ကၽြန္မကေလးကုိ
အဲဒီကုတင္ေပၚ မေရႊ႕ပါနဲ႔။ မေန႔ညက အားလံုးအိပ္ေမာက်ေနတုန္း အဲဒီကုတင္ပတ္ပတ္လည္
ကို
ကန္႔လန္႔ကာနဲ႔ဝိုင္းကာလိုက္ၾကတယ္။ ညဦးပိုင္းတုန္းက အဲဒီကုတင္မွာ ဘာမွမရွိေသးဘူး။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။
ဆရာဝန္ေတြ
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကို ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္။ ဆရာမေတြ တစ္ေယာက္ ၿပီးတစ္ေယာက္
ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကို ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာမွမျမင္ရဘူး။ မၾကားရဘူး။ စကားလံုးတခ်ဳိ႕
ကန္႔လန္႔ကာေနာက္က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခုန္ထြက္လာတယ္။ ေခါင္းအံုးဖယ္။ ခၽြဲစုပ္။ ေအာက္ဆီ
ဂ်င္တင္။
ျမန္ျမန္။ ကန္႔လန္႔ကာၾကားကို လွမ္းေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ကုတင္ေဘးမွာလက္ေခ်ာင္းေတြ ရွဳပ္ရွက္ခတ္ေန
တာပဲ။ ေဆးထိုးအပ္ တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္း ထိုးသြင္းေနတယ္။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ကန္႔လန္႔ကာၾကားက
ေခါင္းျပဴထြက္လာတယ္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို လက္ယပ္ေခၚလိုက္တယ္။ တစ္ခုခု ရွင္းျပေနတယ္။
အမ်ဳိးသမီးက ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနတယ္။ ေခါင္းညိတ္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိဳက္ေနပံုရတယ္။
(ရွိဳက္သံေတာ့မၾကားရပါဘူး၊ အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီးသိရတာ) ဆရာဝန္ရဲ႕ဦးေခါင္း ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကို
ျပန္ဝင္သြားတယ္။
ကန္႔လန္႔ကာစေတြ လွဳပ္ခါက်န္ရစ္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အသံတစ္ခု ကန္႔လန္႔ကာထားတာကို ခုန္ေက်ာ္ၿပီး
ထြက္လာျပန္တယ္။ ဓာတ္မီးေပး။ ဓာတ္မီးေပး။ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ကန္႔လန္႔ကာ ေအာက္မွာ
ျမင္ေနရတဲ့ ေျခေထာက္ေတြလည္း ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္အိုးထဲက ေလပလံုစီေတြ ေလ်ာ့ သြားတယ္။
ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကလူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ျပန္ထြက္လာတယ္။ ေခါင္းခါတယ္။ အံႀကိတ္တယ္။
လက္သီးဆုပ္ထားတယ္။ စကားလည္းတစ္ခြန္းမွထပ္မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ကန္႔လန္႔ကာႀကီး(လိုပဲ)
ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္မွာ ေမွာင္ေနတယ္။ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္ကို သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရ ဘူး။
ကုတင္တစ္လံုးရွိတယ္ဆိုတာပဲ သိရတယ္။ ကုတင္ေပၚကို သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရဘူး။ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့
အထိ အဲဒီကန္႔လန္႔ကို ဆက္ကာထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကၽြန္မႏိုးလာ
ေတာ့ ကန္႔လန္႔ကာမရွိေတာ့ဘူး။ ကုတင္ေပၚမွာလည္း ဘာမွမရွိဘူး။ ေဘးနားကလူေတြကိုေမးၾကည့္ေတာ့
ကန္႔လန္႔ကာအေၾကာင္း ဘယ္သူမွမသိလိုက္ၾကဘူး။ ညတုန္းက ကန္႔လန္႔ကာႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။
၂၀၁၃၊
ေဖေဖာ္ဝါရီ။
