ေနမိန္႔ေသမိန္႔

                                                                              

                                                                             (၁)

“တစ္ခုခုစားဖို႔ပါးစပ္ဟလိုက္ရင္ အႀကိတ္ေနရာအတြင္းဘက္က တအားနာတယ္။ အစာစားလို႔ေမးရိုးလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားရင္ ပိုနာ တယ္။ ခၽြဲလည္းတအားထြက္ထြက္ေနလို႔၊ ခၽြဲထြက္မ်ားရင္ ေရာင္ေနတဲ့ေနရာက ‘ကိုက္’ လာၿပီး နားအိမ္ကို စူးခနဲ စူးခနဲ ထိုး တယ္။ ၿပီးရင္ နားရြက္ေနာက္ ဦးေႏွာက္လက္ဝဲဘက္ျခမ္း ‘တက္’ လာတယ္။ အရင္တုန္းကလို သတိလစ္မတတ္ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အခု ဆရာဝန္ႀကီးေပးတဲ့ေဆး ၁၀ မီလီဂရမ္တုန္းက နည္းနည္းအဆင္ေျပတယ္။ ၅ မီလီဂရမ္ေျပာင္း ေသာက္တဲ့သံုးရက္မွာ ညနက္ပိုင္းလံုးဝအိပ္မေပ်ာ္ဘဲျဖစ္ေနတယ္။ မေန႔ ၾကာသပေတးေန႔က ဦးပဇင္းကိုေလးကတစ္ဆင့္ အနာကိုက္ရင္စအိုထဲထည့္ေပးရတဲ့ ၿဂိဳဟ္တုေဆးေတာင့္မွာလိုက္ၿပီး ထည့္လိုက္လို႔သက္သာသြားတယ္။ ေဆးရံုႀကီးအေရွ႕ ကေဆးဆိုင္ကိုမွာလိုက္တာျဖစ္တယ္။ ေဆးငါးေတာင့္ တစ္ေတာင့္သံုးၿပီးက်န္တာ ေက်ာင္းကေရခဲေသတၱာထဲမွာ ထည့္ သိမ္းထားတယ္။”

            စာရြက္ေခါက္ေလးကိုျဖန္႔ဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးေတမိကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာက်င္မွဳကိုႀကိဳးစားေျဖေဖ်ာက္ ေနရေသာ မ်က္လံုးမ်ားကိုေတြ႔လိုက္ရ၏။ လည္ပင္းမွာလည္း အေပါက္ႀကီးတစ္ေပါက္ ေဟာင္းေလာင္းပြင့္လ်က္။ အသက္ ရွဴလမ္းလႊဲေပါက္။ ဦးေတမိက ေလႁပြန္ကင္ဆာလူနာ။ ခြဲစိတ္ခန္းဝင္ၿပီး ေလႁပြန္တစ္ခုလံုးထုတ္ပစ္ထားရသျဖင့္ စကား မေျပာႏိုင္ေတာ့။ စာႏွင့္ေရးၿပီး သာေျပာေနရသည္။ အသံအိုး၊ အသံႀကိဳးေတြပါ ျဖတ္ထုတ္ပစ္ထားရသည္။ အရုပ္ႀကိဳးက ေတာ့ မျပတ္ေသး။ သို႔ေပမယ့္ ခပ္တည္းတည္း။

            ေသမိန္႔ကိုပယ္ဖ်က္၍မရေတာ့ ေနမိန္႔ကိုရသေလာက္ဆြဲဆန္႔ေနရသူ။ သို႔ေသာ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနမိန္႔ မဟုတ္။ နာက်င္ကိုက္ခဲမွဳဗရပြႏွင့္ ေနမိန္႔။ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြက ဦးေႏွာက္ထဲအထိျပန္႔ႏွံ႔လွိဳက္စားေနသျဖင့္ နာက်င္မွဳမ်ား မွာ သူ႔စာထဲကအတိုင္း သတိလစ္မတတ္ပင္။ ေမာ္ဖင္းကလြဲၿပီး အျခားဘာေဆးမွမတိုးေတာ့။ ေမာ္ဖင္းေတာင္ ျပင္းအား မ်ားမွရေတာ့၏။

            သူ႔အတြက္ ေနမိန္႔လက္က်န္ ဘယ္ႏွစ္လ၊ ဘယ္ႏွစ္ရက္၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီ၊ ဘယ္ႏွစ္မိနစ္၊ ဘယ္ႏွစ္စကၠန္႔…။

                                                                            (၂)

ေမာင္ရဲ။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္။ ႏွာေခါင္းေသြးယို၍ ေဆးရံုလာျပရာမွ ကင္ဆာအႀကိတ္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သြားသူ။

            ခြဲစိတ္ေနစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည္မ်ားကိုရွင္းျပၿပီး ေသြးဆယ္လံုးႏွင့္ခြဲခန္းစဝင္သည္။ ခဲြစိတ္ခ်ိန္ ဆယ္နာရီၾကာ သည္။ ႏွာေခါင္းတြင္းမွအႀကိတ္ကိုခြဲထုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရပိုက္ေခါင္းပြင့္ထြက္လာလို ေသြးေတြဒလေဟာပန္းထြက္လာကာ ေမာင္ရဲ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးရပ္သြားသည္။ ခြဲခန္းထဲမွာ ပြက္ေလာရိုက္သြားသည္။ ခြဲခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ အထူး ၾကပ္မတ္ကုသေဆာင္မွာ အထူးၾကပ္မတ္ကုသမွဳမ်ား ဆက္လက္ခံယူရသည္။ ေဆးရံုကဆင္းၿပီး တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာသြား သည္။ ေမာင္ရဲ ေဆးရံုျပန္လာျပသည္။ ကင္ဆာအႀကိတ္ျပန္ႀကီးလာသည္။ ဓာတ္ကင္ဖို႔အတြက္ ရန္ကုန္လည္းမသြားႏိုင္။ သို႔ႏွင့္ ဆရာဝန္ႀကီးက ခြဲခန္းထပ္ဝင္မည္ဟုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သည္။ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ဳိးမ်ားကိုထပ္ရွင္းျပသည္။ ေမာင္ရဲ ေခါင္းညိမ့္သည္။ ေသြးငါးလံုး အဆင္သင့္လုပ္ထားရသည္။

            သည္တစ္ခါ ေမာင္ရဲ ေသမိန္႔ကိုဘယ္အတိုင္းအတာအထိ လြန္ဆန္ျပႏိုင္ဦးမလဲ။ သည္တစ္ခါ ခြဲစိတ္ခ်ိန္ ဘယ္ ေလာက္ၾကာဦးမလဲ။ သည္တစ္ခါ အထူးၾကပ္မတ္ကုသေဆာင္ကို ပို႔ရဦးမလား။ သည္တစ္ခါ ေမာင္ရဲ ေနမိန္႔ဘယ္ေလာက္ ရဦးမလဲ။ သည္တစ္ခါ…။

                                                                          (၃)

အေရးေပၚဌာနကို သူေရာက္လာကတည္းက အသက္ပါမလာေတာ့…။

            မ်က္ႏွာကေဖြးဆုတ္ေနၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္က ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနၿပီ။ သူငယ္အိမ္ကက်ယ္ေနၿပီ။ ႏွလံုးခုန္ရပ္ေန ၿပီ။ လက္ဖဝါးမွာ ေလာင္ကၽြမ္းဒဏ္ရာႏွင့္။ မေတာ္တဆ ဓာတ္လိုက္ေသဆံုးမွဳ။

            အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ ေသဆံုးသူက လက္သမားအကူ။ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ေန႔လည္ ထမင္း စားနားရန္အတြက္ ပစၥည္းေတြျဖဳတ္သိမ္းေနခ်ိန္။ လွ်ပ္စစ္ပလပ္ေပါက္တစ္ခုကိုဆြဲအျဖဳတ္ ရုတ္တရက္ဓာတ္လိုက္ခံလိုက္ရ ျခင္းျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုယ္တြင္းသို႔ လွ်ပ္စစ္စီးဝင္အား အလြန္ျပင္းထန္ပံုရသည္။ လက္သမားဆရာက မိန္းခလုတ္ကို အျမန္ ေျပးခ်ေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ မိန္းခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ သူလဲက်သြား၏။ ေခၚ၍မရေတာ့။

            ေနမိန္႔လက္က်န္ကုန္ခါနီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္သတိေပးခ်က္မရလိုက္ရွာ။ ထို႔အတူ နာက်င္မွဳကိုလည္း အလြန္ အမင္း မခံစားလိုက္ရရွာ။ မ်က္စိတစ္မွိတ္၊ လွ်ပ္တစ္ျပက္မွ်သာ။

                                                                        (၄)

ဝါလတ္၊ ဝါတန္း စေသာငါးဖမ္းေလွႀကီးမ်ား ပင္လယ္ထဲတစ္ခါထြက္လွ်င္ သံုးလခန္႔ၾကာတတ္သည္။ သံုးလအတြင္း ဖမ္းမိ သမွ် ငါးႀကီး၊ ငါးလတ္၊ ငါးေသး၊ ငါးမႊား၊ ပုစြန္၊ ကဏန္း၊ ခရု၊ ရွပ္ အားလံုး အမ်ဳိးအစားခြဲၿပီး ေရခဲရိုက္ရ၏။ ထိုအထဲမွ ေဈးမရေသာ ငါးေသး၊ ငါးမႊားတို႔ကို ထုေထာင္းႀကိတ္ေခ်ၿပီး ‘ပါကင္’ ဟုေခၚေသာ ေလွဝမ္းထဲရွိသစ္သားအကန္႔ႀကီးမ်ား ထဲသို႔ထည့္ကာ ေရခဲမ်ားႏွင့္ဖိသိပ္ထားရ၏။ ငါးဖမ္းကာလၿပီးဆံုး၍ ကမ္းျပန္ကပ္ေသာအခါမွသာ ေလွဝမ္းႀကီးကိုဖြင့္ၿပီး ထို ငါးပါကင္မ်ားကို ႏွိဳက္ရသည္။ ဤသည္ကို ‘ငါးပါကင္တူးသည္’ ဟု ေခၚၾကသည္။

            ငါးေတြကိုေရခဲရိုက္ၿပီး ကာလၾကာရွည္ပိတ္ထားရသျဖင့္ အနံ႔ဆိုးမ်ားႏွင့္မြန္းေလွာင္ေန၏။ ေအာက္ဆီဂ်င္လံုးဝ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါးပါကင္မတူးခင္ ေလွဝမ္းကိုႀကိဳဖြင့္ထားၿပီး အနံ႔ဆိုးမ်ားထြက္ေအာင္ေစာင့္ရသည္။ မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ဆင္း တူးၾကသည့္အခါ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ၿပီး သတိလစ္ေမ့ေျမာျခင္း၊ အသက္ေသဆံုးျခင္းအထိ ျဖစ္တတ္သည္။

            အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က စိတ္ျမန္လက္ျမန္ႏွင့္ ငါးပါကင္ဆင္းတူး၏။ ပါကင္ထဲဆင္းၿပီးမၾကာမီမွာပင္ ေအာက္ ဆီဂ်င္ျပတ္ၿပီး သတိလစ္ေမ့ေျမာသြားရာ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းခါးမွာခ်ည္ၿပီး ဆင္းကယ္သည္။ ပါကင္ထဲသို႔ ဆင္းရင္း၊ ျပဳရင္း၊ သယ္ရင္း၊ မရင္းႏွင့္ပင္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္လည္း ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္လာ၏။ ေခါင္း ေဆာင္က သူ႔ခါးမွႀကိဳးကိုျဖဳတ္ၿပီး သတိလစ္ေနေသာအလုပ္သမားခါးမွာ ခ်ည္ေပးလိုက္ၿပီး ေလွေပၚမွလူမ်ားကိုဆြဲတင္ေစ လိုက္သည္။ ပါကင္ထဲသို႔ ႀကိဳးစျပန္ခ်ေပးသည့္အခါမွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ခမ်ာ ျပန္တက္မလာႏိုင္ေတာ့။

            မၾကာမီမွာပင္ အလုပ္သမားက ေဆးရံုေရာက္သြား၏။

အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္က ရင္ခြဲရံုေရာက္သြား၏။

ရွင္သူမွာက ဇနီးမယားႏွင့္၊ ကိုယ္ဝန္သံုးလႏွင့္။ ေသသူမွာက ဇနီးမယားႏွင့္၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္…။

ေနမိန္႔ႏွင့္ေသမိန္႔ကို အလဲအလွယ္လုပ္ခဲ့ၾကေလသည္လား…။

                                                          (၆)

ေနမိန္႔ေသမိန္႔သည္ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္တည္ပ်က္သုဥ္းေနျခင္းျဖစ္၏။

ေနမိန္႔ေသမိန္႔သည္ တစ္စံုတစ္ရာက ျပဳလုပ္ဖန္တီးေနျခင္းျဖစ္၏။

           

                                                                                                                            လင္းဇင္ေယာ္

                                                                                                                              ၂၀၁၃၊ ေမ။