ငယ္ငယ္တုန္းက
ေရႊေသြးထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာေလးပါ။
ကာတြန္းဆရာနာမည္ေတာ့
မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဇာတ္ေကာင္က ကိုခ်စ္ေပါ။
ကိုခ်စ္ေပါက
ဓနိေတာရြာသား။ ကိုခ်စ္ေပါက ငါးေရာင္းတယ္။
တစ္ေန႔မွာ
လူတစ္ေယာက္က ကိုခ်စ္ေပါကို ေရာင္းအားတက္ေအာင္ဆိုၿပီး အႀကံတစ္ခုေပးခဲ့တယ္။
ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ဖို႔။
ဘယ္လိုေရးရမလဲလို႔ ကိုခ်စ္ေပါကေမးေတာ့
ဓနိေတာခ်စ္ေပါ
ဒီေနရာမွာ ငါးေရာင္းသည္ လို႔ေရးတဲ့။ ေျပာၿပီးထြက္သြားတယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ကိုခ်စ္ေပါကလည္း ေရာင္းအားေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူေျပာတဲ့အတိုင္း
အိမ္ေရွ႕မွာ
ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္လိုက္တယ္။
ဓနိေတာခ်စ္ေပါ
ဒီေနရာမွာ ငါးေရာင္းသည္။
သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့
လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ေစာေစာက လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္။
အဲဒီ လူတစ္ေယာက္က ကိုခ်စ္ေပါကို ေမးတယ္။
ဓနိေတာခ်စ္ေပါအျပင္
အျခားခ်စ္ေပါေတြ ရွိေသးလို႔လားတဲ့။ ကိုခ်စ္ေပါ ျပန္ေျဖတယ္။
ဒီတစ္ေၾကာမွာ
ခ်စ္ေပါတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ခ်စ္ေပါဆိုရင္ ဓနိေတာကမွန္း အားလံုးသိ။
ဒါဆို
ဓနိေတာေနစရာမလိုဘူးတဲ့။ ျဖဳတ္လိုက္တဲ့။ အဲဒီလူက ေျပာၿပီးထြက္သြားတယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ကိုခ်စ္ေပါက ဒါလည္းဟုတ္တာပဲဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ကို ျပန္ျပင္လိုက္တယ္။
ခ်စ္ေပါ
ဒီေနရာမွာ ငါးေရာင္းသည္။
သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့
လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ေစာေစာက လူတစ္ေယာက္ေတြ မဟုတ္ဘူး။
အသစ္
လူတစ္ေယာက္။ အဲဒီ လူတစ္ေယာက္က ကိုခ်စ္ေပါကို ေမးျပန္တယ္။
ကိုခ်စ္ေပါ
ဒီေနရာအျပင္ အျခားေနရာေတြမွာေရာ ငါးေရာင္းေသးလို႔လားတဲ့။ ကိုခ်စ္ေပါ ျပန္ေျဖတယ္။
ခ်စ္ေပါ
ဒီတစ္ေနရာတည္းပဲ ငါးေရာင္းတယ္။ ဒီေနရာမွာ ခ်စ္ေပါ ငါးေရာင္းတာ အားလံုးသိ။
ဒါဆိုလည္း
ဒီေနရာမွာေနစရာ မလိုဘူးတဲ့။ ျဖဳတ္လိုက္တဲ့။ ေစာေစာက လူတစ္ေယာက္ေတြ
မဟုတ္တဲ့
အသစ္လူတစ္ေယာက္က ေျပာၿပီးထြက္သြားျပန္တယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ကိုခ်စ္ေပါက ဒါလည္းဟုတ္တာပဲဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ကို ျပန္ျပင္ျပန္တယ္။
ခ်စ္ေပါ
ငါးေရာင္းသည္။
သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့
လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ တစ္ခါမွ မလာဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္။
အဲဒီ
လူတစ္ေယာက္က ကိုခ်စ္ေပါကို ေမးျပန္တယ္။
ကိုခ်စ္ေပါ
ငါးအျပင္ ပုစြန္ေတြ၊ ၾကက္သားဝက္သားေတြေရာ ေရာင္းေသးလို႔လားတဲ့။ ကိုခ်စ္ေပါ ျပန္ေျဖတယ္။
ခ်စ္ေပါ
ငါးတစ္မ်ဳိးတည္းပဲေရာင္းတယ္။ ခ်စ္ေပါ ငါးမ်ဳိးစံုေရာင္းတယ္။ ခ်စ္ေပါ ငါးေရာင္းတာ အားလံုးသိ။
ဒါဆိုလည္း
ငါးေနစရာမလိုဘူးတဲ့။ ျဖဳတ္လိုက္တဲ့။ တစ္ခါမွ မလာဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္က
ေျပာၿပီးထြက္သြားျပန္တယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ကိုခ်စ္ေပါက ဒါလည္းဟုတ္တာပဲဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ကို ျပန္ျပင္ျပန္တယ္။
ခ်စ္ေပါ
ေရာင္းသည္။
သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့
လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဓနိေတာမွာ လူတစ္ေယာက္ေတြက
အင္မတန္မ်ားတယ္။
အဲဒီ လူတစ္ေယာက္က ကိုခ်စ္ေပါကို ေမးျပန္တယ္။
ကိုခ်စ္ေပါအျပင္
ဒီမွာ အျခားဘယ္သူေတြက ေရာင္းေသးလို႔လဲတဲ့။ ကိုခ်စ္ေပါ ျပန္ေျဖတယ္။
ခ်စ္ေပါတစ္ေယာက္ပဲ
ေရာင္းတယ္။ ခ်စ္ေပါ သမာအာဇီဝနဲ႔ေရာင္းတာ အားလံုးသိ။
ဒါဆိုလည္း
ခ်စ္ေပါေနစရာမလိုဘူးတဲ့။ ျဖဳတ္လိုက္တဲ့။ ဓနိေတာရဲ႕ လူတစ္ေယာက္က
ေျပာၿပီးထြက္သြားျပန္တယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ကိုခ်စ္ေပါက ဒါလည္းဟုတ္တာပဲဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ကို ျပန္ျပင္ျပန္တယ္။
ေရာင္းသည္။
သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့
လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ လူတစ္ေယာက္မ်ား
မဟုတ္တဲ့
လံုးဝအသစ္စက္စက္ လူတစ္ေယာက္။ အဲဒီ အသစ္စက္စက္လူတစ္ေယာက္က
ကိုခ်စ္ေပါကို
ေမးျပန္တယ္။
ကိုခ်စ္ေပါ
ေရာင္းတာအျပင္ ဝယ္တာတို႔ ေပါင္တာတို႔ ေခ်းတာတို႔ ငွားတာတို႔ လုပ္ေသးလို႔လားတဲ့။
ကိုခ်စ္ေပါ
ျပန္ေျဖတယ္။
ခ်စ္ေပါ
ေရာင္းပဲေရာင္းတတ္တယ္။ ခ်စ္ေပါ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္လုပ္စားေနတာ အားလံုးသိ။
ဒါဆိုလည္း
ေရာင္းသည္ေနစရာ မလိုဘူးတဲ့။ ျဖဳတ္လိုက္တဲ့။ လံုးဝအသစ္စက္စက္ လူတစ္ေယာက္က
ေျပာၿပီးထြက္သြားျပန္တယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ကိုခ်စ္ေပါက ဒါလည္းဟုတ္တာပဲဆိုၿပီး…။
ဓနိေတာမွာ
ကိုခ်စ္ေပါ အခုခ်ိန္ထိ ငါးေရာင္းေနတုန္းပဲ။
လင္းဇင္ေယာ္
၂၀၁၃၊
ဇူလိုင္။
No comments:
Post a Comment