ဒိုမယ္ (သို႔) ပုလဲလံုးေတြဝပ္ထားတဲ့ကၽြန္း

ကၽြန္းစခန္းေလးသို႔ သူေရာက္သည့္အခါတိုင္း စားရိပ္သာႏွင့္ေဆးခန္းေလးကိုဆက္ထားေသာ အမိုးေအာက္မွလမ္းၾကား ေလးတြင္ ထိုင္ခံုေလးတစ္လံုးခ်ကာ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားလုပ္ငန္းခြင္ဝင္သည့္အခ်ိန္ ေအးေအးလူလူ ရွိတတ္ ေသာေန႔လည္ခင္းမ်ားတြင္ သည္လမ္းၾကားေလး၌ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ လက္ဖက္ရည္အဖန္တစ္ခြက္ႏွင့္အတူ သူထိုင္ေနက်။ ျဖည္းျဖည္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တိုးဝင္လာတတ္ေသာ ဆားေငြ႔သင္းသည့္ပင္လယ္ေလကိုရွဴရွိဳက္လိုက္၊ စာမ်က္ႏွာေတြကို တစ္ရြက္ ၿပီးတစ္ရြက္လွန္ဖတ္လိုက္၊ အဖန္ရည္တစ္က်ဳိက္က်ဳိက္ကာ ဖတ္လက္စစာေတြကိုအရသာခံလိုက္၊ ဗိုက္ဆာလာလွ်င္ စားရိပ္သာထဲဝင္ၿပီး စားစရာတစ္ခုခုယူစားလိုက္၊ လူနာလာလွ်င္ ထၾကည့္လိုက္၊ ျဖတ္သန္းသြားလာသူမ်ားေတြ႔လွ်င္ ေခါင္းညိတ္ၿပံဳးျပလိုက္ႏွင့္ ကၽြန္းေပၚကေန႔ရက္ေတြကို တေရြ႕ေရြ႕ကုန္လြန္ေစခဲ့၏။

            လူနာလာသည္ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ျဖစ္ေစ သည္ထိုင္ခံုေလးမွာပဲ သတ္မွတ္ခ်ိန္ျပည့္ေအာင္ သူထိုင္သည္။ ေဆး ထုတ္၊ စာရင္းသြင္း၊ လူနာၾကည့္သည့္အခ်ိန္မွလြဲ၍ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဆးခန္းထဲမွာသူေနေလ့မရွိ။ ေဆးခန္းထဲ၌ ေလေအးေပးစက္တပ္ေပးထားေသာ္လည္း လတ္ဆတ္ေသာပင္လယ္ေလစစ္စစ္ကို ရွဴရွိဳက္ရတာေလာက္ သူမမက္ေမာ။ လူနာလာသည့္အခါမွ လူနာႏွင့္အတူ ေဆးခန္းထဲသို႔ဝင္ေလ့ရွိ၏။ သည္ကၽြန္းစခန္းေလးသည္ ပုလဲေမြးျမဴထုတ္လုပ္ေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ေဆးခန္းေလးသို႔ လာသမွ်လူနာမ်ား(ကၽြန္းသူကၽြန္းသားမ်ား)အားလံုးမွာလည္း ပုလဲ ဝန္ထမ္းမ်ားသာလွ်င္ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔အားလံုး ကၽြန္းေပၚမွာေမြး၊ ကၽြန္းေပၚမွာႀကီးျပင္းၾကသူမ်ားမဟုတ္ဘဲ တစ္ဝမ္း တစ္ခါးအတြက္ ေနရာစံုမွ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

တစ္ေကာင္လွ်င္ အုတ္ခဲတစ္လံုးသာသာေလးေသာ မုတ္ေကာင္မ်ားပါသည့္ျခင္းမ်ားကို ေန႔စဥ္ ဆြဲရ၊ မ,ရေသာ ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုး ခါးနာဖူး၏။ ပုခံုးနာဖူး၏။ မုတ္ေကာင္ျခင္းမ်ားတြင္ တြယ္ကပ္ေနတတ္ေသာ ေရေမွာ္ပင္ တစ္မ်ဳိး (သူတို႔အေခၚ ယားပင္)ထိမိေသာေၾကာင့္ အဖုအပိမ့္ႀကီးမ်ားထကာ မခံႏိုင္ေအာင္ယားယံဖူး၏။ ထို ‘ယားပင္’ မ်ား မေတာ္တဆ မ်က္လံုးထဲဝင္ေသာေၾကာင့္ နီရဲယားယံလာၿပီး မ်က္ရည္ပူမ်ား တသြင္သြင္စီးက်ဖူး၏။ မုတ္ေကာင္မ်ား၊ မုတ္ေကာင္ျခင္းမ်ား၊ ေဘာသီးမ်ားတြင္ အထပ္ထပ္တြယ္ကပ္ေနၾကေသာ ခရင္းေကာင္မ်ားကို ဖယ္ရွားသုတ္သင္ရင္း ခရင္းျပတ္ရွဖူး၏။ ပင္လယ္ျပင္တြင္ မိုးဒဏ္၊ ေလဒဏ္၊ လွိဳင္းဒဏ္ကို အန္တုရင္ဆိုင္ရင္းမွ လွိဳင္းမူးဖူး၊ ေအာ့အန္ဖူး၏။ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေခါင္းေထာင္ႏွိပ္စက္တတ္ေသာ တုပ္ေကြး၊ ငွက္ဖ်ားတို႔ေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုး ေသာက္ေဆး၊ ထိုးေဆး တို႔ႏွင့္ရင္းႏွီးဖူးၾက၏။ သို႔ႏွင့္ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့လည္း သူတို႔အားလံုး ထိုေဝဒနာမ်ားကို က်င့္သားရလာၾက၏။

မနက္ပိုင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္အလုပ္နားသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ထိုင္ခံုေလးအနီးသို႔ ‘ကိုလူလွ’ ေရာက္လာတတ္ၿပီး သူ႔ကို လက္ဘက္ရည္ေသာက္လာေခၚတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ကိုလူလွတို႔ မုတ္ေကာင္သားေဖာက္ဌာနမွာ လက္ဘက္ရည္ လိုက္ေသာက္ရင္း ဖန္ဘူးေတြ၊ ဖန္ႁပြန္ေတြ၊ ဖန္ျပားေတြ၊ အဏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းေတြ၊ မုတ္ေကာင္ေပါက္ကေလးမ်ား တြယ္ ကပ္ေနသည့္ႀကိဳးထံုးေတြ၊ ဖိုင္ဘာစည္ပိုင္းႀကီးေတြၾကားကို ေရာက္သြားတတ္၏။

            မုတ္ေကာင္သားေဖာက္ရန္အတြက္ အရြယ္ေရာက္ၿပီးေသာ မုတ္ေကာင္အထီးႏွင့္အမကို ကန္တစ္ကန္ထဲ၌ အတူ ထည့္ၿပီး ေရအပူခ်ိန္အတက္အက်ကို ကစားေပးရသည္။ ထိုအခါ မုတ္ေကာင္အထီးႏွင့္အမတို႔သည္ သုက္ႏွင့္မ်ဳိးဥမ်ား လႊတ္ၾကသည္။ ယင္းတို႔၏မ်ဳိးဥမ်ား သေႏၶေအာင္ၿပီးေနာက္ ၄၈ နာရီအၾကာ၌ေပါက္ပြားလာေသာ မုတ္ေကာင္ေပါက္ေလး မ်ားကို တြဲေလာင္းခ်ထားေသာႀကိဳးထံုးေလးမ်ား၌ တြယ္ကပ္ေစလ်က္ ဆက္လက္ေမြးျမဴၾကရသည္။ ကိုလူလွက စည္ပိုင္း ထဲမွ ေရအနည္းငယ္ယူကာ ဖန္ျပားဝိုင္းတစ္ခုေပၚတင္၍ အဏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းေအာက္မွာထိုးျပသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ျမင္းခြာပံုသ႑ာန္မုတ္ေကာင္သားေပါက္ေလးမ်ားကို ညိဳတိုတိုမည္းတဲတဲေတြ႔လိုက္ရသည္။

အဆိုပါ ညိဳမည္းမည္းမုတ္ေကာင္ေပါက္ေလးမ်ားကို ေကၽြးရန္အတြက္ အစာ(ဘက္တီးရီးယား)မ်ားကိုလည္း သီးသန္႔ေမြးျမဴေပးရေသးသည္။ မုတ္ေကာင္ေပါက္ေလးရက္သားမွ ကိုးရက္သားအထိကို အစာႏွစ္မ်ဳိး၊ ကိုးရက္မွသံုးလ အထိကို ေနာက္ထပ္အစာႏွစ္မ်ဳိးေပါင္းကာ စုစုေပါင္းအစာေလးမ်ဳိးေရာစပ္၍ ေကၽြးၾကရ၏။ မုတ္ေကာင္အစာ အမ်ဳိးေပါင္း မ်ားစြာရွိသည့္အနက္မွ လက္ေရြးစင္ အစာေလးမ်ဳိးကိုသာ ေရြးခ်ယ္၍အသံုးျပဳထားသည္ဟု ကိုလူလွက စိတ္ရွည္လက္ ရွည္ရွင္းျပသည္။ ထို႔အျပင္ ဤပုလဲေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္မိသားစုလုပ္ငန္းျဖစ္သည္ ဟုေျပာျပသျဖင့္ သူအံ့အားသင့္ခဲ့ရေသးသည္။

ကိုလူလွ၏မုတ္ေကာင္သားေဖာက္ဌာနမွ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ားျဖင့္ ႏွစ္စဥ္မုတ္ေကာင္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍ သားေဖာက္ေမြးဖြားေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုလူလွကိုယ္တိုင္မွာေတာ့ အခုထိ သားသမီးရတနာ မထြန္းကားႏိုင္ေသး။ “ကိုလူလွႀကီး…ဘယ္လိုလဲ၊ ထူးျခားၿပီလား” ဟုေမးလိုက္တိုင္း “နည္းစနစ္ရွာေနတုန္းဗ်” ဟု အရႊန္းေဖာက္ကာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ျပန္ေျဖတတ္ေလ့ရွိေသာ ကိုလူလွတစ္ေယာက္ ကၽြန္းေလးေပၚမွ မုတ္ေကာင္ေပါက္ကေလးမ်ားကိုသာ သားငယ္သမီးငယ္ ေလးမ်ားအျဖစ္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂရုစိုက္ေနရေတာ့၏။

ရာသီဥတုၾကည္လင္ေသာေန႔မ်ားမွာေတာ့ သူ႔ထုိင္ခံုေလးဆီသို႔ စားရိပ္သာမွဴးႀကီး ‘ဦးလွဝင္း’ ကြမ္းတၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ ဝါးလ်က္ေရာက္လာတတ္ၿပီး မုတ္ေကာင္ဝတ္ဆံသြင္းသည့္ဌာနသို႔ ေခၚသြားတတ္၏။ သစ္သားခံုႀကီးမ်ားကိုယ္စီျဖင့္ အသားစလွီးသူကလွီး၊ ဝတ္ဆံသြင္းသူကသြင္းႏွင့္ စည္ကားလွသည္။ ဝတ္ဆံသြင္းရန္အတြက္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး မုတ္ေကာင္မ်ားကို ေသတၱာနက္(Black Box)ထဲသို႔ထည့္ၿပီး တစ္လခန္႔ အစာေရစာျဖတ္ထားရသည္။ သို႔မွသာ မုတ္ေကာင္ ၏ အသားမ်ားက်ဳံ႕က်စ္သြားၿပီး ဝတ္ဆံသြင္း၍ေကာင္းသည္ဟူ၏။ ဝတ္ဆံမသြင္းခင္ မုတ္ေကာင္မ်ား အခြံဟ,လာေစရန္  ေရေႏြးစိမ္ေပးရသည္။ ထို႔ေနာက္ ပြင့္အာလာေသာမုတ္ေကာင္အခြံမ်ား ျပန္ပိတ္မသြားေစရန္ သစ္သား ‘သပ္’ ေလးမ်ား ရိုက္ထည့္ေပးထားရ၏။

            မုတ္ေကာင္၏ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ အရွင္လတ္လတ္ထည့္သြင္းရေသာ ဝတ္ဆံလံုးေလးမ်ားမွာလည္း မုတ္ေကာင္၏ အခြံကိုပင္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဝတ္ဆံသြင္းသူတစ္ဦးကေျပာျပသည္။ ယင္းဝတ္ဆံလံုးေလးကို သတ္မွတ္ ထားသည့္ေနရာ၌ ထည့္သြင္းၿပီးလွ်င္ ေနာင္အခါတြင္ဝတ္ဆံအိတ္ျဖစ္လာေစမည့္ မုတ္ေကာင္အသားစေလးတစ္ခုကို အေပၚမွထပ္၍အုပ္ေပးရ၏။ ဝတ္ဆံသြင္းသူတစ္ေယာက္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ဝတ္ဆံအလံုးေရႏွစ္ရာခန္႔ သြင္းၾကရသည္။ ဝတ္ဆံသြင္းၿပီးေသာမုတ္ေကာင္မ်ားကိုလည္း အခ်ိန္မွန္မွန္ျပန္ေဖာ္ကာ ဓါတ္မွန္(X-ray)စက္ႀကီးေအာက္မွာ ျဖတ္သန္းေစ လ်က္ ဝတ္ဆံၿမဲမၿမဲ၊ ပုလဲျဖစ္မျဖစ္စစ္ေဆးေပးၾကရ၏။ ဝတ္ဆံမေအာင္ေသာမုတ္ေကာင္မ်ားကိုေတာ့ ေစာေစာစီးစီး ကိစၥ တံုးပစ္လိုက္ၾကသည္။ ဝတ္ဆံေအာင္သည့္၊ ပုလဲျဖစ္သည့္မုတ္ေကာင္မ်ားကေတာ့ ပုလဲေဖာ္ယူမည့္အခ်ိန္ကာလအထိ အသက္ဆက္ရွင္ခြင့္ရၾကသည္။

            ပုလဲ၏အေရာင္အေသြးသည္ ေမြးျမဴေသာပင္လယ္ေရ၏ အေနအထားေပၚမူတည္ၿပီး ေငြေရာင္၊ ေရႊေရာင္၊ ပန္း ေရာင္၊ အနက္ေရာင္ဟူ၍ ကြဲျပားသြားသည္။ သည္ကၽြန္းစခန္းေလးမွာေတာ့ ေငြေရာင္ႏွင့္ေရႊေရာင္ပုလဲမ်ား အထြက္မ်ား၏။ ေငြေရာင္ကိုပို၍ လူႀကိဳက္မ်ားသည္ဟုဆိုသည္။

            “ကၽြန္မက ဒီအလုပ္နဲ႔အသက္ေမြးေနရေတာ့ ဒီအသားမစားဘူး” ဟု ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ဝတ္ဆံသြင္းေနရင္းမွ သူ႔ကိုေျပာျပသည္။ သူကေတာ့ သည္အလုပ္ႏွင့္အသက္ေမြးသူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဦးလွဝင္းေၾကာ္ေကၽြးေသာ ‘မုတ္သား ေၾကာ္’ ကို ျမည္းစမ္းၾကည့္၏။ သူစားဖူးေနက်ျဖစ္ေသာ ကမာေကာင္ကဲ့သို႔ ညွီစို႔စို႔မဟုတ္ဘဲ ထူးျခားခ်ဳိေမႊးၿပီး ဝါးလိုက္လွ်င္ ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္ႏွင့္ အလြန္စားေကာင္းသည္။ ပုလဲေဖာ္ၿပီးေသာ မုတ္သားမ်ားကိုလည္း အေျခာက္လွန္းကာ ေၾကာ္၊ ေလွာ္၊ ဖုတ္၊ ျပဳတ္၊ သုပ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္စားၾကေသးသည္။

            ထိုင္ခံုေလးမွာစာဖတ္ရင္း အာရံုေၾကာမ်ားေညာင္းညာလာေသာအခါ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ပင္လယ္ဆီသို႔လွမ္းၾကည့္ရင္း ေတာင့္တင္းေနသည့္အေၾကာမ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့ရသည္။ ပင္လယ္ဘယ္သို႔ သူလွမ္းၾကည့္လိုက္တိုင္း ပင္လယ္၏အေရျပား တစ္ေလွ်ာက္ ဟိုမွသည္မွတဒုတ္ဒုတ္ခုတ္ေမာင္းေနေသာ အလုပ္ေလွမ်ားကို ေတြ႔ရၿမဲ။ သူ ကၽြန္းေပၚသို႔ေရာက္စက ထို အလုပ္ေလွမ်ားကို ေကာင္းေကာင္းမခြဲျခားတတ္ေသး။ အေနၾကာလာေသာအခါမွ သည္ဟာက အလုပ္ေလွအေသး(Small Boat)၊ ဒါက ေလွအလတ္(Medium Boat)၊ ဟိုဟာက မုတ္ေကာင္သန္႔ရွင္းေရးေလွ(Pump Boat)၊ ဒါကေတာ့ ကမ္းရိုး တန္းတစ္ေၾကာမွာအျမန္ဆံုးဆိုသည့္ ပီမက္စ္(P-Max) စသည္ျဖင့္ ၾကည့္တတ္၊ခြဲျခားတတ္လာခဲ့၏။ ကၽြန္းသူကၽြန္းသားမ်ား ကေတာ့ စက္သံကိုအေဝးမွၾကားရံုျဖင့္ မည္သည့္ေလွမွန္းတပ္အပ္ေျပာႏိုင္ၾကသည္။ ထိုေလွမ်ားျဖင့္ ဒူးတင္ေပါင္တင္ က်င္လည္ခဲ့ၾကသည္မွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလာခဲ့ၿပီကိုး။

            ေနရွိန္ျပင္းျပင္းေန႔လယ္ခင္းမ်ားတြင္ သူ႔ထိုင္ခံုေလးေဘးမွခံုတန္းေလး၌ တစ္ကၽြန္းလံုးကိုျခင္ေဆးလိုက္ဖ်န္းၿပီး ျပန္လာတတ္ေသာ ျခင္ႏွိမ္နင္းေရးသမားႀကီး ‘ဦးေအာင္ေဌး’ တစ္ေယာက္ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ေဆာင္း၊ ေနကာမ်က္မွန္တပ္၊ ႏွာေခါင္းစည္းအုပ္ၿပီး အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ျခင္ေဆးမွဳတ္ေျပာင္းႀကီးလြယ္ကာ ခရီးတစ္ေထာက္ဝင္နား တတ္၏။ ဦးေအာင္ေဌး၏အဓိကတာဝန္မွာ ကၽြန္းေလးကိုလွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ေပးထားသည့္ မီးစက္ႀကီးေျခာက္လံုးကို အလွည့္ က် ခုတ္ေမာင္းေပးရေသာ မီးစက္တာဝန္ခံျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူႏွင့္အတူ မီးစက္ရံုသို႔လိုက္သြားတတ္ၿပီး ငါးပိႏိုင္ႏိုင္၊ ငရုတ္ေကာင္းနံ႔သင္းသင္းႏွင့္ သုပ္ထားသည့္သရက္သီးသုပ္ကို နားပူပူ၊ ေနပူပူထဲမွာ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေသာက္ရင္း ျမည္းၾက ၏။ တစ္ခါတေလ ကြမ္းသမားကိုလူလွေရာက္လာတတ္ၿပီး သရက္သီးစိမ္းေတြ တဂၽြမ္းဂၽြမ္းကိုက္ဝါးေနၾကေသာ သူတို႔ကို ၾကည့္ကာ သြားက်ိန္းေနရွာသည္။

            ညေနေစာင္းေရစစ္ခ်ိန္မ်ား၌ ထိုင္ခံုေလးဆီသို႔ ကၽြန္းသူကၽြန္းသားမ်ားက ‘အာတိုႀကီး’ ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည့္ အာရ္အိုဦးလွစိုးႀကီး ေရာက္လာတတ္ၿပီး ‘အေနာက္ေအာ္’ မွာ ခရုေကာက္ရန္၊ ေက်ာက္ခက္ခ်ဳိးရန္ သူ႔ကိုလာေခၚတတ္၏။ သစ္ခုတ္သူမ်ား၊ ရွပ္ငုပ္သူမ်ား တစ္ခါတစ္ရံေရာက္လာတတ္သည္မွာလြဲ၍ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းသည့္ အေနာက္ ေအာ္မွာ သဘာဝအလွအပမ်ား၊ ပင္လယ္သက္ရွိမ်ား မပ်က္မစီးဘဲက်န္ရွိေနေသးသည္။

            ေရစစ္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အရြယ္စံု၊ အေရာင္စံု၊ ပံုသ႑ာန္စံု ခရုေလးမ်ားတင္က်န္ ေနရစ္ခဲ့၏။ သည္ဟာက တူးရြင္းျပား၊ ဟိုဟာက ခရုရုပ္ဆိုး၊ ဒါက ေပါင္မုန္႔ေမွ်ာ့၊ ဒါက ေသြးေမွ်ာ့ စသည္ျဖင့္ တစ္ခါမွ မျမင္ ဖူးမၾကားဖူးေသာ အေကာင္ေတြ၊ အမည္နာမေတြကို ေတြ႔ရၾကားရ၏။ သူကေတာ့ ကင္မရာတစ္လံုးႏွင့္ ျမင္ျမင္သမွ် ေလွ်ာက္ရိုက္ေနမိသည္။ လူသံၾကား၍ ေရစပ္ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားကို လွစ္ခနဲေျပးဝင္သြားေသာ အျပာေရာင္ငါးကေလး မ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ လိေမၼာ္ေရာင္မ်က္လံုးတစ္လံုးတည္းႏွင့္ ထိမိလွ်င္အလြန္အဆိပ္ျပင္းေသာ ဆူးမည္းႀကီးေတြျဖန္႔ကား ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည့္ သံပျခဳပ္တစ္ေကာင္တေလလည္း ျမင္ရသည္။ သဲျပင္ေအာက္မွာရုပ္ဖ်က္ၿပီး သားေကာင္ကို ၿငိမ္ေစာင့္ေနေသာ ငါးဘီလူးဆိုသည့္သတၱဝါလည္း ရွိသည္။ ဟထားေသာအခြံၾကားထဲသို႔ ဝင္လာသမွ်ကို မလႊတ္တမ္း ညွပ္ထားတတ္သည့္ က်ားလက္သည္းေတြကလည္း အေျမာက္အျမား။ ေရေအာက္ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ေနရာမွာေတာ့ Finding Nemo ရုပ္ရွင္ထဲမွ အျဖဴအနီက်ားေလးႏွင့္ နီမိုငါးေလး (Clown Fish) တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ သူဓါတ္ပံု ရိုက္ရန္ အနားသို႔တိုးကပ္သြားသည္တိုင္ ဘယ္မွထြက္မေျပးဘဲ ေက်ာက္ေဆာင္အနီး၌သာ လွဳပ္ခတ္ကူးယက္ေနသည္မွာ ရုပ္ရွင္ထဲကအတိုင္း သူ႔ဥကေလးမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ေနသည့္အလားပင္။

            လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းသျဖင့္ ေဂဟစနစ္မပ်က္စီးေသးဘဲ ဇီဝမ်ဳိးကြဲမ်ားစြာကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ “အရင္တုန္းက ဒီေကာင္ေတြ ဒီထက္ပိုမ်ားေသးတယ္ဗ်၊ အခုက်မွရွားသြားတာ” ဟူေသာ အာရ္အိုႀကီး၏စကား ေၾကာင့္ သူ႔အေတြးမ်ား လန္႔ဖ်ပ္ထြက္ေျပးကုန္၏။ သည္လိုဆို ယခုကဲ့သို႔ (မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ပ်က္သုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားမည္မသိေသာ) သဘာဝအလွအပမ်ဳိးစံုကို ေတြ႔ျမင္ခြင့္ရလိုက္ျခင္းအတြက္ သူ ဂုဏ္ယူလိုက္ရမည္လား၊ ဝမ္းနည္း လိုက္ရမည္လား။ ခရုခြံေတြေတာ့ ရသေလာက္ သူေကာက္ခဲ့သည္။ ပင္လယ္ကေတာ့ သူ႔တာဝန္သူေက်ပြန္စြာ ထမ္း ေဆာင္လ်က္ရွိေနဆဲ။

ေနစြယ္က်ဳိးခ်ိန္သို႔ေရာက္သည့္အခါ ကိုလူလွႀကီးက ကၽြန္းအေရွ႕ဘက္ေသာင္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ရန္ သူ႔ကိုလာေခၚတတ္သည္။ နင္းခ်လိုက္လွ်င္ ေျခမ်က္စိထိေအာင္ အိခနဲ အိခနဲ နစ္ဝင္သြားတတ္ေသာ သဲေသာင္ မြမြေပၚ၌ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းရသည္မွာ အရသာရွိလွ၏။ ရင္ကိုဖြင့္ကာ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းေသာ ပင္လယ္ေလကို အဆုတ္ အျပည့္ရွိဳက္သြင္းလိုက္သည့္ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ တစ္ေနကုန္ထိုင္းမွိဳင္းေနသည့္ ေသြးလွည့္ပတ္မွဳမ်ား သြက္လက္ ျမန္ဆန္လာေတာ့သည္။ တစ္ေနရာမွာေတာ့ မုတ္ခြံေတြစုပံုထားသည္ကိုေတြ႔သျဖင့္စပ္စုၾကည့္ရာ သည္မုတ္ခြံေတြကို တန္ခ်ိန္ႏွင့္ျပန္ ေရာင္းရသည္ဟု ကိုလူလွကေျပာျပသည္။ အလွကုန္ထုတ္လုပ္ရန္၊ အႏုပညာပစၥည္းမ်ားျပဳလုပ္ရန္၊ ေဆးေဖာ္ရန္အတြက္ အသံုးဝင္သည္ဟူ၏။ လူတို႔၏ စြမ္းရည္ထက္ျမက္မွဳေအာက္၌ မုတ္ေကာင္၏အရိုးအသားႏွင့္ အသည္းႏွလံုးပါမက်န္ ဒူးေထာက္အရွံဳးေပးရေတာ့သည္။

ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည့္ ဝင္ကစြပ္ေကာင္ေလးမ်ား၊ ကဏန္းေကာင္ ေလးမ်ားကေတာ့ ေျခသံရွပ္ခနဲၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ တန္႔ခနဲရပ္ကာ ရိပ္ခနဲဝပ္ေနၾကရွာသည္။ ေျခသံေတြ တျဖည္းျဖည္း ေဝးသြားမွ ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၾကသည္။ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္စရာေျမမရွိေတာ့သည့္ ကၽြန္း ကေလး၏ အစြန္းတစ္ေနရာသို႔အေရာက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ကၽြန္းစခန္းေလးဆီသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္မိၾက၏။ ေကာင္းကင္ျပာျပာ၊ ေတာင္တန္းစိမ္းစိမ္းေျခရင္းမွာ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ကၽြန္းစခန္းေလး။ သူ႔ေျခရင္းမွာ ပင္လယ္စိမ္းစိမ္း၊ လွိဳင္းေခါင္းျဖဴျဖဴတို႔က ဝပ္တြားခစားရေသာကၽြန္းစခန္းေလး။ ပုလဲလံုးေလးမ်ားကို ပင္လယ္အႏွံ႔ ျဖန္႔ႀကဲ စိုက္ပ်ဳိးထားေသာ ကၽြန္းစခန္းေလး။ သဘာဝႏွင့္နည္းပညာ အားၿပိဳင္လ်က္ရွိေနေသာ ကၽြန္းစခန္းေလး။

“အရမ္းလွတဲ့ ကၽြန္းကေလးပဲဗ်ာ…”

သူ႔ေျပာစကားကို ကိုလူလွက ေထာက္ခံျခင္းလည္းမျပဳ၊ ကန္႔ကြက္ျခင္းလည္းမျပဳဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ကာ ကၽြန္းေလးကို ေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနေလ၏။ ယင္းေနာက္တြင္မွ “ခဏတစ္ျဖဳတ္ဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့၊ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီးေနလာရတဲ့အခါမွာေတာ့ အလြမ္းကိုအလွက မလႊမ္းမိုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ” ဟု တစ္ခြန္းခ်င္းျပန္ေျပာ၏။ ကၽြန္းေပၚမွ ယႏၱရားဆန္ေသာေန႔ရက္မ်ားကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ႏွင့္ကိုယ္ ေနေပ်ာ္ေအာင္ျဖတ္သန္းၾကရပါေသာ္လည္း အထီးက်န္ ဆန္လာသည့္အခါ၊ ၿငီးေငြ႔လာသည့္အခါမ်ားတြင္ အရာအားလံုးထက္ မိသားစုကိုသာ ေတာင့္တမိၾကပါသည္။ အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ လွိဳင္းလံုးေတြကေတာ့ ကမ္း စပ္ဆီကို တျဖန္းျဖန္း ရိုက္ခတ္ေနဆဲ။

ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါ တစ္ေန႔တာပင္ပန္းခဲ့သမွ် အေညာင္းေျပရန္အတြက္ ေဘာလီေဘာပုတ္ သူက ပုတ္ၾကမည္။ တခ်ဳိ႕က ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္ ဝါသနာအေလ်ာက္ ေရကူးၾက၊ ငါးမွ်ားၾကမည္။ တခ်ဳိ႕က မိသားစု အလိုက္ တံတားေပၚမွာ ေလညင္းခံရင္းလမ္းေလွ်ာက္ၾကမည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ဟင္းခြက္ကေလးမ်ား ကိုယ္စီ ကိုင္ကာ စားရိပ္သာမွာ ထမင္းစုစားၾကမည္။ ေသာက္တတ္စားတတ္သူမ်ားကေတာ့ ေနရာေကာင္းေကာင္းရွာၿပီး အျမည္း ေကာင္းေကာင္းလုပ္ကာ ေသာက္ၾကစားၾက ဝိုင္းဖြဲ႔ၾကမည္။ အရွိန္နည္းနည္းရလာလွ်င္ ကာရာအိုေကစက္ဖြင့္ကာ မိုက္ကိုင္ ၾကမည္။ ၿပီးလွ်င္ “က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ကာဆီးမည္၊ လူမြဲေတြလည္း မေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ေတာ့ မည္” ဟု တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းဆိုၾကေပမည္။

အေဖာ္စံုသူ၊ ပ်ဳိရြယ္သူမ်ားကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ၊ တံတားေပၚမွာ၊ ခံုတန္းေလးေပၚမွာထိုင္ရင္း ပင္လယ္က ေျပာျပေသာ ဘာသာေဗဒကို အတူတကြ နားစြင့္ေနၾကေပမည္။ ညကိုးနာရီထိုး၍ အေဆာင္တံခါးပိတ္သည့္အခါ ျပတင္း ေပါက္သံဇကာျခားလ်က္ စကားေတြမကုန္ႏိုင္ေအာင္ ဆက္ေျပာၾကဦးမည္။ ကၽြန္းကေလးေပၚမွာေတြ႔၊ ကၽြန္းကေလးေပၚ မွာ တိမ္ျပာျပာဆန္းေဒးေန႔ေလးကိုသတ္မွတ္ၿပီး ကၽြန္းကေလးေပၚမွာပင္ မိသားစုဘဝထူေထာင္လိုၾကေသာ သူတို႔အတြက္ ေတာ့ ကၽြန္းေလးက ဖူးစာကၽြန္းႀကီးျဖစ္ေနေပေတာ့၏။

ညက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ နက္ေမွာင္လာၿပီ။

အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ပင္လယ္ေအာက္မွ မုတ္ေကာင္ေလးေတြလည္း အခြံႏွစ္လႊာလံုေအာင္ပိတ္ကာ အိပ္စက္ေန ၾကေပေရာ့မည္။ သို႔မဟုတ္ အသားထဲနစ္ျမွဳပ္ေနေသာပစၥည္းတစ္ခုကို ဖယ္ထုတ္ရန္အတြက္ ဓာတ္သတၱဳရည္မ်ားကို အသည္းအသန္ အန္ထုတ္ေနေပလိမ့္မည္။ ညဥ့္နက္လာသည္ႏွင့္အမွ် တစ္ေနကုန္ မနားတမ္းလွဳပ္ရွားေနခဲ့ရေသာ ကၽြန္းေလးသည္လည္း မ်က္ခြံမ်ားေလးစင္းကာ အိပ္ေမာက်စျပဳလာေနၿပီ။ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းလံုး ဦးေအာင္ေဌး၏ မီးစက္သံမွ လြဲ၍ မည္သည့္အသံမွမၾကားရေတာ့။ စားရိပ္သာႏွင့္ေဆးခန္းေလးကိုဆက္ထားေသာ အမိုးေအာက္မွလမ္းၾကားေလးမွာ ေတာ့ ထိုင္ခံုေလးတစ္လံုး ျပန္မသိမ္းမိဘဲ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။

လင္းဇင္ေယာ္

မေဟသီ - ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၂။