကို တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္းဆြဲႏွဳတ္ေပးခဲ့ေသာ အေမႀကီးမွာလည္း သြားေတြတစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေတာ့။ ထမင္းစားလွ်င္ သြားဖံုးကေလးႏွင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီး ဝါးေနရ၏။

အသက္ႀကီးလာေတာ့ ေမ့တတ္လာသျဖင့္ ဟင္းခ်က္သည့္အခါ ဆားကို ႏွစ္ခါသံုးခါ ခတ္မိလာတတ္ၿပီ။ တစ္ခါ တစ္ရံ၌လည္း ဆားလံုးဝ,မခတ္မိ။ အရင္ကကဲ့သို႔ ဟင္းေတြတစ္မယ္ၿပီးတစ္မယ္ခ်က္ကာ လက္စြမ္းမျပႏိုင္ေတာ့ေသာ္ လည္း အေမႀကီးသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ဝင္ေနဆဲ၊ ထမင္းဟင္းေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ေနဆဲ။ ေျမးေတြ အိမ္ အလည္လာလွ်င္လည္း “ငါ့ေျမးတို႔…ထမင္းစားသြားၾကဦးေလ” ဟုေခၚၿမဲ…။ အေမႀကီးလက္ရာမ်ားကလည္း ေမွာ္ဝင္ေန ေသာေၾကာင့္လားမသိ၊ ယေန႔ထက္တိုင္ စား၍ေကာင္းေနဆဲ…။

စံုစီနဖာေဆးေသတၱာေလးထဲ၌လည္း ေန႔စဥ္ေသာက္ရမည့္ေဆးမ်ား တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး၊ တစ္ကတ္ၿပီးတစ္ကတ္ တိုးတိုးလာၿပီ။ ေဆးေသာက္ရမည့္ အႀကိမ္ေရကလည္း ပိုမ်ားလာၿပီ။ သို႔ေသာ္ အေမႀကီးလက္စြဲ ဂမုန္းေပါင္းတစ္ေထာင္ ေသြးေဆးပုလင္းေလးခမ်ာမွာေတာ့ အရင္တုန္းကလို တိုးေဝွ႔အားေပးမည့္သူမ်ား မရွိၾကေတာ့သျဖင့္ ေသတၱာေထာင့္၌ ကပ္ကာ ညွိဳးေဖ်ာ့လ်က္ရွိ၏။

            ခဏခဏေပ်ာက္တတ္ေသာ အေမႀကီး၏မ်က္မွန္မ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား ထူထူလာသကဲ့သို႔ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ခဲ့ ေသာ ဆံပင္မ်ားကလည္း တစ္စထက္တစ္စ ျဖဴေရာ္က်ဲပါးၾကကုန္ၿပီ။ အရင္ကလို ဇာဂနာတစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အလုအယက္ ဝိုင္းႏွဳတ္ေပးၾကမည့္ ေျမးတစ္ျဖာကလည္း (အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္) အနားမွာတစ္ေယာက္မွ မရွိၾက ေတာ့။

            သို႔ေသာ္လည္း အနားမွာရွိသည္ျဖစ္ေစ မရွိသည္ျဖစ္ေစ အေမႀကီးကေတာ့ ေျမးေတြကို အရင္တုန္းကလို ခ်စ္ေနၿမဲ၊ သတိရေနၿမဲ…။

            ယာဖ်က္ေတာ့သခြား ဆိုသည္မွာ ဟုတ္ေကာင္းဟုတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေျမးဖ်က္ေတာ့အဘြား ဆိုသည္ကိုေတာ့ လံုးဝ သေဘာမတူႏိုင္။ ‘သားအခ်စ္၊ ေျမးအႏွစ္’ ဆိုသည့္အတိုင္း ကိုယ္တိုင္ဝမ္းႏွင့္လြယ္၍ မေမြးခဲ့ရေသာ္လည္း အေမႀကီး သည္ ေျမးတစ္က်ိပ္ေက်ာ္တို႔၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးစားမိခင္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနဆဲပင္…။

လင္းဇင္ေယာ္

အေတြးအျမင္ အမွတ္(၂၄၅)၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၂။