ဒီကုတင္ေပၚေရာက္ကတည္းက
အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ငါညက သစ္သားခံုေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဒီကုတင္ေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
ဒီကုတင္ မေကာင္းဘူး။ ဒီကုတင္လဲရင္ေကာင္းမယ္။ မရွဳ လည္း လိပ္ေခါင္းထြက္ေနတယ္၊ ေနမေကာင္း။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးတို႔ကို ေျခရင္းမွာေရာက္ေနလို႔ ေစတနာနဲ႔ေျပာတာပါ။ ဒီအေဒၚေနေကာင္းသြားမွာပါ၊
မပူပါနဲ႔၊ အား တင္းထားအေဒၚ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုရားမွာဆုေတာင္းေပးေနတယ္။ ပိတ္အပါးစားဝယ္လို႔
ဆရာႀကီးကမွာတယ္။ ယင္ ေကာင္ဝင္မွာစိုးလို႔။ ေသးအိုး။ ပိတ္ပါးတစ္ခုဝယ္လိုက္၊ ကတ္ေၾကးနဲ႔ညွပ္လို႔ရတယ္။
ေခါင္းနည္းနည္းမူးတယ္။ ေခါင္းအံု တယ္။ ေခါင္းကိုတအားမကိုင္နဲ႔။ အိပ္မေပ်ာ္။ ထိုင္မယ္။
ေရမငတ္ဘူး။ ဆရာမ ညာဘက္ေစာင္းလို႔ ျပဳတ္သြားတာ။ တံေတြး ေထြးဖို႔ စကၠဴေပးပါ။ ခဏခဏ မလုပ္နဲ႔၊
ပိုးဝင္မယ္၊ တစ္ခါတည္းသာ လုပ္ထား။ ငါေရဆာေနသလိုျဖစ္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္။ ဘယ္ဘက္ကိုက္တယ္။
ဆရာႀကီးေဆးက ခၽြဲေပ်ာ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ေသးဘူးျဖစ္မယ္။ မိ(အေမ) ေန ေကာင္းေအာင္ေန၊
ကၽြန္ေတာ့္ကို မပူနဲ႔။ က်ယ္ေနတဲ့ပါးစပ္ကို တူနဲ႔ရိုက္က်ဥ္းလို႔ရတယ္၊ လွလွေထြးကိုေျပာ။
တကယ္လို႔ ဆရာငါ့ကို တြန္းလွည္းနဲ႔ေခၚတဲ့အခ်ိန္ ဒီကုတင္လဲလိုက္။ မရွဳ၊ စကၠဴလိပ္အနားမွာထား။
ဆရာမ ဟိုတစ္ေန႔က မုန္႔ေကၽြးတာ မစားဘူးေနာ္။ ဆရာမ အပင္ပန္းခံရဆံုးပဲ။ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္
ဆရာမ။ အခု ပညာအဆင့္အတန္းနဲ႔ ရာထူးအဆင့္ဆင့္ တိုးၿပီး သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးၿပီး
အသက္ရွည္အနာမဲ့ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သပါတယ္။ ဦးေအာင္ေဌး၊ သားသမီးလိုခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္။
ေဘးအေပါင္း၊ ရန္အေပါင္း၊ ဒဏ္အေပါင္း၊ အႏၱရာယ္အေပါင္း ကင္းလြတ္ၿပီး အခက္ အခဲမွန္သမွ်ကို
ေက်ာ္လႊားအႏိုင္ရၿပီး ေအာင္ျမင္မွဳသရဖူ ေဆာင္းႏိုင္ပါေစသား။ ခ်ဳိ၊ ငါ့ကို နည္းနည္းႏွိပ္ေပး၊
ကိုက္တယ္။ ဆရာမကိုေခၚ၊ ခၽြဲမ်ားေနၿပီ။ ဒီည ဆရာမ ေအးေအးေဆးေဆးအိပ္ေတာ့။ ဆရာမ ခၽြဲထုတ္လွ်င္
အကုန္ေျပာင္ထြက္သြား တယ္။ သိပ္ေနလို႔ေကာင္းတယ္။ စားၿပီးလွ်င္ အိပ္ေဆးပါထည့္လိုက္၊ အားလံုးအိပ္ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။
ခၽြဲေတာ့နည္းသြားၿပီ။
ခြဲတာေတြမေျပာနဲ႔ေတာ့၊ စိတ္စြဲတတ္တယ္။ ကနဦးက မ်က္မွန္တပ္ရင္ မူးတယ္။ ဆီးမသြားေသးဘူး။
ငါယပ္ခတ္လိုက္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ျခင္ေလးဘာေလး ယပ္ခပ္ေပးပါလား။ ကိုက္ခဲလာ။ မူးေဝခ်င္တယ္။
ဖ်ားခ်င္လာ တယ္။ အဖ်ားနည္းနည္း တိုင္းခိုင္းပါလား။ ဘယ္လက္နဲ႔ယပ္ခတ္လိုက္တာ မူးသြားတယ္။
ထူတယ္။ အသက္ရွဴလို႔ မေကာင္း။ ပ်ဳိ႕ခ်င္သလိုလို။ တရားအာရံုျပဳရေအာင္။ ေခါင္းအံုးနည္းနည္းျမင့္တယ္။
ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ေပးပါ။ အစာ မသြင္းေသးဘူးလား။ (၂) နာရီျခား တစ္ခါဆို။ ႏို႔မွဳန္႔က
ေနေကာင္းတယ္။ ဝမ္းေအးတယ္။ အာေခါင္ခၽြဲစုပ္ခိုင္းရင္ ေကာင္း မယ္ထင္တယ္။ ေရဆာသလိုျဖစ္ေနတယ္။
ေလက ေအာက္ကိုမလည္ဘူး။ အေပၚတက္ေနတယ္။ တစ္ေနကုန္ျဖစ္ေနတာ။ ဗိုက္ဆာေနတယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီထုိးၿပီလဲ။
အေပါ့သြားမယ္။ အနာနည္းနည္းကိုက္ေသးတယ္။ ဆရာႀကီးလာတယ္။ ငါအိပ္ ေပ်ာ္ေနတုန္းလာတယ္။ ငါၾကားတယ္။
လည္ေခ်ာင္းအေပါက္ ေဆးေပးပါလား။ တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္ ေဆးသင့္တယ္။ ဘာလုပ္ေနလဲ။ အရည္ထည့္လို႔ရွိရင္
ခၽြဲေပ်ာ္တယ္။ နည္းနည္းစုပ္ခိုင္း။ အစာသြင္းလို႔ရၿပီလား။ ပိုက္က ပိန္တဲ့ေနရာ နည္းနည္းႏွိပ္ေပးလိုက္။
အစာထည့္ရင္ ႏွာေခါင္းပိုက္ တအားမတင္းနဲ႔၊ နာတယ္။ ေဆးျပယ္တာနဲ႔ ကိုက္ခဲလာတယ္၊ တစ္ကိုယ္လံုးပဲ။
အစာသြင္းတာ ၂ နာရီျပည့္ၿပီလား။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနတယ္၊ ဆရာမ မရွိဘူးလား။ ေစာင္ထူထူၿခံဳ။
ျပန္ထြက္သြားၿပီထင္တယ္။ ၾကည့္ပါဦး။ ၿဂိဳလ္တုထည့္ေတာ့ ေခၽြးထြက္လာတယ္။ အဖ်ားတိုင္းတယ္၊
ဖ်ားေနလို႔ ၿဂိဳလ္တုထည့္တာ။ ဆရာမ မညြန္႔လာတိုင္းတယ္။ ၿဂိဳလ္တုထည့္လို႔ အခုမွ လန္းသြားတယ္၊
တစ္ခ်ိန္လံုး ေနေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ေခၽြးထြက္သြားလို႔ ေနေကာင္းေနတာ။ ဆရာမလာရင္ ေသြးရည္ၾကည္
ေဆးခိုင္းပါ။ ဆရာမကိုလည္း စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေျပာဦး။ မေန႔က ဆရာမ မညြန္႔ ေဆးထည့္တဲ့ပံုစံေကာင္းတယ္။
မရွဳ၊
မင္းက အစာပိုက္ထည့္တိုင္း ေရွ႕တိုးလုပ္၊ ခဏခဏျဖစ္ေနတယ္၊ သတိနည္းတယ္။ အစာသြင္းဖို႔ ထထိုင္တာ။
ဟို အဖြားႀကီး အမွိဳက္ ပံုသြားတယ္။ လွည္းလိုက္ဦး။ ဂြမ္းဝယ္လာဦး၊ ခံတြင္းသန္႔ရွင္းလို႔ရေအာင္။
ခဏခဏသန္႔ရွင္းမွ ေကာင္း တယ္။ ဒံုးပ်ံထည့္လိုက္တာ အခိုးပြင့္ၿပီး မမူးေတာ့ဘူး။ ေနေကာင္းတယ္။
ဝမ္းသြားခ်င္ရင္ အိမ္သာသြားရမွာလား? မသြား ေသးဘူး၊ ႀကိဳေမးထားတာ။ ကေလးကို မုန္႔ေကၽြးလိုက္။
ခြဲခန္းကထြက္တုန္းက ဆရာမခၽြဲစုပ္တာ ေတာ္တယ္။ အားလံုး စင္ ေအာင္စုပ္ႏိုင္တယ္။ ေက်းဇူးမဆပ္ဘူးလား။
ဘာမွ မသံုးေသးဘူး။ ဆရာႀကီးအတြက္ ဆုေတာင္းေရးရဦးမယ္။ ဆရာမ ဘယ္အခ်ိန္ ဂ်ဴတီခ်ိန္းမွာလဲ။
တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ေတာ့ကိုက္တယ္၊ ေပၿပီးေနလိုက္တယ္။ ၃ နာရီ။ ေသြးေပါင္ေကာင္းရင္ ဒံုးက်ည္ထည့္လို႔ရတယ္။
ဒံုးက်ည္ မင္းထည့္။ ဆရာမကို မထည့္ခိုင္းနဲ႔၊ အားနာစရာ။ ထမင္းရည္က သလိပ္ေတာ္ေတာ္ ပြားတယ္ထင္တယ္။
ဟုတ္လားဆရာမ။ သလိပ္ေတာ့ပြားတယ္။ မနားတမ္းေထြးရတယ္။ ဟိုအဘိုးႀကီး ေမးၾကည့္။ ထမင္း ရည္တိုက္လား။
ထမင္းရည္က သိပ္ေကာင္းလြန္းေတာ့ ႏွာေခါင္းေပါက္က အရည္ေတြက်လာတယ္။
အဖ်ား
၉၉။ ၁၂၀/၈၀။ အခုသြင္းတဲ့အစာ နည္းနည္းပဲတိုးခ်င္တယ္။ အခုအတိုင္း ေနလို႔ေကာင္းေနလို႔။
ဆရာႀကီးကို ကန္ေတာ့။ နဂိုကတည္းက အစားနည္းတယ္။ အခု ခၽြဲအရင္စုပ္ေပး။ ထြက္ေသးတယ္။ တစ္စက္၊
ႏွစ္စက္ဆို ရၿပီ။ ခၽြဲေဆး တဲ့အတံေတြ ရွိေသးတယ္။ လွလွေထြးျပန္သြားၿပီလား။ နာရီတစ္လံုးရွာထား။
အခ်ိန္မွန္မွန္ျဖစ္ေအာင္။ ပါးစပ္နဲ႔ မျမည္းနဲ႔။ ခဏေနရင္ ဆရာမကိုေျပာပါ၊ တစ္ကိုယ္လံုး
ကိုက္ေနတယ္။ ေရေႏြးနဲ႔ ေရပတ္တိုက္။ ဒံုးက်ည္ထည့္ရင္ အခိုးေတြပြင့္၊ အေၾကာေတြေလ်ာ့သြားၿပီး
ခ်က္ခ်င္းလူေကာင္းပဲ။ လွလွေထြးေျပာတာ မွန္ေပ့။ ထမင္းရည္က တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္ေတာ့ မဆိုး
ပါဘူး။ အခုေတာင္ ႏွာေခါင္းထဲက အရည္ေတြက်ေနလို႔ ေနာက္ထပ္ထမင္းရည္မတိုက္နဲ႔လို႔ ေျပာတာပါ။
ၿပီးလွ်င္ ဆရာမ ကို အဖ်ားတိုင္းခိုင္းၾကည့္။ ကိုယ္လက္အီတီတီျဖစ္ေနလို႔။ မေန႔က ဒီအခ်ိန္ျဖစ္တဲ့
အဖ်ားေလာက္။ အစာကို အခ်ိန္မွတ္ ထား။ ၿပီးမွျပန္အိပ္။ လိုအပ္ရင္ခက္မယ္။ ေရးထားတာေတြျပန္ဖတ္။
ေလာင္းလံုးသူလား။ ဦးေလးအေဖက ေပါက္တိုင္း သား။ အေမက ကရပ္ျပင္သူ။ ဦးေလးက ကရပ္ျပင္မွာေမြးတာ။
ရွင္ပင္ခရုဘုရားနဲ႔ ကပ္လ်က္ပဲ။
မင္းကိုငါေျပာျပမယ္။
ယခုေဆးတဲ့အေပါက္ကို ဆရာႀကီးေျပာတာ သိပ္ရီရတယ္။ ဒီအေပါက္ကုိၾကည့္ၿပီး ယင္ေကာင္ဒိုင္ဗင္
ထုိးၿပီးဝင္သြားရင္ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ဆရာႀကီး ဟာသပညာရွိတယ္ဆိုတာ ျပတာပဲ။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး
ၾကည္ႏူးမိတယ္ ကြာ။ ခြဲထားေတာ့ ေသြးမည္းေတြပဲပါတယ္။ အစာက ခါတိုင္းလိုပဲလား။ အစာတိုးထားတယ္။
ပူလို႔ကိုမရဘူး။ အစာပိုက္ အထဲမွာလဲထားတယ္ ေျပာတယ္။ ဒံုးက်ည္ထည့္မ်ားရင္ အစာအိမ္နာတတ္တယ္။
ေအးေအာင္လုပ္။ ကိုက္တတ္တဲ့ ေခြးကို မုန္႔ေလးဘာေလး ပစ္ေကၽြးလိုက္။ အခုေလးတင္ ဒံုးက်ည္ထည့္လိုက္မွ
ေနေကာင္းသြားတယ္။ ေန႔လည္မွာ ပက္ မထိုး ေတာ့ဘူး။ မက္ထရိုပဲထိုးတယ္။ ေရာင္ေနတာ ဒံုးက်ည္(၂)ရက္
ဆက္တိုက္။ တစ္ေနကုန္မအိပ္ဘူး၊ အိပ္ေရးဝေနလို႔။ မနက္က ဆရာႀကီးမွာေနတာ ပက္ ကို နည္းနည္းေလွ်ာ့လို႔
ေျပာသံၾကားတယ္။ ညာဘက္ေစာင္းအိပ္တာမ်ားရင္ ညာဘက္ ေဖာင္းတယ္။ ဘယ္ဘက္ေစာင္းရင္ ဘယ္ဘက္ေဖာင္းတယ္။
ဒီေန႔ ညာဘက္တစ္ေနကုန္ေစာင္းထားတာ။ အိမ္သာသြားရ ေအာင္ ခဏလိုက္ခဲ့။ လွလွေထြးရွိတုန္း
ဓာတ္မီးယူလာ။ ေရပူနဲ႔ အဝတ္ကိုညွစ္ၿပီးတိုက္။ ဆရာ့ကိုေျပာ။ စာေရးတာတကယ္ ပ်င္းတယ္။ ဝါသနာမပါဘူး။
စာပဲဖတ္တာ။ မတတ္သာလို႔ေရးေနရတာ ဆရာခင္ဗ်ား။ မ်က္ႏွာေရာင္တာ အရင္နဲ႔စာရင္ က် သြားလား။
ဆရာမကို ႏွဳတ္ဆက္ခိုင္းတာ။ ေခါင္းရင္းဘယ္ဘက္မွာ ထိုင္ခံုထားၿပီး ေရသန္႔ဘူးႀကီးတင္ထားလိုက္။
ထံုးစံ အတိုင္း ဒီအခ်ိန္က်ရင္ တစ္ကုိယ္လံုးကိုက္ခဲလာတယ္။ ဒံုးက်ည္က ၂ ရက္ဆက္တိုက္ရွိၿပီ။
ဆက္ထည့္လို႔ရလား၊ ဆရာမ ကိုေမးၾကည့္။ ဒံုးက်ည္ထည့္ရင္ မင္းထည့္၊ ဆရာမေတြကို မထည့္ခိုင္းနဲ႔၊
အားနာစရာႀကီး။ ကိုက္လာရင္ အဖ်ားပါတက္ တာေပါ့။
ဝက္သားေပါင္းရည္လုပ္။
ဂ်ာကင္အမည္းေပး။ အက်ႌအစိမ္းကြက္ အထူရွိတယ္။ လက္ရွည္စြပ္က်ယ္ပါလား။ ႂကြပ္ႂကြပ္ အိတ္နဲ႔ထုပ္လိုက္။
ေရပူ။ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲသြင္း။ ဆရာမ မလာေတာ့ဘူးလား။ ပိုက္မွာရွိတယ္ထင္တယ္။ အစာသြင္းတဲ့
ခြက္ကို ယင္ေကာင္မနားေအာင္ဖံုးထား။ ၿပီးလွ်င္ ေရကိုလည္း တစ္ခါသံုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခါလဲေပးပါ။
ပိုးဝင္မွာေၾကာက္ရ တယ္။ ၁၁၀/၇၀။ ပူေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကားေမာင္းေတာ့ အစားမမွန္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ အဆာနည္းနည္းလည္း ခံႏိုင္ တယ္။ ေလနည္းနည္းတက္ခ်င္။ ဒံုးက်ည္(၂)ရက္ထည့္ရတယ္။
ဆရာမကို ခၽြဲထတယ္ေျပာၿပီး ခၽြဲစုပ္ခိုင္းပါလား။ နာရီမွတ္ ထား။ ခ်ီးမြမ္းလည္းမေစာနဲ႔။
ျပစ္တင္လည္းမေစာနဲ႔။ ခ်ီးမြမ္းလြန္ေတာ့ ျပစ္တင္ခက္တယ္။ ျပစ္တင္လြန္ေတာ့ ခ်ီးမြမ္းခက္
တယ္။ လူေတြကိုေျပာတာ။ ေရၾကည့္လိုက္၊ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ရွိလဲ။ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား၊ (၃)ရက္ဆက္တိုက္
မနက္ပိုင္းေဆးသြင္း ၿပီးလွ်င္ ေနေကာင္းၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းမွညေနတိုင္ေအာင္ တစ္ကိုယ္လံုးထိုင္းမွိဳင္းေလးလံကိုက္ခဲသျဖင့္
ၿဂိဳလ္တု (ဝါ) ဒံုး က်ည္ကိုထည့္လိုက္မွပဲ ေခၽြးထြက္လာၿပီး ေနသာထိုင္သာျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒီေန႔ေတာ့ ခါတိုင္းေန႔ထက္ပိုၿပီး လန္းဆန္း သလို ခံစားရပါတယ္ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား။ အသံအိုးထုတ္တာ
ဘယ္လုိေနလဲေျပာျပ။ စက္နဲ႔ကူးထားပါလား။ ပိုလာတာ ဘယ္ ေဆးလဲ။ တကယ္ေတာ့ လံုေလာက္ၿပီလို႔ေျပာတယ္။
ဆရာမၿငိမ္းၿငိမ္းစိုး။ ဗိုလ္မွဴးဗထူး ေလသြန္းခံရြာႏွင့္နီးလား။ ဆရာမ ေလးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ။
ထားဝယ္သူ၊ ထားဝယ္သားခ်င္း ေတြ႔ဆံုရတာ မဂၤလာရွိတယ္။ ဆရာႀကီးကုခ်က္က တစ္လံုး ထိုးရင္
တစ္လံုးဆိုသလို ေကာင္းတယ္။ ငါက ရွိခိုးတာ ေစတနာ၊ ေမတၱာကို ရွိခိုးတယ္။ ဂုဏ္ကိုရွိခိုးတယ္။
ေလာကမွာ ပညာဂုဏ္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာမရွိဘူး။ ဆရာႀကီးလိုလူမွာရွိတယ္။ ဘုရားေဟာရွိတယ္။
အသက္ႀကီးေသာသူ၊ ဂုဏ္ႀကီးေသာ သူ။ ေသြးညွီနံ႔ရရင္ ယင္ေကာင္လာတယ္။ ခၽြဲစုပ္ခိုင္းၿပီး
ပိုက္ေဆးမယ္။ လည္ေခ်ာင္းေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ရမယ္ထင္ တယ္။ စက္ကေလးနဲ႔ေျပာလို႔ရရင္ ေကာင္းမယ္ကြာ။
ေၾသာ္၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာ စိတ္မကြက္နဲ႔၊ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး တရားနဲ႔ေနပါ။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္
ေပါက္ေပါက္စက္ ကိုမ်ဳိးေက်ာ္ကို လုပ္ခိုင္းရင္ေကာင္းမယ္။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးပံုကို
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္။ ဒီ အခ်ိန္က အေရးႀကီးတယ္။ ေကာင္းသြားရင္ေခၽြတာလို႔ရတာေပါ့။ ဒံုးက်ည္ရွိေသးလား။
မေန႔ကလိုပဲ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ ကိုယ္ေတြ ေတာင့္တင္းေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္ကခ်ဳပ္ထားေတာ့ ေသြးေပါင္ေကာင္းရင္
ထည့္လို႔ရတယ္။ ခ်ဳပ္ရိုးေပ်ာ့ေတာ့ ျမန္ျမန္ေကာင္းတာေပါ့။ အပင္ပန္းခံရဆံုးဆရာမေလး ဘာမွမစားရဘူး။
ငါကိုယ္တိုင္ေပးမယ္။ ဖုိးျဖဴဆိုတာ မင္း ဟိုတစ္ေန႔ က မုန္႔ေကၽြးတဲ့ေခြး။ မ်ဳိးေက်ာ္
စက္ခ်ဳပ္တဲ့အလုပ္ ဘာလို႔မလုပ္တာလဲ။ မနက္ျဖန္ ထမင္းရည္ယူလာပါ။ စက္နဲ႔စုပ္။ ဘာေၾကာင့္စုပ္ရသလဲဆုိေတာ့
ဟပ္ထုတ္လို႔မရေသးဘူး။ ႏွာေခါင္းပိုက္ခံေနလို႔။ ဝါဂြမ္းတံအသစ္။ ဘယ္ဘက္ပိုက္ကို ေစာင္းၿပီးထည့္စုပ္ၾကည့္ပါလား။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘက္က အနာထုတ္ထားတာ။ ေနာက္တစ္ခါ ေခါင္းေပၚက မေပးနဲ႔။ အိမ္သာပစၥည္း၊ ကံနိမ့္မယ္။
ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ။ ဘဝတူေတြလိုပဲ။ အတူတူပဲ။ က်န္းမာပါေစ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ အကိုႀကီးကင္ဆာ
အသံအိုးမွာျဖစ္တာ။ အသံအိုးထုတ္လိုက္လို႔ ၾကာေနတာ။ (၈)နာရီကုထံုး။ ရြံလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။
ပိုးဝင္မွာစိုးလို႔ေျပာတာ။ အထင္မလဲြနဲ႔။ အတံျဖဳတ္ေဆးတာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျဖဳတ္ေဆးတာ။ အေရာင္က်သြားတယ္
ဆရာမ ႀကီး။ အေကာင္းစားကို ေခၽြတာ။ ေရေႏြးသြားဝယ္တယ္ ဆရာမ။ လွလွေထြး ဘာမွာေသးလဲ? ဆရာႀကီးေပးတဲ့ေဆးေတြ
သိပ္စြမ္းတယ္။ ငါေနလို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဘာမွ မပူနဲ႔။ လူမေသ ေငြမရွားဘူး။ ခ်ဳပ္ရုိး
ဘယ္ေတာ့ေျဖမလဲ? ၾကား လိုက္ေသးလား။ ငါၾကားတာကေတာ့ တစ္ပတ္ၾကာရင္ေျဖမယ္လို႔၊ အမွတ္တမဲ့ပဲၾကားလိုက္တယ္။
လွလွေထြး မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းေတြေၾကာင့္ ဒို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား
မိန္းမ။ မွန္တာေျပာရင္ သစၥာ။ ႂကြားဝါတာ ဝါသနာမပါဘူး။ မင္းနဲ႔ငါေပါင္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္း
(၂၀) ေက်ာ္လာၿပီ။ မင္းသိပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
ေဆးဘယ္ေလာက္က်လဲ။
ဆရာမ၊ ကေလးအေမက ခဏလာဦးတဲ့၊ သြားလုိက္ဦး။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ငါနဲ႔ ခြဲစိတ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ
မင္းသိေအာင္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာျပတာ။ အထက္ကုိတင္ျပၿပီး မွတ္တမ္းတင္မဲ့ဥစၥာ။ မင္း အဲဒါ
ဘယ္ အခ်ိန္ကူးမွာလဲ။ မိတၱဴက။ စိတ္ေရာဂါ ရွိမရွိလည္း ပါတယ္။ လည္ပင္းကို ရန္ကုန္သားေရနဲ႔ခ်ဳပ္လိုက္ရင္
ဘာမွမျမင္ေတာ့ ဘူး။ မိနစ္ (၂၀)။ မိုးကုတ္ပဲ ဝါသနာပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ေရးထားတာ။
ငါေရးတဲ့စာအုပ္ကို ေဆးရံုက ဆင္းရင္ထားခဲ့ေပးပါလို႔ေျပာထားတယ္။ ခုနက ဆရာဝန္က။ ေသြးေၾကာေတြက
နဂိုအတိုင္းပဲလား? ဒီေနရာ ေဘာင္းဘီ မဝတ္ဘူး။ သူ႔ေနရာသူ ေနတတ္ပါ။ ေရာမျပည္ေရာက္ရင္ ေရာမလိုက်င့္။
အေျခာက္တိုက္။ မင္းဒီအခ်ဳိးမ်ဳိးမလုပ္နဲ႔။ ရိုင္း လြန္းတယ္။ အေျခာက္တိုက္မရိုင္းနဲ႔။
မင္း ဘယ္တုန္းက ဒီပံုစံလုပ္ဖူးလဲ။ ဒါၿပီးရင္ ေရွ႕ဆက္ဘဝကို ဘယ္လိုလုပ္မယ္ စဥ္းစားေနတုန္း
ဒီပံုစံေတြ။ မင္းမလိုတဲ့ပံုစံေတြ။ ဒါေတြက။ မင္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထား။ မင္း ငါသင္ေပးလာတာ
ေက်းဇူး မကန္းနဲ႔။ ေသြးေပါင္။ ၁၆၀/၁၀၀။
တစ္ရက္လြတ္ထားေတာ့
ေအာက္မွာပံုေနတာ။ ေနာက္ေန႔ဆို ဒီေလာက္မထြက္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ ေဆးကုခ်ိန္မွာ ဆာ တိုင္းစားလို႔
ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အခ်ိန္မွန္ရွိရပါမယ္။ မင္းကိုအိပ္ခိုင္းထားတာ။ ငါဆာေနတာၾကာလွၿပီ။ ဆရာမေတြဆီ
ခဏ လိုက္သြား။ သံက်ဳ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မနက္က မင္းတို႔မျမင္လို႔၊ ဟိုအေဒၚႀကီးကို ထမီအျပာဆရာမဝတုတ္
တိုင္းတာၿပီးလုပ္ ေနတာ ပလတ္စတစ္က်ဳအဝါေရာင္ေလး၊ ငါေတြ႔လိုက္တယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ သံက
သံေခ်းရွိတယ္။ ပလတ္စတစ္က သံေခ်း မတက္ေတာ့ အသားနဲ႔ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ခြဲခန္းဝင္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္
မရဏမင္းဆီေရာက္တာတို႔ အိပ္မက္ကေယာင္ ကတန္းအမ်ဳိးမ်ဳိး။ ငါေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ ေယာင္ရမ္းေနတာလည္း
မမွတ္မိဘူး။ ညေသာက္တဲ့ေဆး တိုက္ၿပီးၿပီလား။ ဆရာမႀကီး စိတ္မဆိုးရင္ နည္းနည္းေမးခ်င္တယ္။
ရမလား။ ဆရာမႀကီး အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ က ၅၅။ ဘယ္ေက်ာင္းထြက္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
အမွတ္(၄)ပဲ။ ၁၉၇၅ မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္းေျဖၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္သြား တာ။ ဆရာမက ဘယ္မွာေနတာလဲ။
ဘယ္နားမွာလဲ။ ဆရာမအစ္ကိုက တင္ဝင္းလား။ ဂ်ဳိးဇက္ (ဝါ) အီးပိုတို႔ ေမာင္ႏွမ၊ စင္သီယာတို႔နဲ႔နီးလား။
ဆရာမေဒၚဒုိင္းနာနဲ႔ နီးလား။ ကုလားဘုရားေက်ာင္းေနာက္က ဦးညိဳရင္သားသမီးေတြက သူငယ္ ခ်င္းေတြ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အိပ္ေဆးေတြကုန္ၿပီလား။ မေန႔က ေမာ္ဖင္းထိုးမယ္ၾကားတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူး။
ႏွာေခါင္းပိုက္ ပိုလွဳပ္လာတယ္။ အထဲက အလုပ္လုပ္လာၿပီထင္တယ္။
ဘိတ္နဲ႔ရန္ကုန္
ကုန္ကူးစားပါေလ။ အစစ္အေဆးဘာမွ မရွိဘူး။ မစံပယ္နဲ႔ေပါင္းလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္။ မစံပယ္ကိုေမး။
မစံပယ္က လူလည္ေနၿပီ။ မစံပယ္လိုတာကို မင္းက ကယ္ရီသေဘာမ်ဳိး သယ္ေပးေပါ့။ ကိုယ္က ႏွစ္ဘက္လံုးစားရေအာင္
လုပ္ပါ။ ႏွစ္ဘက္ဆိုတာ အသြားေရာ အျပန္ေရာကိုေျပာတာ။ ငါတို႔ေရာဂါမ်ဳိး ဒီမွာ ရွားတယ္။
မျမင္ဖူးေတာ့ ေငးၾကည့္ေန ၾကတဲ့လူေတြက ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔၊ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္
ၾကည့္ၾကတယ္။ ေၾသာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မျပာပါဘူး၊ ၾကည့္ၾကပါေစ။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကိုခင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ့စာအုပ္ကို ထားခဲ့ေပးပါလို႔ေျပာတယ္။ ေရးထားတဲ့ စာကို ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေရးလို႔
ရႏိုင္တယ္။ ဟိုတုန္းက မင္းသိခၤဆိုလွ်င္ ဘဝအေၾကာင္းလာေျပာသမွ် လက္ခံၿပီး စာေရး တာ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္
၂၂ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္က ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေပါင္းအသင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ တင့္လြင္က မင္းသိခၤ
ဆီကိုေခၚတာ မသြားျဖစ္လိုက္ဘူး။ သူက ဒိုင္နမိုေမာ္တာျပင္တာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကားအင္ဂ်င္ျပဳျပင္ေပါ့။
အင္ဂ်င္တစ္လံုး ျပင္ရင္ ငါးရာ။ ေအာ္စတင္ကားတို႔ ဖို႔ဒ္ကားတို႔ေပါ့။ စပါယ္ရွယ္လစ္ ျပဳျပင္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တင့္လြင္လည္း ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားလိုက္တာ ဘာအဆက္အသြယ္မွ
မရွိေတာ့ဘူး။ အင္မတန္အဆင့္အတန္းရွိတယ္။ စီးရီး ေတာင္ထုတ္ေသးတယ္ေျပာတယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူးလို႔ေျပာသံပဲ
ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ရန္ကုန္ဘဝ တစ္စိတ္ တစ္ပိုင္း။
ခြဲခန္းမွာ
ဒီဆရာဝန္ပါတယ္။ မနက္က ဆရာမ မညြန္႔ ျဖဳတ္ေဆးသြားတယ္ဆရာ။ ဒါက ေလးစားသင့္တယ္။ မေနတတ္ဘူး။
တာဝန္သိတယ္ေခၚတယ္။ သြားမေစာ္ကား မျပစ္မွားနဲ႔။ သေဘာေကာင္းလိမ့္မယ္။ စည္းကမ္းရွိတာပါ။
အဘိုးႀကီးတို႔ဘက္ မွာ ဓာတ္မီးအနီအားသြင္းထားတယ္။ သြားယူလိုက္။ ဆရာမ ႏွာေခါင္းပိုက္
ခဏခဏ ျပဳတ္က်တယ္။ ေဆးဗူးတစ္ဗူး၊ ေဆး ကတ္တစ္ခု = ၇၅၀၀။ မီးျပင္ေနတယ္၊ မီးသြားမဖြင့္နဲ႔။
ဒီအဘိုးႀကီးက ကုလားတင္ျမင့္နဲ႔မတူဘူးလား? ရန္ကုန္ကုတင္က ေမြ႔ယာပါတယ္။ ဒီက သံကုတင္။
ငါက သစ္သားမွာအိပ္မွ ရမွာ။ ေခါင္းအံုးနိမ့္တယ္။ ခံုမွာဆင္းအိပ္မယ္။ ရလား။ တရား မ်ားမ်ားနာခိုင္းမွ
ၿငိမ္မွာ။ စကားေျပာစက္က အဆင္ေျပမွာလား။ အသံအိုးအလံုးက ဘယ္အရြယ္ေလာက္လဲ။ ညပိုင္းက အိပ္ေဆးပါတာကိုး။
ေန႔လည္ပိုင္း။ ဆရာႀကီးက အခုေလာက္ဆို လံုေလာက္ၿပီတဲ့။ ဒီေန႔ပိုဝယ္လာတဲ့ေဆးကို မခံႏိုင္မွဘဲ
ထိုးခိုင္းရင္ေကာင္းမလား။ ဒီအဘြားႀကီး သတိထား။ ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ ႏွစ္ခါလာေအာ္တယ္။
ဘာလဲမသိဘူး။
လင္းဇင္ေယာ္
၂၀၁၃၊
ဇူလိုင္။
(ဗလာစာအုပ္ထဲတြင္
လူနာ စာေရးၿပီးေျပာထားသမွ်ကို ျပန္လည္ေပါင္းစပ္ထားပါသည္။)
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ - ၂၀၁၃၊ စက္တင္ဘာ။
