မ်က္လံုးေတြမွိတ္လိုက္ရင္
အလြန္လွပတဲ့ ေလာကသစ္တစ္ခု ေပၚလာတယ္
မ်က္လံုးဖြင့္ထားတဲ့ကမာၻ
မျပႏိုင္တဲ့ျမင္ကြင္းေတြ မ်က္လံုးမွိတ္ထားတဲ့ကမာၻမွာ ျမင္ရတယ္
နားေတြပိတ္လိုက္ရင္
အလြန္ဆန္းၾကယ္တဲ့ ဂီတသစ္တစ္မ်ဳိး ၾကားရတယ္
နားပြင့္ေနတဲ့ကမာၻမွာ
ၾကားေနက်ဆူညံေပါက္ကြဲသံေတြ နားပိတ္ထားတဲ့ကမာၻကို မၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္
ပါးစပ္ေတြပိတ္ထားရင္
အလြန္ရိုးရွင္းတဲ့ ဘာသာစကားအသစ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္
ပါးစပ္မပိတ္တတ္တဲ့ကမာၻရဲ႕
ေျပာမကုန္တဲ့ဘာသာစကားေတြ ဆိတ္သုဥ္းသြားရင္
ႏွဳတ္ဆိတ္ေနတဲ့ကမာၻတစ္ခု
က်န္ရစ္ခဲ့တယ္
လင္းဇင္ေယာ္
ႏွင္းဆီျဖဴ
- အတြဲ ၂ အမွတ္ ၂၊ ေမ၊ ၂၀၁၅။
ျဖစ္စဥ္အက်ဥ္း
- ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္လံုးေတြဟာ မွိတ္ထားေပမယ့္လည္း ျမင္ႏိုင္တယ္။ နားေတြလဲ ပိတ္ထားေပမယ့္
ၾကားႏိုင္စြမ္း ရွိေနၾကတယ္။ ပါးစပ္ေတြလဲ ပိတ္ထားေပမယ့္ စကားေတြဆက္ေျပာေနတတ္ၾကတယ္။ စေရးေတာ့
မ်က္လံုးမွိတ္ထားလဲ ျမင္ေန ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ သီးသန္႔ေရးဖို႔စဥ္းစားထားေပမယ့္
တကယ္ခ်ေရးမိေတာ့ အထက္ပါအတိုင္း ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေရးျဖစ္ သြားပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေပးေတာ့မွပဲ
ဒုကၡေတြ႔ပါတယ္။ ကမာၻ။ ကမာၻသစ္။ ေလာကသစ္။ စသျဖင့္ စဥ္းစားမိတာေတြကလဲ စိတ္ ႀကိဳက္မျဖစ္။
အဲဒါနဲ႔ ေခါင္းစဥ္မေပးဘဲ ဒီအတိုင္းထားထားလိုက္ရပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ေပၚတင္လိုက္ေတာ့မွ
ကိုယုပိုင္က ‘မ်က္စိ ပိတ္၊ နားပိတ္၊ ပါးစပ္ပိတ္ ေမ်ာက္သံုးေကာင္ကို သတိရသြားတယ္’ လို႔
ကြန္မန္႔ဝင္ေပးမွပဲ ေခါင္းစဥ္ေပးဖို႔ အေတြးရသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ်ာက္သံုးေကာင္လို႔
ဒဲ့ႀကီးမေပးခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ Dawn of the planet ape ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ထားမိတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္
ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကို ‘PLANET APE’ လို႔ ဒီဇင္ဘာလထဲက်မွ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေပးျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
(ျမန္မာလိုမေပးဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ အဂၤလိပ္လိုေပးရသလဲလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ေတာ့ ျမန္မာလိုေပးလိုက္ရင္
လူဝံၿဂိဳလ္ (သို႔) ေမ်ာက္ဝံၿဂိဳလ္ ဆိုၿပီးျဖစ္သြားမွာ ေၾကာက္လို႔ပါပဲ။)
