အယ္လ္ဖရက္ဒို၊ ဆယ္လ္ဗာတို၊ ကိုျမင့္သန္းႏွင့္ ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွ အတိတ္ပံုရိပ္မ်ား

တစ္ေလာက မိတ္ေဆြရုပ္ရွင္၀ါသနာအိုးတစ္ဦး ယူလာေပးေသာ အီတလီရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေလးတစ္ကားကို ၾကည့္လိုက္ရ ပါသည္။ ဇာတ္ကားအမည္မွာ ‘Cinema Paradiso’ ျဖစ္ၿပီး အီတလီလူမ်ဳိး ဒါရိုက္တာ ‘ဂူဆက္စၥပီေတာ္နာတိုရီ’ လက္စြမ္းျပ ရိုက္ကူးထားေသာ နာမည္ေက်ာ္ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေကာင္း တစ္ကားျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းမွာ ရုပ္ရွင္၀ါသနာအိုး ခ်ာတိတ္ေလး ‘ဆယ္လ္ဗာတို’ ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ျပစက္ေမာင္းသူ ‘အယ္လ္ဖရက္ဒို’ တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးၾကားက သံေယာဇဥ္၊ ထိုေခတ္ကာလ(၁၉၄၅ ခုႏွစ္၀န္းက်င္)က ရုပ္ရွင္ရံုမ်ား၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိတ္သတ္မ်ား၏ ဓေလ့စရိုက္မ်ားကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ရိုက္ကူးထားေသာ ဇာတ္ကားေလးျဖစ္၏။ အဆိုပါ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမွ အဓိကသရုပ္ေဆာင္ႏွစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဆယ္လ္ဗာတို ႏွင့္ အယ္လ္ဖရက္ဒိုတို႔ႏွစ္ဦး၏ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္မွာ ပီျပင္လြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရသည့္အျဖစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ မိမိမ်က္စိေရွ႕၌ တကယ္ပင္ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အလား ထင္မွတ္မိပါသည္။

            ထိုရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားသည္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ကိန္းရုပ္ရွင္ပြဲေတာ္တြင္၊ အေကာင္းဆံုး ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားဆုႏွင့္ ေရႊကမာၻလံုးဆုမ်ားအျပင္၊ အျခားဆုေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုလည္း ရရွိခဲ့သည္။ ထိုဇာတ္ကား၏ ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားတည္းျပသျဖင့္ တစ္ၿမိဳ႕တြင္ျပသၿပီးေသာဖလင္အေခြကို ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕သို႔ ဆယ္လ္ဗာ တိုက စက္ဘီးျဖင့္အလ်င္မီေအာင္ ပို႔ေပးရေသာအခန္းကို ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲတြင္ ဆယ္လ္ဗာတိုအစား ‘ကိုျမင့္သန္း’ ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိၿပီး တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မေန႔တစ္ေန႔ကလို တေရးေရး ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

            ရုပ္ရွင္ဆိုေသာအရာကို ကၽြန္ေတာ့္အသက္ေလးႏွစ္သား(၁၉၇၄ခုႏွစ္)အရြယ္တြင္ စတင္ထိေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ ထို အခ်ိန္က ယခုေခတ္လို တီဗီြ၊ ဗီဒီယိုျပစက္ဆိုတာ ေတြ႔ဖူးဖို႔ ေ၀းစြ၊ ၾကားပင္မၾကားဖူးေသးပါ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ပါက ရံုမွာ သြားၾကည့္ရေသာ ေခတ္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕တြင္ သမၼတ၊ ဂုဏ္၊ ေရွ႕ေဆာင္၊ ေရႊဗဟိုရ္၊ ၿမိတ္သီရိဟူေသာ ရုပ္ရွင္ ရံုငါးရံုရွိသည့္အနက္ ဂုဏ္ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ရံုသာ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားျပသၿပီး က်န္ေလးရံုမွာ ျမန္မာဇာတ္ကားမ်ား ျပသပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားသစ္မ်ားမဝင္ေသာအခါ သမၼတရံု၌ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ျပသေလ့ရွိပါသည္။  

ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ထိုရုပ္ရွင္ရံုငါးရံု၏အလယ္မွာတည္ရွိၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားပါက ငါးမိနစ္ပင္မၾကာပါ။ ထို ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားအသစ္လဲတိုင္း အၿမဲၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ကားသစ္တစ္ကားသည္ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္မွ သံုးပတ္ခန္႔ရံုတင္တတ္ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုးေပါင္းမွ ရုပ္ရွင္ရံုစုစုေပါင္း ငါးရံုသာရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာ တစ္လတစ္လ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားသစ္ ငါးကား၊ ေျခာက္ကားခန္႔သာ ၾကည့္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ၾကည့္ခဲ့ရ ေသာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားမွာ အျဖဴအမည္းရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ပိတ္ကားကပင္ ေဟာင္းႏြမ္းေန၍ေလာ၊ ရုပ္ရွင္ျပစက္ကပင္ အိုမင္းေန၍ေလာမသိ၊ ရုပ္သံၾကည္လင္ျပတ္သားမွဳမရွိ။ ပိတ္ကားေပၚမွပံုရိပ္မ်ားမွာ မွဳန္တိမွဳန္ဝါးႏွင့္ တုန္ခါေနတတ္ၿပီး အသံကလည္း ျပတ္ေတာက္ျပတ္ေတာက္။ သို႔ေသာ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဇာတ္ကားတိုင္း ကို အနည္းဆံုးႏွစ္ေခါက္ျပန္ၾကည့္စၿမဲ။ တခ်ဳိ႕ဇာတ္ကားမ်ားဆို အႀကိမ္ႀကိမ္၊ အထပ္ထပ္ျပန္ၾကည့္ေသာေၾကာင့္ အလြတ္ရ လုမတတ္ပင္။ ငယ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ရေသာ သရုပ္ေဆာင္မ်ားမွာ ညြန္႔ဝင္း၊ ေက်ာ္ဟိန္း၊ ေနေအာင္၊ ခင္သီတာထြန္း၊ ေဆြဇင္ထိုက္တို႔ျဖစ္ၿပီး ဗီလိန္ဆို အံ့ေက်ာ္ကား ၿပိဳင္ဘက္မရွိ။ ျမတ္ေလး၊ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၊ ဝင္းဦး အစရွိေသာ အေက်ာ္ေဒးယ်ႀကီးမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းေကာင္းမမီလိုက္ၾကပါ။ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ား ဆို ကေလးပီပီ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အပစ္အခတ္၊ အသတ္အပုတ္မ်ားမ်ားပါေသာ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းကား၊ ေကာင္းဘိြဳင္ကားႏွင့္ တရုတ္သိုင္းကားမ်ားကို သိပ္မႀကိဳက္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားသစ္မ်ားကို အမ်ားအားျဖင့္ ေသာၾကာေန႔၌သာ ရံုတင္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ ထိုေန႔ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အလိုလိုတက္ႂကြေနတတ္ပါသည္။

            ထိုစဥ္က ရံု၀င္ေၾကးမ်ားမွာ ေအာက္ထပ္ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာက ၁.၀၀က်ပ္တန္း၊ သူ႔အေနာက္တြင္ ၂.၀၀က်ပ္တန္းႏွင့္ အေပၚထပ္မွာ ၂.၅၀က်ပ္တန္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကေလးမ်ားသာျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ၁.၀၀က်ပ္တန္းမွသာ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရွဳႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ ရုပ္ရွင္အားလပ္ခ်ိန္ေပးမွ ၀င္ ၾကည့္ပါက ရံု၀င္ေၾကးတစ္၀က္ႏွဳန္းသာ ေပးရပါသည္။ ဒါကေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံု၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ အပို၀င္ေငြသက္သက္ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ နာမည္ႀကီးရုပ္ရွင္ကားမ်ားကို ပထမဆံုးရံုတင္ေသာေန႔၌ ပထမဦးဆံုး ရုပ္ရွင္ျပသခ်ိန္ (first day, first show) ၌ၾကည့္လိုပါက ရုပ္ရွင္လက္မွတ္မရေသာေၾကာင့္ ၁.၀၀က်ပ္တန္းကို ၂.၀၀က်ပ္တန္သည္၊ ၃.၀၀ က်ပ္တန္သည္ ေပးၿပီး ေမွာင္ခိုလက္မွတ္၀ယ္ၾကည့္ရပါသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္တြင္ ပထမဆံုးၾကည့္ခဲ့ရေသာ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားမွာ ေဂၚဇီလာကားျဖစ္ၿပီး ၁.၀၀က်ပ္တန္းမွ ၾကည့္ရေသာေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားႏွင့္ အလြန္နီးကပ္ေနသျဖင့္ ေဂၚဇီလာႀကီး ပိတ္ကားေပၚ ေပၚလာတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာေၾကာက္လန္႔ၿပီး ငိုပါေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ား က ကၽြန္ေတာ္အငိုတိတ္ေစရန္ ရံုအျပင္မွသၾကားလံုး၊ ေနၾကာေစ့တို႔ကို ထြက္၀ယ္ေပးရ၏။

            ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက ယခုထက္တိုင္ ရုပ္ရွင္ကို ကၽြန္ေတာ္စြဲလန္းႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းကို ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္မိေတာ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို သြားေတြ႔ရပါသည္။ ပထမအခ်က္မွာ ရုပ္ရွင္ရံုႏွင့္အိမ္ နီးကပ္လြန္းသျဖင့္ ဇာတ္ကားသစ္လဲတိုင္း ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရွိ ရုပ္ရွင္ရံုငါးရံုစလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ႏွင့္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ပတ္သက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အေဖသည္ အသံခ်ဲ႕ စက္မ်ားကို အခေၾကးေငြျဖင့္ငွားရမ္းေနေသာေၾကာင့္ အဆိုပါရုပ္ရွင္ရံုငါးရံုမွာ ရုပ္ရွင္ကားသစ္လဲတိုင္း ရုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာ ဘုတ္ျပားႀကီး၂ခ်ပ္ကို ကားနံေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး အေဖ့ထံမွအသံခ်ဲ႕စက္ငွားရမ္းကာ ၿမိဳ႕လွည့္ေၾကာ္ျငာ ရပါသည္။ ထိုသို႔ဇာတ္ကားအသစ္ကို ၿမိဳ႕လွည့္ေၾကာ္ျငာတိုင္းလည္း ကားေပၚကၽြန္ေတာ္ပါစၿမဲျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္လည္း ယေန႔တိုင္ ရုပ္ရွင္ကိုစြဲလန္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

            ထိုသုိ႔ ဇာတ္ကားသစ္လဲတိုင္း ကားေပၚမွ မိုက္ခရိုဖုန္းတစ္လံုးျဖင့္ ဒိုင္ခံၿမိဳ႕လွည့္ေၾကာ္ျငာေပးရသူမွာ ‘ဦးထူးလြင္’ ျဖစ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာလက္ကမ္းစာရြက္ေလးမ်ားကို ေ၀ငွေပးရသူမွာ ကိုျမင့္သန္းျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ ကိုျမင့္သန္းမွာ သေဘာ ေကာင္းၿပီး ဥာဏ္ရည္ခ်ဳိ႕တဲ့ေနသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာကားႀကီးျဖင့္ ၿမိဳ႕လွည့္ေၾကာ္ျငာေသာအခါ သူက ‘မိုက္’ ကိုင္ၿပီး မေၾကာ္ျငာရသျဖင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္ကာ အရပ္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔လက္ကို ‘မိုက္’ ကိုင္ထားသလို ျပဳလုပ္ၿပီး တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ ေၾကာ္ျငာေလေတာ့သည္။ သူ႔ကိုျမင္လွ်င္ တခ်ဳိ႕မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ားက “ျမင့္သန္း၊ ဒီေန႔ ဘာကားသစ္ ရံုတင္သလဲ?” ဟုေမးပါက ကိုျမင့္သန္းမွာ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ဂုဏ္ယူမဆံုးေတာ့။

            ကေလးမ်ားမွာ ထိုရုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာကားႀကီး လွည့္လည္လာတာကိုျမင္သည္ႏွင့္ ကားေနာက္မွ အေျပးအလႊား လိုက္ကာ ကိုျမင့္သန္းထံမွ ရုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေလးမ်ားကို အလုအယက္ ေတာင္းယူၾကပါသည္။ ထိုအလုပ္ကို ကိုျမင့္သန္းက မည္သူခိုင္းခိုင္း မခိုင္းခိုင္း သူ႔တာ၀န္ဟု မွတ္ယူထားကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုပ္ေနက်။ အခေၾကးေငြ တစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွမရလည္း သူမမွဳ။ ၀ါသနာအရင္းခံသက္သက္။

            တစ္ခါတစ္ရံ သမၼတရံု၌ ျပသစရာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားသစ္မရွိေသာအခါ ဂုဏ္ရံုတြင္ျပသလ်က္ရွိေသာ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကိုပင္ ရံုႏွစ္ရံုခြဲကာ ျပသရပါသည္။ ထိုအခါ ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ရံုႏွင့္တစ္ရံု ျပသခ်ိန္ကို နာရီ၀က္ခန္႔ ခြာထားရပါသည္။ ဂုဏ္ရံုတြင္ျပသၿပီးေသာ ဖလင္ေခြကို သမၼတရံုတြင္ အလ်င္မီျပသႏိုင္ေစရန္ ကိုျမင့္သန္းက အေျပးတစ္ပိုင္း ပို႔ေပးရပါသည္။ Cinema Paradiso ဇာတ္ကားတြင္ ဆယ္လ္ဗာတိုက ဖလင္ေခြမ်ားကို တစ္ၿမိဳ႕မွတစ္ၿမိဳ႕သို႔ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ အလ်င္မီေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးရေသာ ဇာတ္၀င္ခန္းကိုၾကည့္ၿပီး ကိုျမင့္သန္းကိုသာ ျမင္ေယာင္လာမိပါ ေတာ့သည္။ ႏွစ္နာရီ(ခန္မွန္းေျခ ဖလင္ေပတစ္ေသာင္း)ခန္႔ၾကာေသာ ဇာတ္ကားမ်ဳိးဆို စုစုေပါင္းဖလင္ရွစ္ေခြမို႔ ကိုျမင့္သန္း ခမ်ာ ဂုဏ္ရံုမွ သမၼတရံုသို႔ လြန္းပ်ံယာဥ္တစ္စင္းလို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေျပးရေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဂုဏ္ရံု၌ျပရင္း တန္းလန္းနဲ႔ ရုပ္ရွင္ျပစက္ခ်ဳိ႕ယြင္းသြားပါက သမၼတရံုမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိတ္သတ္မ်ားမွာ ဆန္႔တငံ့ငံ့၊ ေစာင့္ၿပီးပဲဆက္ၾကည့္ ရမလိုလို၊ အိမ္ပဲျပန္ရမလိုလို။ တစ္ခါတစ္ရံ ျပသစရာဇာတ္ကားသစ္မရွိသျဖင့္ ဇာတ္ကားေဟာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ရံုတင္ ေသာအခါ အထူးႏွဳန္း(ရံု၀င္ေၾကးတစ္၀က္)သာေပးရပါသည္။

            အေဖ့အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုပ္ရွင္ရံုငါးရံုစလံုးမွ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ မည္သည့္ရုပ္ရွင္ရံုမွာမဆို အခမဲ့၀င္ေရာက္ၾကည့္ရွဳခြင့္ကို ရရွိခဲ့ေလသည္။ ေန႔တိုင္းမဟုတ္ေတာင္ ၂ရက္ျခား၊ ၃ရက္ျခား တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုသို႔ မွန္မွန္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကည့္ၿပီးသား ရုပ္ရွင္ကားမို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကည့္ရပ်င္းလာေသာအခါ ရုပ္ရွင္ျပစက္ခန္းထဲသို႔၀င္ကာ ျပစက္ေမာင္းသူ ‘ဦးတင္ေမာင္’ အား ဟိုေမး၊ ဒီေမး၊ ရုပ္ရွင္ျပစက္ ကို ဟိုကလိ၊ ဒီကလိလုပ္၏။ ထိုအခါ ဦးတင္ေမာင္က ဆဲဆဲဆိုဆိုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမးျမန္းသမွ်ကို ျပန္လည္ရွင္းျပတတ္ပါ သည္။ Cinema Paradiso တြင္ ခ်ာတိတ္ကေလး ဆယ္လ္ဗာတိုက သူ႔ဆရာ အယ္လ္ဖရက္ဒိုကို ရုပ္ရွင္ျပစက္အေၾကာင္း သိလိုသမွ် ေမးျမန္းတိုင္း အက္လ္ဖရက္ဒိုက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္လည္ရွင္းျပသည့္ ဇာတ္၀င္ခန္းေလးကို ၾကည့္ရေသာ အခါ အယ္လ္ဖရက္ဒိုက ဦးတင္ေမာင္ျဖစ္သြားၿပီး ဆယ္လ္ဗာတိုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ေနသေယာင္ေယာင္။

            ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရွိ ရုပ္ရွင္ရံုငါးရံုအနက္ ဂုဏ္ရံုတစ္ရံုသာ က်န္ရွိပါေတာ့သည္။ ၁၉၈၉ခုႏွစ္တြင္ ၿမိဳ႕ တစ္၀က္ခန္႔ကို ေလာင္ကၽြမ္းေစခဲ့ေသာ မီးေဘးတြင္ ဂုဏ္ရံုမွလြဲ၍ က်န္ေလးရံုစလံုး မီးေဘးသင့္ခဲ့ရပါသည္။ မီးေဘးသင့္ခဲ့ ရေသာ ထိုရုပ္ရွင္ရံုေလးရံုသည္ ယခုေတာ့ လူေနအိမ္၊ တည္းခိုခန္း၊ ဂိုေဒါင္အသီးသီး ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးက်န္ရွိေန ေသးေသာ ဂုဏ္ရံုကို လုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးက၀ယ္ယူကာ အဆင့္ျမင့္ရုပ္ရွင္ရံုအျဖစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး ရုပ္ရွင္ဆက္လက္ျပသ ခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ပါ။ အိမ္တိုင္းမွာ တီဗီြ၊ ဗီဒီယိုျပစက္အသီးသီး ရွိေနသည့္အျပင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအႏွံ႔ ေကဘယ္လ္ လိုင္းမ်ား၊ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းမ်ား အလွ်ံအပယ္တပ္ဆင္ထားေသာေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ရံုကိုလူသိပ္မ၀င္ေတာ့။ အိပ္ေဆာင္အမ္ပီ ဖိုးတစ္လံုးရွိရံုမွ်ႏွင့္ အလြယ္တကူ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရွဳႏိုင္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကား ၁၀ ကားတြဲ၊ ၁၂ ကားတြဲတစ္ေခြမွ က်ပ္ ၅၀၀ ခန္႔သာ ေပးရေသာေၾကာင့္ အမ်ားစုမွာ ကိုယ္ပိုင္သာ၀ယ္ၾကည့္ၾကေတာ့သည္။

            ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂုဏ္ရံုလည္း နည္းပညာလွိဳင္းတံပိုးေအာက္မွာနစ္ျမဳပ္ခဲ့ရၿပီး ရုပ္ရွင္ရံု၀န္ထမ္းမ်ားမွာလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ အကြဲကြဲ၊ အျပားျပား။ အိမ္ေဆးသုတ္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူကေမြးရ၊ ဆိုက္ကယ္တကၠစီေမာင္း သူကေမာင္း၊ ကြယ္လြန္သူကကြယ္လြန္။ ဦးထူးလြင္တစ္ေယာက္သာ နဂိုေနၿမဲအတိုင္း။ သို႔ေသာ္ ယခင္ကလို ရုပ္ရွင္ဇာတ္ ကားေၾကာ္ျငာသူ မဟုတ္ေတာ့။ တရားပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲ၊ ယာဥ္အႏၱရာယ္သတိေပးႏွိဳးေဆာ္ခ်က္မ်ားကို ေၾကာ္ျငာေပးသူျဖစ္လို႔ ေနပါၿပီ။

            စက္မွဳနည္းပညာမ်ား တစ္ဟုန္ထိုးတိုးတက္လာေသာ သည္ဘက္ေခတ္ႀကီးတြင္ ရုပ္ရွင္တစ္ကား ၾကည့္ရဖို႔အေရး မွာ ငွက္ေပ်ာသီးအခြံႏႊာစားရသလိုပင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္တုန္းကလို ၾကမ္းပိုးအလြန္ကိုက္ေသာ ထိုင္ခံုတြင္ထိုင္၍ မြန္းၾကပ္ေလွာင္အိုက္ေသာ ရုပ္ရွင္ရံုမ်ားတြင္ ရုပ္ရွင္ခ်ိန္အမီ သြားေရာက္ၾကည့္ရွဳေနစရာ မလို၊ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္လည္း တန္းစီ၀ယ္ယူေနစရာ မလိုေတာ့။ မိမိေနအိမ္၌ပင္ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို အခ်ိန္မေရြး အခန္႔သား ထိုင္ၾကည့္ႏိုင္ေလၿပီ။ အကယ္၍ တစ္ေန႔တည္းနဲ႔ ၾကည့္လို႔မၿပီးပါက ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆက္ၾကည့္၍လည္း ရေသးသည္။ ဒါက အိမ္ၾကည့္သမားမ်ား၏ အားသာခ်က္ျဖစ္ၿပီး အားနည္းခ်က္မွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ထဲ အာရံုအျပည့္အ၀ႏွစ္ျမွဳပ္၍ မရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရွင္ထဲ အာရံုေရာက္ေနခိုက္ ဖုန္းသံကျမည္လာေသာေၾကာင့္ မၾကာမၾကာ ဖုန္းထေျပာရျခင္း၊ ကေလးမ်ားရန္ပြဲကို ထဖ်န္ေျဖေပးရျခင္း၊ သူတစ္ခြန္း ငါတစ္ခြန္း ေျပာဆိုေနၾကေသာ အိမ္သူ/သားမ်ား၏ ဆူညံေသာစကားသံ အစရွိေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ထဲအာရံု အျပည့္အ၀မေရာက္ႏိုင္။ ညဥ့္နက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ေရာက္မွ မိမိတစ္ဦးတည္း ၾကည့္ဖိုရာကလည္း ၀ိုင္းအံုကိုက္ခဲတတ္ၾကေသာ ျခင္အႏၱရာယ္ ေၾကာင့္ သိပ္အလုပ္မျဖစ္။

            သို႔ေသာ္ တစ္ခါတေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုပ္ရွင္ရံုမ်ားကို ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္ေနမိပါသည္။ အိမ္တြင္ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ ရုပ္ရွင္ရံုသို႔ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ၾကည့္ရွဳရျခင္းမွာ ရသတစ္မ်ဳိးစီေပးစြမ္းႏိုင္ေပသည္။ အိမ္ၾကည့္သမားမ်ား တြင္ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ရွိသလို ရံုၾကည့္သမားမ်ားတြင္လည္း အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ရွိပါသည္။ ရံုၾကည့္ သမားမ်ား၏အားသာခ်က္မွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွ ကားဟြန္းသံ၊ အိမ္သူ/သားမ်ား၏ ဆူညံသံစေသာ အေႏွာင့္အယွက္ မ်ားကင္းေ၀းေသာေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ထဲအာရံုအျပည့္အ၀ ႏွစ္ျမွဳပ္ထားႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲသို႔ ေရာက္ၿပီဆို ကတည္းက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ကလြဲၿပီး အျခားဘာမွလုပ္စရာမရွိ။ ရံုၾကည့္သမားမ်ား၏ အားနည္းခ်က္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ နံေဘး ခ်င္းကပ္လ်က္ခံုတြင္ အလြန္အငိုသန္ေသာကေလးမ်ား၊ စကားအလြန္မ်ားေသာအမ်ဳိးသမီးမ်ား၊ အရက္နံ႔တေထာင္း ေထာင္းထေနေသာ ယမကာလုလင္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္တြဲထိုင္ရျခင္းပင္တည္း။ ဒါကလည္း ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပါ။ အသီးသီး အား သာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ကိုယ္စီေတာ့ ရွိတတ္စၿမဲမဟုတ္လား။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဖလင္ေခတ္ရုပ္ရွင္ရံု မ်ား၏ ၀ိုးတ၀ါးရုပ္ပံုလႊာသာျဖစ္ပါသည္။

            တစ္ေလာက ကၽြန္ေတာ္အလုပ္မွအျပန္ ဂုဏ္ရံုေရွ႕တြင္ေငါင္စင္းစင္းထိုင္ကာ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ကို သဲႀကီး မဲႀကီးဖြာရွိဳက္ေနေသာ ကိုျမင့္သန္းကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အခုေတာ့ ကိုျမင့္သန္းလည္း အခ်ိန္၏တိုက္စားမွဳေၾကာင့္ တစ္ေခါင္းလံုးဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနၿပီး မၿဖီးလိမ္းမသုတ္သင္တာၾကာၿပီမို႔ ဆံပင္ကလည္းဘုတ္သိုက္။ သူ႔နံေဘးမွာေတာ့ ႏို႔ဆီ ဘူးခြံအလြတ္ထဲတြင္ထည့္ထားေသာ ေသာက္လက္စလက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္။ ကိုျမင့္သန္းသည္ တိုင္တန္းနစ္သေဘၤာ ကပၸတိန္လိုပင္ သူ႔ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ဂုဏ္ရံုကိုဖက္တြယ္ထားမလား မေျပာတတ္။ အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ရံုအနားတစ္ ၀ိုက္မွာသာ တဝဲလည္လည္။ အရင့္အရင္ဘဝက ဝဋ္ေႂကြးေတြ ေပးဆပ္ေနရသလား။ ေနာက္ေနာင္ ဘဝ ဘဝေတြ အတြက္ ပါရမီျဖည့္ဆည္းေနေရာ့သလားမသိ။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပံုမရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ “ကိုျမင့္သန္း၊ ဒီေန႔ ဂုဏ္ရံုမွာ ဘာကားျပေနသလဲဗ်” ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေမးျမန္းရာ သူသည္ ရုပ္ရွင္ေလာက ႏွင့္ကင္းကြာခဲ့ရသည္မွာၾကာၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေမးကို ခ်က္ခ်င္းအေျဖျပန္မေပးႏိုင္။ တဒဂၤမွ် စဥ္းစားလိုက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ ဖြာလိုက္လုပ္ေနရင္း၊ အတန္ငယ္ၾကာေတာ့မွ သူ႔ႏွဳတ္ဖ်ားက တီးတိုးစကားေလးတစ္ခြန္း ထြက္ေပၚလာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မထင္ ၾကားလိုက္ရပါသည္။

            “River of No Return” ဟူသတည္း။

စိုးငယ္