လည္ပင္းေဘးမွာ
တန္းလန္းစိုက္ဝင္ေနတဲ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးဟာ အတြင္းထဲကိုဘယ္ေလာက္အထိ နက္ဝင္သြားတယ္ဆို တာ
ခန္႔မွန္းရခက္ေနတယ္။ ပံုမွန္ျမင္ေနက် လိပ္ေက်ာက္ဆူးတစ္ေခ်ာင္းဟာ အလ်ားရွစ္လက္မကေန ဆယ္လက္မအထိ
ရွိတတ္တယ္။ အခု အျပင္မွာက်န္ေနတဲ့အပိုင္းက သံုးလက္မေလာက္ရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ အထဲမွာငါးလက္မေလာက္
အနည္းဆံုးရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆရတယ္။ တိရစာၦန္ေတြရဲ႕အရိုးကို လက္နက္အျဖစ္အသံုးျပဳခဲ့တာ
ကမာၻဦးကတည္းကေန ဒီေန႔အထိပဲ။ မရိုးႏိုင္။ ဒီလိပ္ေက်ာက္ဆူးက လည္ပင္းထဲကို ဘာေၾကာင့္စိုက္ဝင္ေနရတာလဲ။
မေတာ္တဆေတာ့ မဟုတ္ ေလာက္ဘူး။ ရန္ျဖစ္ရင္းထိုးမိတာလား။ မဟုတ္ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္က
လာထိုးသြားတာတဲ့။ ဘယ္မွာျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ ေလွထဲမွာတဲ့။ ထိုးတဲ့အခ်ိန္က မနက္ေျခာက္နာရီ။
ခရီးေဝးေတာ့ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကညဆယ့္တစ္နာရီ။ ထိုးခါစတုန္းက ေသြးတအားထြက္တယ္လို႔ေျပာတယ္။
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဒဏ္ရာကေသြးခ်ဳိးေတြနဲ႔ ေျခာက္ကပ္ေနၿပီ။ လည္ပင္းမွာလက္နက္တန္းလန္းနဲ႔လူနာကေတာ့
စကားေကာင္းေကာင္းေျပာလို႔မရေပမယ့္ သတိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ေသးပံုေထာက္ရင္ေတာ့
အေရးႀကီးတဲ့ေသြးေၾကာႀကီးေတြ မထိခိုက္ဘူးလို႔ယူဆရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တပ္အပ္ေသခ်ာ ဘာမွေျပာလို႔မရေသးဘူး။
စကားေျပာလို႔မရဘူးဆိုေတာ့ ေလႁပြန္ ထိသြားတာေသခ်ာတယ္။ အစာေရၿမိဳႁပြန္ ထိမထိကေတာ့ မေသခ်ာေသး။
အေရးေပၚဌာနတာဝန္က်ဆရာဝန္က လူနာကို ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးရွဴထားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးဆီကို ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆရာႀကီးေရာက္လာတယ္။
လူနာကိုၾကည့္တယ္။ လိပ္ေက်ာက္ဆူးက ဒိန္းဂ်ားဧရိယာမွာ ထိသြားတာတဲ့။ ခြဲစိတ္ခန္း ခ်က္ခ်င္းဝင္ရမယ္တဲ့။
ေသြးရွစ္လံုးရွာေပးတဲ့။ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကို အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ေသြးသံုးလံုးရတာနဲ႔ ခြဲခန္းဖြင့္မယ္တဲ့။
လူနာေသြးအမ်ဳိးအစားစစ္ၾကည့္ေတာ့ အိုေသြး။ ဒါနဲ႔ေသြးလွဴ ဘဏ္ကို ဖုန္းဆက္ေမးရတယ္။ အိုေသြးဘယ္ႏွလံုးရွိလဲ?
သံုးလံုးတဲ့။ ဒါဆိုအိုေက။ က်န္တဲ့ေသြးငါးလံုးကိုေတာ့ ေသြးလွဴရွင္ အသင္းေတြကိုဖုန္းဆက္ၿပီး
အကူအညီလွမ္းေတာင္းရတယ္။ ေသြးလာလွဴတဲ့သူေတြကလည္း လည္ပင္းမွာ လိပ္ေက်ာက္ ဆူးတန္းလန္းနဲ႔လူနာကိုျမင္ေတာ့
ထူးျခားျဖစ္စဥ္အေနနဲ႔ ဟုိေမးဒီေမးလုပ္ရင္း လက္ကိုင္ဖုန္းေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုတဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္
ေနတာေၾကာင့္ တာဝန္က်ဆရာဝန္က လူနာအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ထပ္မရိုက္ေတာ့ဖို႔ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုေနရတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ ႀကီးေရာက္လာတယ္။ ဆရာႀကီးလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ လက္ေထာက္လည္း
ေရာက္ ေနၿပီ။ ခြဲခန္းအဖြဲ႔သားေတြလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ ေသြးရွစ္လံုးလည္း လက္ထဲမွာအဆင္သင့္ရွိေနၿပီဆိုေတာ့
အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။ အေရးေပၚခြဲစိတ္ခန္းမီးေတြ တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္း
လင္းလာတယ္။
ညဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိမွာ
လူနာကိုေမ့ေဆးစေပးတယ္။ ဆရာႀကီးက ခြဲစိတ္အကူတစ္ေယာက္ထပ္လိုတယ္ဆိုလို႔ ေနာက္ ထပ္ လက္ေထာက္တစ္ေယာက္ကို
အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ဆရာႀကီးရယ္၊ လက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ခြဲစိတ္ခန္း ဆရာမရယ္ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီဆယ့္ငါးမွာ
ခြဲစိတ္မွဳစတင္တယ္။ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကေတာ့ လူနာရဲ႕ေခါင္းရင္းမွာ ထိုင္ရင္း ေမ့ေဆးေဘာလံုးကို
တစ္ခ်က္ခ်င္းညွစ္ေပးေနတယ္။ ဆရာႀကီးက လိပ္ေက်ာက္ဆူးစိုက္ဝင္ေနတဲ့ဒဏ္ရာရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဘက္
ကို ခ်ဲ႕ထုတ္လိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အေရျပား၊ အဆီျပင္၊ အေျမွးပါးေတြကို တစ္လႊာခ်င္းဖြင့္ထုတ္လိုက္တယ္။
ခဏေန ေတာ့ သိုင္းရြိဳက္အႀကိတ္ေပၚလာတယ္။ သိုင္းရြိဳက္ထိထားတယ္။ ဒုကၡပဲ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔
သိုင္းရြိဳက္ထုတ္ပစ္ရေတာ့ မယ္တဲ့။ ဆရာႀကီးက တစ္ခြန္းေျပာလိုက္ၿပီး သိုင္းရြိဳက္ကိုျဖတ္ထုတ္ေနတယ္။
သိုင္းရြိက္ေအာက္နားမွာကပ္ေနတဲ့ ရီကားရင့္လာရင္ဂ်ီရယ္နာ့ဗ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာရွာေပးၿပီး
ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိုင္းရြိဳက္ကို တစ္ခုလံုးမထုတ္ ပစ္ဘဲ တစ္ဖက္ကိုနည္းနည္းစီခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။
လံုးဝမရွိေတာ့တာထက္စာရင္ နည္းနည္းရွိေနတာက သူ႔အတြက္ ပိုေကာင္းတယ္တဲ့။ သိုင္းရြိဳက္ထုတ္ၿပီးသြားေတာ့
တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ လည္ပင္းေသြးေၾကာမႀကီးေတြမွာကပ္ေနတဲ့ အေျမွးပါးေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရွင္းထုတ္ေနတယ္။
လိပ္ေက်ာက္ဆူးက အေရးႀကီးတဲ့ေသြးေၾကာႀကီးေတြရဲ႕ ေအာက္ဖက္ က ကပ္လ်က္လွ်ဳိၿပီးဝင္သြားတယ္။
ေသြးေၾကာႀကီးေတြ တစ္ခုမွမထိဘူး။ ဒီလူေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတာပဲတဲ့။ ဆရာႀကီး ကေျပာလိုက္တယ္။
ေသြးေၾကာႀကီးေတြကိုမထိေပမယ့္လည္း လိပ္ေက်ာက္ဆူးဟာ ေလႁပြန္ထဲကိုေတာ့ တိတိက်က် တန္းတန္းမတ္မတ္
ေဖာက္ဝင္သြားတယ္။ အစာေရၿမိဳႁပြန္ ထိသြားသလား။ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ဆရာႀကီးက ေလႁပြန္ရဲ႕
ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို အသာအယာရွင္းထုတ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလႁပြန္ပတ္ပတ္လည္ကို လက္နဲ႔ႏွိဳက္စမ္းရင္းကေန
ဟ! ေသာက္က်ဳိးနည္းတဲ့။ ဆရာႀကီးက အလန္႔တၾကားထေအာ္တယ္။ လိပ္ေက်ာက္ဆူးက ေလႁပြန္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ကေန
ေဖာက္ဝင္ၿပီး ညာဘက္ကိုေဖာက္ထြက္သြားတယ္။ ထုတ္ခ်င္းေပါက္။ အစ္မေရ၊ ဒီဘက္ လည္ပင္းတစ္ျခမ္းပါ
ဖြင့္မွရေတာ့ မယ္တဲ့။ ဆရာႀကီးကေျပာေတာ့ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ရင္း ဖြင့္ေစဗ်ားတဲ့။
အခ်ိန္က နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္တီး ေနၿပီဆိုေတာ့ သန္းေခါင္ထက္ညမနက္ေတာ့ဘူးကိုး။ ၿပီးေတာ့
ေမ့ေဆးကိုနည္းနည္းထပ္တင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြး တစ္လံုးထပ္သြင္းဖို႔လည္း ညႊန္ၾကားလိုက္တယ္။
ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကခြင့္ျပဳေတာ့
ဆရာႀကီးလည္း က်န္တဲ့လည္ပင္းတစ္ျခမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ေလႁပြန္ေပၚလာေအာင္
ခပ္ျမန္ျမန္ရွင္းထုတ္လိုက္တယ္။ ေလႁပြန္ေဘးနားကေသြးေၾကာႀကီးေတြကို စတီးေကာက္ ေလးနဲ႔
အသာအယာဆြဲဖယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလႁပြန္ကိုထုတ္ခ်င္းေဖာက္ၿပီး တစ္လက္မေလာက္စြန္းထြက္ေနတဲ့
လိပ္ေက်ာက္ဆူးအဖ်ားခၽြန္ခၽြန္ဟာ ခြဲစိတ္ခန္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကင္မရာ မီးေရာင္ေတြလည္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္သြားၾကတယ္။ ေသခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ပဲလား။
သက္ဆိုးရွည္ခ်င္တာပဲလား။ ခၽြန္ျမေနတဲ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးဟာ ဒီဘက္ကလည္ပင္းေသြးေၾကာမႀကီးေတြကိုလည္း
တစ္ခုမွမထိခိုက္မိဘဲ ပြတ္ကာသီကာေလးကပ္လြဲ ေနျပန္တယ္။ ဆရာႀကီးက လည္ပင္းေဘးႏွစ္ဖက္က အသက္ေသြးေၾကာမႀကီးေတြကို
လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္သြား ေအာင္ အရင္ရွင္းထုတ္လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ အကူလက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
လက္ေျခာက္ဖက္ဟာ လည္ပင္း တစ္ဝိုက္ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ သတိႀကီးစြာနဲ႔လွဳပ္ရွားေနၾကရတယ္။
အပ္ခ်က္၊ ညွပ္ခ်က္၊ ခ်ည္ခ်က္၊ ျဖဳတ္ခ်က္ေတြဟာ လြဲသြားလို႔မရဘူး၊ လိုသြားလို႔မရဘူး၊
ေလ်ာ့သြားလို႔မရဘူး၊ ၾကမ္းသြားလို႔မရဘူး။ သတိတစ္ခ်က္လြတ္သြားတာနဲ႔ မ်က္ႏွာ က်က္အထိေထာင္ပန္းမယ့္
ေသြးေၾကာႀကီးေတြက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ၿပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ပင္ပန္းေညာင္းညာ ေနၾကေပမယ့္
ႀကိဳးစားၿပီးအားတင္းထားၾကရတယ္။ ဆရာႀကီးက ေလႁပြန္မွာစိုက္ဝင္ေနတဲ့လိပ္ေက်ာက္ဆူးကို အသာေလး
ေနာက္ျပန္ဆြဲႏွဳတ္ၾကည့္တယ္။ လိပ္ေက်ာက္ဆူးေဘးအသြားေတြ ထစ္ၿပီးခံေနေတာ့ ေလႁပြန္ႀကီးပါပါလိုက္လာေနတယ္။
အေရွ႕ဘက္ကုိျပန္ထိုးထုတ္ျပန္ရင္လည္း ေသြးေၾကာေတြနဲ႔က မလြတ္မကင္း။ ဘုန္းကတ္တာေပးတဲ့။
ဆရာႀကီးက အရိုး ျဖတ္တဲ့ကိရိယာတစ္ခု လွမ္းေတာင္းလိုက္တယ္။ ဆရာမတစ္ေယာက္က ပလာယာလို ကိရိယာတစ္ခုယူလာေပးတယ္။
အဲဒါႀကီးနဲ႔ ဆရာႀကီးက လိပ္ေက်ာက္ဆူးကို အလည္တည့္တည့္ကေန ညွပ္ၿပီးျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။ ႏွစ္ခ်က္၊
သံုးခ်က္ ေလာက္အားထည့္ၿပီးညွပ္လိုက္ေတာ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးဟာ ေထာက္ခနဲ ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ထြက္သြားတယ္။
သက္ေသခံပစၥည္း ဖ်က္ဆီးမွဳနဲ႔ တရားစြဲခံရေတာ့မယ္ထင္တယ္လို႔ ဆရာႀကီးက အရႊန္းေဖာက္ေနေသးတယ္။
ခြဲစိတ္မွဳဟာ ခုႏွစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ ေအာင္ျမင္ေနၿပီဆိုေတာ့ အသံေတြက တက္ႂကြလာေနတယ္။
လက္ေတြလည္း သြက္လက္လာတယ္။ ႏွစ္ပိုင္းက်ဳိးသြားတဲ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးကို ေရွ႕တစ္ခု၊ ေနာက္တစ္ခု
ဆြဲႏွဳတ္လိုက္ၾကေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေလႁပြန္အေပါက္ ေတြထဲကေန ေလေတြတရွဴးရွဴးနဲ႔ ပလံုစီထၿပီးထြက္လာတယ္။
အဲဒီအေပါက္ထဲကို ဆရာႀကီးက ညွပ္အေသးေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးထည့္ၿပီးစမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ေလႁပြန္အေနာက္မွာကပ္လ်က္ရွိေနတဲ့
အစာေရၿမိဳႁပြန္ကိုလည္း အသာ အယာစမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ပံုစံၾကည့္ရတာ အီဆိုးေဖးဂတ္စ္ေတာ့ မထိေလာက္ပါဘူးတဲ့။
ဆရာႀကီးက စမ္းရင္းေျပာေန တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗင္ခရိုင္း သရီး ဇီးရိုးေပး ဆိုၿပီး ေလႁပြန္အေပါက္ကိုဖာဖို႔အတြက္
အပ္နဲ႔အပ္ခ်ည္လွမ္းေတာင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလႁပြန္ေဘးႏွစ္ဖက္က ဒဏ္ရာအေပါက္ေတြကို
တစ္ခ်က္ခ်င္း အေသအခ်ာခ်ဳပ္ၿပီးဖာေထးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလႁပြန္လမ္းလႊဲေပါက္ေဖာက္ဖို႔အတြက္
လွ်ပ္စစ္ဓားနဲ႔ ေလႁပြန္အလယ္တည့္တည့္ကို ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။
ေလႁပြန္အရိုးႏုေတြ
မီးကၽြမ္းသြားၿပီး ေဒါင္လိုက္အေျမာင္းရာေလး ျဖစ္က်န္ရစ္တယ္။ အဲဒီအေျမာင္းရာထဲကို အေပါက္ခ်ဲ႕တဲ့
ကိရိယာနဲ႔ ထိုးကလန္႔ၿပီးဟလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႁပြန္ႏွစ္ထပ္ပါတဲ့ ေၾကးႁပြန္ေကာက္တစ္ခုကို
အလိုက္သင့္ထိုးထည့္ေပး လိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ထားတဲ့
ေမ့ေဆးႁပြန္ေကာက္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ လိုက္ၿပီး လည္ပင္းမွာေဖာက္ထားတဲ့ ေလႁပြန္အေပါက္ထဲကို
ေျပာင္းတပ္ေပးလိုက္တယ္။ လည္ပင္းအေရျပားကို ျပန္မပိတ္ ခင္ ေသြးယိုစိမ့္မွဳရွိမရွိသိရေအာင္
ထိပ္ပိုင္းမွာအေပါက္ငယ္ေလးေတြပါတဲ့ ပိုက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လည္ပင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ မွာထိုးထည့္ၿပီး
ေသြးခံပလတ္စတစ္ဗူးေလးေတြနဲ႔ တြဲခ်ည္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔လက္ေထာက္ အပ္နဲ႔
အပ္ခ်ည္ကိုယ္စီနဲ႔ လည္ပင္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ျပန္ပိတ္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ေလႁပြန္လမ္းလႊဲေပါက္မွာ
တပ္ထား တဲ့ စတီးႁပြန္ေကာက္ကိုလည္း မျပဳတ္ထြက္သြားေအာင္ အေရျပားနဲ႔တြဲခ်ဳပ္ေပးထားလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမ့ေဆး ဆရာဝန္ႀကီးက ငါတို႔ေတာ့ အီၾကာေကြးနဲ႔လက္ဘက္ရည္ စားရေတာ့မယ္ထင္တယ္ဆိုၿပီး
ေျပာလိုက္လို႔ အားလံုးရယ္လိုက္ ၾကရေသးတယ္။ အားလံုးၿပီးသြားေတာ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က ႏွာေခါင္းပိုက္တစ္ေခ်ာင္းယူလာၿပီးေတာ့
လူနာရဲ႕ႏွာေခါင္း ထဲကို ျဖည္းျဖည္းထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အစာအိမ္ထဲကိုေရာက္မေရာက္စမ္းဖို႔အတြက္
ဆရာမတစ္ေယာက္က အစာအိမ္ေနရာကို နားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ေနတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ႏွာေခါင္းပိုက္ထိပ္ကေန
ႏွစ္ဆယ္စီစီဆရင္း တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေလထိုးထည့္လိုက္တယ္။ နားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ေနတဲ့ဆရာမက
အစာအိမ္ထဲကို ေလဝင္တဲ့အသံၾကားရ ေတာ့ ရၿပီလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွာေခါင္းပိုက္ကို
လူနာရဲ႕ႏွာေခါင္းထိပ္မွာ မျပဳတ္ထြက္ေအာင္ ပလာစတာနဲ႔ အထပ္ထပ္ကပ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက
စိတ္မခ်ေသးတာနဲ႔ အပ္နဲ႔အပ္ခ်ည္ယူၿပီး ႏွာေခါင္းကိုေဖာက္ခ်ဳပ္ရင္း ႏွာေခါင္းပိုက္နဲ႔တြဲခ်ည္ေပးထားလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ နာရီေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာ! သံုးနာရီ ေတာင္ခြဲသြားၿပီတဲ့။ အစ္မ ေရ၊ မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ေက့စ္ေတြကို
ေနာက္တစ္ရက္ေရႊ႕လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္တဲ့။ ဆရာႀကီးက ေမ့ေဆး ဆရာဝန္ႀကီးကိုေျပာလိုက္တယ္။
လင္းဇင္ေယာ္
ပိေတာက္ပြင့္သစ္၊
ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃။
