ပုလိပ္ႏွစ္ေကာင္လို႔
ငါတို႔သံုးႏွဳန္းတယ္။ ငယ္ငယ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ။
ေပၚတူဂီစစ္သားလား။
ေဂၚရာစစ္သားလား။ ဘယ္သူမွမသိ။ ခုခ်ိန္ထိ။
(သူတို႔နာမည္ေတြက
အဲလ္ဖရက္ဒိုနဲ႔ အာနက္စ္တိုျဖစ္ေၾကာင္း
ပဌာန္းဆက္ရွိသူ
ပရဟံလင္းမွေျပာ)
ငယ္ငယ္က
က်ဴရွင္ျပန္တဲ့ညေတြဆို ပုလိပ္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြ
ေခြးအူသံေတြနဲ႔အတူ
ငါတို႔ေနာက္က အသံရွည္ဆြဲၿပီးလိုက္ပါလာ။
(ေဆးေရာင္ကြာက်လာေတာ့
ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေတြေတာင္
အျဖဴေရာင္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ)
ညေရာက္ရင္
ပုလိပ္ႏွစ္ေကာင္ဟာ ေနရာမွာမရွိေတာ့ဘဲ
တစ္ၿမိဳ႕လံုးအႏွံ႔
ကင္းလွည့္ေနတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကငါတို႔ ေျပာတတ္ၾက။
(ေဆးအသစ္သုတ္တိုင္း
ယူနီေဖာင္းအေရာင္တစ္မ်ဳိးေျပာင္းတယ္။
ကာကီေရာင္။
စစ္ေရာင္။ ကြန္မန္ဒိုေရာင္)
ဦးေခါင္းေတြက
တစ္ခါၾကည့္ရင္ တစ္ေနရာကိုလွည့္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္
ၾကည့္တဲ့သူေနာက္ကို
လိုက္လွည့္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္က သိခဲ့ရတာေတြ။
(ေျခဗလာကို
ေဆးအနက္သုတ္ေပးထားေတာ့
ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္
ဘြတ္ဖိနပ္စီးထားသလိုလုိ)
နဂါးရုပ္ေတြ
ျခေသၤ့ရုပ္ေတြၾကားက ပုလိပ္ႏွစ္ေကာင္ေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕
ငါတို႔ငယ္ငယ္က အသက္ေအာင့္ၿပီးျဖတ္ေျပးခဲ့ၾက။
(သံတံခါးေသာ့ခတ္ထားတယ္။
ကင္မရာကိုအသာလွ်ဳိသြင္းၿပီး
ခလုတ္ႏွိပ္။ ဖလက္ရွ္မထည့္နဲ႔)
ေပၚလာတဲ့ဓာတ္ပံုမွာ
အဖက္မထည့္ရဘဲ
မ်က္လံုးေတြနီေနတယ္
ငယ္ငယ္ကေန
ခုခ်ိန္ထိ။
လင္းဇင္ေယာ္
IDEA - Sep, 2015.
