ေခါင္းနီ

အုတ္နံရံေပၚကို လက္နဲ႔အသာ ကုတ္ပြတ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ဆုပ္တစ္ခဲပါလာတဲ့ ေရညွိ

အေထြးလိုက္ၾကားမွာ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ၿပိဳင္တူယိမ္းေနၾကတဲ့ ဘဲငန္းလိုလို၊ ၾကက္ဖလိုလို၊

ေႁမြေဟာက္လိုလို အပင္ေငါက္ေတာက္ေလးမ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္ပင္ကိုင္ၾကၿပီး

လည္ခ်င္းခ်ိတ္၊ မ်က္စိမွိတ္၊ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး ၿပိဳင္တူေအာ္ၿပီး ဆြဲ၊ ၿပီး၊ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္ၾကည့္၊

ေခါင္းျပတ္ၿပီး လက္ထဲမွာ အၿမီးပဲက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ ရွံဳး၊ တခ်ဳိ႕ေခါင္းေတြက စိမ္းစိုစို၊ အဆံ

ႀကီးႀကီးနဲ႔ ခန္႔ညားေပမယ့္ တကယ္တန္းယွဥ္ဆြဲရင္ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ရွံဳး၊ တခ်ဳိ႕ေခါင္းထိပ္မွာ

ႏွဳတ္သီးလိုလို၊ အေမာက္လိုလို၊ ထိပ္ဖူးနီရဲရဲေလးနဲ႔ ၾကည့္လို႔လွေပမယ့္ သူတို႔လည္း စိတ္မခ်ရ၊

ႏိုင္တစ္လွည့္၊ ရွံဳးတစ္လွည့္၊ နီညိဳညိဳမည္းပိန္ပိန္ ရွံဳ႕တြေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ အဆံေသးေသး 
ပိန္တာရုိးေခါင္းမ်ဳိးကမွ ပြဲတိုင္းေက်ာ္၊ ေခါင္းျဖတ္ဗိုလ္၊ ေခါင္းနီဆိုရင္ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြ

မ်က္ေစာင္းမထိုးရဲ၊ ေခါင္းနီကိုယွဥ္ျဖတ္ႏိုင္တာ ေခါင္းနီပဲ၊ ေခါင္းနီဗိုလ္ပဲ၊ ေခါင္းနီးအခ်င္းခ်င္း

ေတြ႔ရင္ေတာ့ လက္သာတဲ့ေကာင္ အႏိုင္၊ ေခါင္းနီအခ်င္းခ်င္း ယွဥ္ျဖတ္ၾကၿပီဆိုရင္ လွ်ာေပၚတင္၊ 
တံေတြးနဲ႔အျမွဳပ္တစီစီ ရႊဲေအာင္ဆြတ္ၿပီး မန္းၾက မွဳတ္ၾက ဆြဲၾက ျဖတ္ၾက၊ ႏိုင္တဲ့ေကာင္

အာက်ယ္၊ ရွံဳးတဲ့ေကာင္ မ်က္ေစာင္းခဲ၊ ေတာက္ေခါက္၊ အားမရရင္ ႏိုင္တဲ့ေကာင္ရဲ႕ေခါင္းနီကို

လက္နဲ႔ ျဖတ္ခနဲ ဆြဲျဖဳတ္၊ လက္မနဲ႔လက္ညွိဳးၾကား ဖိပြတ္ႀကိတ္ေခ်၊ ဆဲဆို၊ ဆြဲထိုး၊ ရံုးခန္းေရာက္၊

မေက်နပ္ရင္ မေၾကပြဲထပ္ႏႊဲ၊ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း မထိုးေသးခင္စပ္ၾကား၊ ကမာၻမေၾကသီခ်င္း

မဆိုရခင္စပ္ၾကား၊ မဂၤလာပါဆရာမ ႏွဳတ္မဆက္ရေသးတဲ့အခါမ်ဳိး၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမ
 ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးသြားတဲ့အခါမ်ဳိး၊ သံုးမိနစ္ပဲရရ၊ ငါးမိနစ္ပဲရရ၊ ရသမွ်အခ်ိန္အတြင္း စာသင္ခံုေပၚခြၿပီး 
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္၊ မ်က္လံုးခ်င္းစိုက္ၾကည့္၊ အိမ္သာသြားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆြဲႏွဳတ္လာတဲ့၊

စာသင္ခံုအံထဲ၊ လြယ္အိတ္ေထာင့္ထဲ၊ စာအုပ္ၾကားထဲ ဆရာမ မသိေအာင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားတဲ့၊

ေခါင္းနီေပါင္းမ်ားစြာထဲက အေကာင္းဆံုးလို႔ထင္ရတဲ့ ေခါင္းနီတစ္ေကာင္ေရြးထုတ္၊ အက်ႌလက္ေမာင္း

ပင့္တင္၊ ေခါင္းခ်င္းခ်ိတ္၊ လည္ခ်င္းခ်ိတ္၊ ဒိုင္လုပ္တဲ့ေကာင္က တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ဆြဲဆိုတာနဲ႔

မ်က္စိစံုမွိတ္၊ ေခါင္းနီရဲ႕အၿမီးကိုကိုင္ထားတဲ့ လက္မနဲ႔လက္ညွိဳးထိပ္ဖ်ားဆီ အတြင္းအားမ်ား စုစည္းပို႔ေဆာင္ၿပီးသကာလ ေပါက္ကြဲအားျပင္း လက္ပစ္ဗံုးတစ္လံုးရဲ႕ စံနက္တံကို ဆြဲျဖဳတ္

ပစ္ႀကဲလိုက္သလို အသားကုန္ ေဆာင့္ဆဲြ၊ အသားကုန္သာ ေဆာင့္ဆြဲ။

လင္းဇင္ေယာ္

၂၀၁၃၊ ဒီဇင္ဘာ။

လိပ္ေက်ာက္ဆူး

လည္ပင္းေဘးမွာ တန္းလန္းစိုက္ဝင္ေနတဲ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးဟာ အတြင္းထဲကိုဘယ္ေလာက္အထိ နက္ဝင္သြားတယ္ဆို တာ ခန္႔မွန္းရခက္ေနတယ္။ ပံုမွန္ျမင္ေနက် လိပ္ေက်ာက္ဆူးတစ္ေခ်ာင္းဟာ အလ်ားရွစ္လက္မကေန ဆယ္လက္မအထိ ရွိတတ္တယ္။ အခု အျပင္မွာက်န္ေနတဲ့အပိုင္းက သံုးလက္မေလာက္ရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ အထဲမွာငါးလက္မေလာက္ အနည္းဆံုးရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆရတယ္။ တိရစာၦန္ေတြရဲ႕အရိုးကို လက္နက္အျဖစ္အသံုးျပဳခဲ့တာ ကမာၻဦးကတည္းကေန ဒီေန႔အထိပဲ။ မရိုးႏိုင္။ ဒီလိပ္ေက်ာက္ဆူးက လည္ပင္းထဲကို ဘာေၾကာင့္စိုက္ဝင္ေနရတာလဲ။ မေတာ္တဆေတာ့ မဟုတ္ ေလာက္ဘူး။ ရန္ျဖစ္ရင္းထိုးမိတာလား။ မဟုတ္ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္က လာထိုးသြားတာတဲ့။ ဘယ္မွာျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ ေလွထဲမွာတဲ့။ ထိုးတဲ့အခ်ိန္က မနက္ေျခာက္နာရီ။ ခရီးေဝးေတာ့ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကညဆယ့္တစ္နာရီ။ ထိုးခါစတုန္းက ေသြးတအားထြက္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဒဏ္ရာကေသြးခ်ဳိးေတြနဲ႔ ေျခာက္ကပ္ေနၿပီ။ လည္ပင္းမွာလက္နက္တန္းလန္းနဲ႔လူနာကေတာ့ စကားေကာင္းေကာင္းေျပာလို႔မရေပမယ့္ သတိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ေသးပံုေထာက္ရင္ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ေသြးေၾကာႀကီးေတြ မထိခိုက္ဘူးလို႔ယူဆရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တပ္အပ္ေသခ်ာ ဘာမွေျပာလို႔မရေသးဘူး။ စကားေျပာလို႔မရဘူးဆိုေတာ့ ေလႁပြန္ ထိသြားတာေသခ်ာတယ္။ အစာေရၿမိဳႁပြန္ ထိမထိကေတာ့ မေသခ်ာေသး။ အေရးေပၚဌာနတာဝန္က်ဆရာဝန္က လူနာကို ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးရွဴထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးဆီကို ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆရာႀကီးေရာက္လာတယ္။ လူနာကိုၾကည့္တယ္။ လိပ္ေက်ာက္ဆူးက ဒိန္းဂ်ားဧရိယာမွာ ထိသြားတာတဲ့။ ခြဲစိတ္ခန္း ခ်က္ခ်င္းဝင္ရမယ္တဲ့။ ေသြးရွစ္လံုးရွာေပးတဲ့။ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကို အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ေသြးသံုးလံုးရတာနဲ႔ ခြဲခန္းဖြင့္မယ္တဲ့။ လူနာေသြးအမ်ဳိးအစားစစ္ၾကည့္ေတာ့ အိုေသြး။ ဒါနဲ႔ေသြးလွဴ ဘဏ္ကို ဖုန္းဆက္ေမးရတယ္။ အိုေသြးဘယ္ႏွလံုးရွိလဲ? သံုးလံုးတဲ့။ ဒါဆိုအိုေက။ က်န္တဲ့ေသြးငါးလံုးကိုေတာ့ ေသြးလွဴရွင္ အသင္းေတြကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အကူအညီလွမ္းေတာင္းရတယ္။ ေသြးလာလွဴတဲ့သူေတြကလည္း လည္ပင္းမွာ လိပ္ေက်ာက္ ဆူးတန္းလန္းနဲ႔လူနာကိုျမင္ေတာ့ ထူးျခားျဖစ္စဥ္အေနနဲ႔ ဟုိေမးဒီေမးလုပ္ရင္း လက္ကိုင္ဖုန္းေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုတဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္ ေနတာေၾကာင့္ တာဝန္က်ဆရာဝန္က လူနာအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ထပ္မရိုက္ေတာ့ဖို႔ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုေနရတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ ႀကီးေရာက္လာတယ္။ ဆရာႀကီးလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ လက္ေထာက္လည္း ေရာက္ ေနၿပီ။ ခြဲခန္းအဖြဲ႔သားေတြလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ ေသြးရွစ္လံုးလည္း လက္ထဲမွာအဆင္သင့္ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။ အေရးေပၚခြဲစိတ္ခန္းမီးေတြ တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္း လင္းလာတယ္။

ညဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိမွာ လူနာကိုေမ့ေဆးစေပးတယ္။ ဆရာႀကီးက ခြဲစိတ္အကူတစ္ေယာက္ထပ္လိုတယ္ဆိုလို႔ ေနာက္ ထပ္ လက္ေထာက္တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ဆရာႀကီးရယ္၊ လက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ခြဲစိတ္ခန္း ဆရာမရယ္ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီဆယ့္ငါးမွာ ခြဲစိတ္မွဳစတင္တယ္။ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကေတာ့ လူနာရဲ႕ေခါင္းရင္းမွာ ထိုင္ရင္း ေမ့ေဆးေဘာလံုးကို တစ္ခ်က္ခ်င္းညွစ္ေပးေနတယ္။ ဆရာႀကီးက လိပ္ေက်ာက္ဆူးစိုက္ဝင္ေနတဲ့ဒဏ္ရာရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဘက္ ကို ခ်ဲ႕ထုတ္လိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အေရျပား၊ အဆီျပင္၊ အေျမွးပါးေတြကို တစ္လႊာခ်င္းဖြင့္ထုတ္လိုက္တယ္။ ခဏေန ေတာ့ သိုင္းရြိဳက္အႀကိတ္ေပၚလာတယ္။ သိုင္းရြိဳက္ထိထားတယ္။ ဒုကၡပဲ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သိုင္းရြိဳက္ထုတ္ပစ္ရေတာ့ မယ္တဲ့။ ဆရာႀကီးက တစ္ခြန္းေျပာလိုက္ၿပီး သိုင္းရြိဳက္ကိုျဖတ္ထုတ္ေနတယ္။ သိုင္းရြိက္ေအာက္နားမွာကပ္ေနတဲ့ ရီကားရင့္လာရင္ဂ်ီရယ္နာ့ဗ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာရွာေပးၿပီး ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိုင္းရြိဳက္ကို တစ္ခုလံုးမထုတ္ ပစ္ဘဲ တစ္ဖက္ကိုနည္းနည္းစီခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။ လံုးဝမရွိေတာ့တာထက္စာရင္ နည္းနည္းရွိေနတာက သူ႔အတြက္ ပိုေကာင္းတယ္တဲ့။ သိုင္းရြိဳက္ထုတ္ၿပီးသြားေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ လည္ပင္းေသြးေၾကာမႀကီးေတြမွာကပ္ေနတဲ့ အေျမွးပါးေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရွင္းထုတ္ေနတယ္။ လိပ္ေက်ာက္ဆူးက အေရးႀကီးတဲ့ေသြးေၾကာႀကီးေတြရဲ႕ ေအာက္ဖက္ က ကပ္လ်က္လွ်ဳိၿပီးဝင္သြားတယ္။ ေသြးေၾကာႀကီးေတြ တစ္ခုမွမထိဘူး။ ဒီလူေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတာပဲတဲ့။ ဆရာႀကီး ကေျပာလိုက္တယ္။ ေသြးေၾကာႀကီးေတြကိုမထိေပမယ့္လည္း လိပ္ေက်ာက္ဆူးဟာ ေလႁပြန္ထဲကိုေတာ့ တိတိက်က် တန္းတန္းမတ္မတ္ ေဖာက္ဝင္သြားတယ္။ အစာေရၿမိဳႁပြန္ ထိသြားသလား။ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ဆရာႀကီးက ေလႁပြန္ရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို အသာအယာရွင္းထုတ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလႁပြန္ပတ္ပတ္လည္ကို လက္နဲ႔ႏွိဳက္စမ္းရင္းကေန ဟ! ေသာက္က်ဳိးနည္းတဲ့။ ဆရာႀကီးက အလန္႔တၾကားထေအာ္တယ္။ လိပ္ေက်ာက္ဆူးက ေလႁပြန္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ကေန ေဖာက္ဝင္ၿပီး ညာဘက္ကိုေဖာက္ထြက္သြားတယ္။ ထုတ္ခ်င္းေပါက္။ အစ္မေရ၊ ဒီဘက္ လည္ပင္းတစ္ျခမ္းပါ ဖြင့္မွရေတာ့ မယ္တဲ့။ ဆရာႀကီးကေျပာေတာ့ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ရင္း ဖြင့္ေစဗ်ားတဲ့။ အခ်ိန္က နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္တီး ေနၿပီဆိုေတာ့ သန္းေခါင္ထက္ညမနက္ေတာ့ဘူးကိုး။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ေဆးကိုနည္းနည္းထပ္တင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြး တစ္လံုးထပ္သြင္းဖို႔လည္း ညႊန္ၾကားလိုက္တယ္။

ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကခြင့္ျပဳေတာ့ ဆရာႀကီးလည္း က်န္တဲ့လည္ပင္းတစ္ျခမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ေလႁပြန္ေပၚလာေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ရွင္းထုတ္လိုက္တယ္။ ေလႁပြန္ေဘးနားကေသြးေၾကာႀကီးေတြကို စတီးေကာက္ ေလးနဲ႔ အသာအယာဆြဲဖယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလႁပြန္ကိုထုတ္ခ်င္းေဖာက္ၿပီး တစ္လက္မေလာက္စြန္းထြက္ေနတဲ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးအဖ်ားခၽြန္ခၽြန္ဟာ ခြဲစိတ္ခန္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကင္မရာ မီးေရာင္ေတြလည္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္သြားၾကတယ္။ ေသခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ပဲလား။ သက္ဆိုးရွည္ခ်င္တာပဲလား။ ခၽြန္ျမေနတဲ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးဟာ ဒီဘက္ကလည္ပင္းေသြးေၾကာမႀကီးေတြကိုလည္း တစ္ခုမွမထိခိုက္မိဘဲ ပြတ္ကာသီကာေလးကပ္လြဲ ေနျပန္တယ္။ ဆရာႀကီးက လည္ပင္းေဘးႏွစ္ဖက္က အသက္ေသြးေၾကာမႀကီးေတြကို လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္သြား ေအာင္ အရင္ရွင္းထုတ္လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ အကူလက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေျခာက္ဖက္ဟာ လည္ပင္း တစ္ဝိုက္ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ သတိႀကီးစြာနဲ႔လွဳပ္ရွားေနၾကရတယ္။ အပ္ခ်က္၊ ညွပ္ခ်က္၊ ခ်ည္ခ်က္၊ ျဖဳတ္ခ်က္ေတြဟာ လြဲသြားလို႔မရဘူး၊ လိုသြားလို႔မရဘူး၊ ေလ်ာ့သြားလို႔မရဘူး၊ ၾကမ္းသြားလို႔မရဘူး။ သတိတစ္ခ်က္လြတ္သြားတာနဲ႔ မ်က္ႏွာ က်က္အထိေထာင္ပန္းမယ့္ ေသြးေၾကာႀကီးေတြက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ၿပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ပင္ပန္းေညာင္းညာ ေနၾကေပမယ့္ ႀကိဳးစားၿပီးအားတင္းထားၾကရတယ္။ ဆရာႀကီးက ေလႁပြန္မွာစိုက္ဝင္ေနတဲ့လိပ္ေက်ာက္ဆူးကို အသာေလး ေနာက္ျပန္ဆြဲႏွဳတ္ၾကည့္တယ္။ လိပ္ေက်ာက္ဆူးေဘးအသြားေတြ ထစ္ၿပီးခံေနေတာ့ ေလႁပြန္ႀကီးပါပါလိုက္လာေနတယ္။ အေရွ႕ဘက္ကုိျပန္ထိုးထုတ္ျပန္ရင္လည္း ေသြးေၾကာေတြနဲ႔က မလြတ္မကင္း။ ဘုန္းကတ္တာေပးတဲ့။ ဆရာႀကီးက အရိုး ျဖတ္တဲ့ကိရိယာတစ္ခု လွမ္းေတာင္းလိုက္တယ္။ ဆရာမတစ္ေယာက္က ပလာယာလို ကိရိယာတစ္ခုယူလာေပးတယ္။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ ဆရာႀကီးက လိပ္ေက်ာက္ဆူးကို အလည္တည့္တည့္ကေန ညွပ္ၿပီးျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။ ႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္ ေလာက္အားထည့္ၿပီးညွပ္လိုက္ေတာ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးဟာ ေထာက္ခနဲ ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ထြက္သြားတယ္။ သက္ေသခံပစၥည္း ဖ်က္ဆီးမွဳနဲ႔ တရားစြဲခံရေတာ့မယ္ထင္တယ္လို႔ ဆရာႀကီးက အရႊန္းေဖာက္ေနေသးတယ္။ ခြဲစိတ္မွဳဟာ ခုႏွစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ ေအာင္ျမင္ေနၿပီဆိုေတာ့ အသံေတြက တက္ႂကြလာေနတယ္။ လက္ေတြလည္း သြက္လက္လာတယ္။ ႏွစ္ပိုင္းက်ဳိးသြားတဲ့ လိပ္ေက်ာက္ဆူးကို ေရွ႕တစ္ခု၊ ေနာက္တစ္ခု ဆြဲႏွဳတ္လိုက္ၾကေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေလႁပြန္အေပါက္ ေတြထဲကေန ေလေတြတရွဴးရွဴးနဲ႔ ပလံုစီထၿပီးထြက္လာတယ္။ အဲဒီအေပါက္ထဲကို ဆရာႀကီးက ညွပ္အေသးေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးထည့္ၿပီးစမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ေလႁပြန္အေနာက္မွာကပ္လ်က္ရွိေနတဲ့ အစာေရၿမိဳႁပြန္ကိုလည္း အသာ အယာစမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ပံုစံၾကည့္ရတာ အီဆိုးေဖးဂတ္စ္ေတာ့ မထိေလာက္ပါဘူးတဲ့။ ဆရာႀကီးက စမ္းရင္းေျပာေန တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗင္ခရိုင္း သရီး ဇီးရိုးေပး ဆိုၿပီး ေလႁပြန္အေပါက္ကိုဖာဖို႔အတြက္ အပ္နဲ႔အပ္ခ်ည္လွမ္းေတာင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလႁပြန္ေဘးႏွစ္ဖက္က ဒဏ္ရာအေပါက္ေတြကို တစ္ခ်က္ခ်င္း အေသအခ်ာခ်ဳပ္ၿပီးဖာေထးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလႁပြန္လမ္းလႊဲေပါက္ေဖာက္ဖို႔အတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓားနဲ႔ ေလႁပြန္အလယ္တည့္တည့္ကို ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။

ေလႁပြန္အရိုးႏုေတြ မီးကၽြမ္းသြားၿပီး ေဒါင္လိုက္အေျမာင္းရာေလး ျဖစ္က်န္ရစ္တယ္။ အဲဒီအေျမာင္းရာထဲကို အေပါက္ခ်ဲ႕တဲ့ ကိရိယာနဲ႔ ထိုးကလန္႔ၿပီးဟလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႁပြန္ႏွစ္ထပ္ပါတဲ့ ေၾကးႁပြန္ေကာက္တစ္ခုကို အလိုက္သင့္ထိုးထည့္ေပး လိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ထားတဲ့ ေမ့ေဆးႁပြန္ေကာက္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ လိုက္ၿပီး လည္ပင္းမွာေဖာက္ထားတဲ့ ေလႁပြန္အေပါက္ထဲကို ေျပာင္းတပ္ေပးလိုက္တယ္။ လည္ပင္းအေရျပားကို ျပန္မပိတ္ ခင္ ေသြးယိုစိမ့္မွဳရွိမရွိသိရေအာင္ ထိပ္ပိုင္းမွာအေပါက္ငယ္ေလးေတြပါတဲ့ ပိုက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လည္ပင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ မွာထိုးထည့္ၿပီး ေသြးခံပလတ္စတစ္ဗူးေလးေတြနဲ႔ တြဲခ်ည္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔လက္ေထာက္ အပ္နဲ႔ အပ္ခ်ည္ကိုယ္စီနဲ႔ လည္ပင္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ျပန္ပိတ္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ေလႁပြန္လမ္းလႊဲေပါက္မွာ တပ္ထား တဲ့ စတီးႁပြန္ေကာက္ကိုလည္း မျပဳတ္ထြက္သြားေအာင္ အေရျပားနဲ႔တြဲခ်ဳပ္ေပးထားလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမ့ေဆး ဆရာဝန္ႀကီးက ငါတို႔ေတာ့ အီၾကာေကြးနဲ႔လက္ဘက္ရည္ စားရေတာ့မယ္ထင္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္လို႔ အားလံုးရယ္လိုက္ ၾကရေသးတယ္။ အားလံုးၿပီးသြားေတာ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က ႏွာေခါင္းပိုက္တစ္ေခ်ာင္းယူလာၿပီးေတာ့ လူနာရဲ႕ႏွာေခါင္း ထဲကို ျဖည္းျဖည္းထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အစာအိမ္ထဲကိုေရာက္မေရာက္စမ္းဖို႔အတြက္ ဆရာမတစ္ေယာက္က အစာအိမ္ေနရာကို နားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ေနတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ႏွာေခါင္းပိုက္ထိပ္ကေန ႏွစ္ဆယ္စီစီဆရင္း တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေလထိုးထည့္လိုက္တယ္။ နားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ေနတဲ့ဆရာမက အစာအိမ္ထဲကို ေလဝင္တဲ့အသံၾကားရ ေတာ့ ရၿပီလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွာေခါင္းပိုက္ကို လူနာရဲ႕ႏွာေခါင္းထိပ္မွာ မျပဳတ္ထြက္ေအာင္ ပလာစတာနဲ႔ အထပ္ထပ္ကပ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက စိတ္မခ်ေသးတာနဲ႔ အပ္နဲ႔အပ္ခ်ည္ယူၿပီး ႏွာေခါင္းကိုေဖာက္ခ်ဳပ္ရင္း ႏွာေခါင္းပိုက္နဲ႔တြဲခ်ည္ေပးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နာရီေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာ! သံုးနာရီ ေတာင္ခြဲသြားၿပီတဲ့။ အစ္မ ေရ၊ မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ေက့စ္ေတြကို ေနာက္တစ္ရက္ေရႊ႕လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္တဲ့။ ဆရာႀကီးက ေမ့ေဆး ဆရာဝန္ႀကီးကိုေျပာလိုက္တယ္။

လင္းဇင္ေယာ္

ပိေတာက္ပြင့္သစ္၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ရဲ႕ေဆာင္ဓား ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းေနာက္မွာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္လက္ထဲကို ပစၥည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေရာက္လာတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္လက္ထဲမွာ အလံေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ တလူလူလြင့္လာတယ္။

စပါးႏွံ၊ စက္သြား၊ ၾကယ္ျဖဴဆယ့္ေလးလံုးနဲ႔ အလံေတာ္ေဟာင္း။ အလယ္မွာၾကယ္ျဖဴနဲ႔ သံုးေရာင္ျခယ္

အလံေတာ္သစ္။ အနီေရာင္ေနာက္ခံနဲ႔ ေဒါင္းရုပ္အလံ။ အစိမ္းေရာင္ေနာက္ခံနဲ႔ ျခေသၤ့ရုပ္အလံ။

အနက္ေရာင္ေနာက္ခံနဲ႔ အရိုးေခါင္းရုပ္အလံ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ထဲမွာ ျဖဳတ္လိုက္တပ္လိုက္။

တလူလူလြင့္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ျမင္းႀကီးစီးလို႔။ တစ္ေန႔တစ္လံ။

လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းထဲကဗိုလ္ခ်ဳပ္လိုပဲ။

အခု။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ႀကီးလည္း လက္နက္အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုင္ေဆာင္။

လက္စြဲေတာ္ေဆာင္ဓားေပ်ာက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ကၽြဲဂ်ဳိေလးခြကိုင္တယ္။

လွံရွည္ကိုင္တယ္။ ဒူးေလးကိုင္တယ္။ ဂ်င္ကလိကိုင္တယ္။ ဝါးရင္းတုတ္ကိုင္တယ္။ က်ဳိက္ထီးရိုးေသနတ္ကိုင္တယ္။

တစ္ခါတေလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ဟာ သူ႔ပန္းၿခံထဲကပန္းပြင့္တခ်ဳိ႕ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတတ္ေသးတယ္။

အနံ႔မေမႊး။ အေရာင္မလွ။ ေတာပန္း။ ေတာင္ပန္း။ အေလ့က်ပန္းေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ထဲမွာ

ေတြ႔ရတယ္။ သႀကၤန္ဆို အုန္းခက္အုန္းလက္ေတြ၊ ပိေတာက္ပန္းေတြလည္း ကိုင္တယ္။

သီတင္းကၽြတ္ဆို ဆီမီးတိုင္ကုိင္တယ္။

ညညဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ရဲ႕ေျခရင္းမွာ အိမ္ေျခယာမဲ့ေတြ အိပ္စက္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ထဲက

ထမင္းထုပ္ဟာ သူတို႔အတြက္ အရသာရွိတဲ့ညစာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင္းဝမ္းဗိုက္ေအာက္မွာ သူတို႔ေတြ

မိုးလံုေလလံု။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပုခံုးႏွစ္ဖက္ဟာ သူတို႔ေမွ်ာ္စင္။

ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေရာက္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ႀကီးဟာ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းနဲ႔။

ပတ္ပတ္လည္မွာ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္ေတြနဲ႔။ ပတ္ပတ္လည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံေတြနဲ႔။ ပတ္ပတ္လည္မွာ ေရာင္စံုပန္းေခြေတြ၊ ပန္းျခင္းေတြနဲ႔။ ပတ္ပတ္လည္မွာ သတိဆြဲၿငိမ္သက္သူေတြ၊ ခါးကိုင္းဦးညႊတ္သူေတြနဲ႔။

ပတ္ပတ္လည္မွာ မ်က္ရည္ယိုဗံုးခြဲမယ့္သူေတြနဲ႔။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ႀကီး ဓားေပ်ာက္ေနတာကို တျခားဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္မ်ား သိၾကေပမယ့္

ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း၊ အကူအညီေပးျခင္း မရွိ။ ဓားေပ်ာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ကို

ဓားကိုင္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္မ်ားက ျပက္ရယ္ျပဳၾက။ ေဘးဖယ္ထုတ္ၾက။

ဓားေပ်ာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ႀကီးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္။

ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ဓားဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ

စိုက္ဝင္နစ္ျမဳပ္ေနမွန္း ဘယ္သူမွမသိၾက။

လင္းဇင္ေယာ္

၂၀၁၃၊ ႏိုဝင္ဘာ။

အသံအိုး

သူက ရန္ကုန္မွာ တကၠစီေမာင္းတယ္။ ကားေမာင္းေနရင္းကေန ရုတ္တရက္အသံဝင္သြားေပမယ့္ ျပန္ေကာင္းသြားမွာပါ ဆိုၿပီး ေပေတၿပီးေနခဲ့တာ တစ္ႏွစ္တိတိၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ လည္ေခ်ာင္းထဲ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးျဖစ္လာၿပီး အသက္ ရွဴမရဘဲပိတ္လာလို႔ ေဆးရံုေရာက္ၿပီး အေရးေပၚေလႁပြန္ေဖာက္လိုက္ရတယ္။ ေဆးရံုမွာ ေရာဂါရွာေဖြၾကေတာ့ အသံအိုး ကင္ဆာဆိုတာကို ေတြ႔ရွိသြားၾကတယ္။ ကင္ဆာမွန္းသိလိုက္ရေတာ့ အသံဝင္ေနရာကေန စိတ္ဓာတ္ေတြပါတိမ္ဝင္သြား ၿပီး ဆက္မကုေတာ့ဘူး၊ အိမ္ျပန္ေသမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မိဘေတြ၊ ညီမေတြရွိရာ ကိုယ့္ဇာတိၿမိဳ႕ကိုယ္ ျပန္ေရာက္ လာေတာ့ ေဆးရံုနဲ႔အဆက္အစပ္ရွိတဲ့ညီမတစ္ေယာက္က ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေနတဲ့ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္း ဆရာဝန္ႀကီး နဲ႔ ျပေပးဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ လူနာက အစပိုင္းေတာ့ မျပခ်င္ဘူး၊ တရားပဲအားထုတ္ေတာ့မယ္လို႔ ေခါင္းခါေပမယ့္ ညီမေတြက တဂ်ီဂ်ီ တိုက္တြန္းပါမ်ားေတာ့ ေဆးရံုပါလာတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ လူနာက သူ႔လည္ပင္းမွာေဖာက္ထားတဲ့ ေၾကး ေလႁပြန္ေပါက္ေလးကို လက္ညွိဳးနဲ႔ပိတ္ပိတ္ၿပီး ေလသံအက္အက္နဲ႔ ေရာဂါရာဇဝင္အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ ရန္ကုန္ေနပူပူ မွာ တကၠစီေမာင္းရင္း ေရခဲေရေတြေသာက္လိုက္၊ ေကာ္ဖီပူပူ၊ လက္ဘက္ရည္ပူပူေတြကို အေအးမခံႏိုင္ပဲ အျမန္ေမာ့လိုက္ နဲ႔ ပူလိုက္ေအးလိုက္ျဖစ္ေနရာက ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္ေခ်ာင္းလည္း ကားအိတ္ေဇာလိုပဲ အသံမထြက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးဆရာတဲ့။ ေမာ္ေတာ္ကားဆရာက ေမာ္ေတာ္ကားဥပမာနဲ႔ ေျပာျပတယ္။ စီးကရက္ကလည္း တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ေသာက္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာခဲ့ေပါ့တဲ့။ ဆရာႀကီးက သူေျပာတာနားေထာင္ရင္း လိုအပ္တဲ့ စမ္းသပ္မွဳေတြလုပ္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေရာဂါ ခြဲစိတ္ကုသလို႔ရပါေသးတယ္၊ မေသႏိုင္ေသးပါဘူးတဲ့။ လည္ပင္းမွာလည္း ကင္ဆာျပန္႔တဲ့ အႀကိတ္ေတြ မေတြ႔ေသးေတာ့ ခြဲစိတ္ၿပီးရလဒ္ကလည္း အေကာင္းဘက္မွာရွိေနပါတယ္တဲ့။ အဲေတာ့ လူနာက ဒါဆိုလည္း ခြဲပါ့မယ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းသေဘာတူေတာ့ ခြဲစိတ္မွဳဒဏ္ ခံႏိုင္၊ မခံႏိုင္သိႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေသြးစစ္၊ ဓာတ္မွန္ရိုက္၊ အီးစီဂ်ီဆြဲ လိုအပ္တာေတြဆက္လုပ္ၾကတယ္။ အားလံုးစစ္ေဆးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ ဆရာႀကီးလည္း အေရးေပၚကိစၥတစ္ခုေပၚ လာလို႔ ခရီးထြက္သြားတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ခရီးသြားခါနီး လက္ေထာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွာသြားတယ္။ အဲဒီလူနာလာရင္ ခြဲမယ့္ရက္ခ်ိန္းႀကိဳေပးထားလိုက္တဲ့။ လက္ေထာက္လည္း ဟုတ္ကဲ့ဆရာဆိုၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပ မယ့္ ဆရာႀကီးမရွိေတာ့ လူနာလည္း ေရာက္မလာဘူး။ ဆရာႀကီးျပန္လာမွပဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဆရာႀကီးက ခြဲဖို႔စိတ္ဖို႔စျပင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ပဲရွိေနေတာ့ ေမဂ်ာေက့စ္ တစ္ခုလုပ္ခ်င္လုိ႔၊ ေမ့ေဆးက လက္ခံႏိုင္သလားဆိုတာကို လက္ေထာက္က အရင္သြားေမးရတယ္။ ေမ့ေဆးက ဘယ္ႏွ နာရီၾကာမယ့္ ေအာ္ပေရးရွင္းလဲတဲ့။ ေျခာက္နာရီကေန ရွစ္နာရီအထိၾကာႏိုင္ပါတယ္အစ္မဆိုေတာ့ လူနာက ဘယ္အရြယ္ လဲတဲ့၊ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းပဲလားတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ပါ၊ သန္သန္မာမာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းပါပဲ အစ္မလို႔ လက္ေထာက္က ျပန္ေျဖတယ္။ ကဲ၊ ဒါဆိုလည္း လုပ္ၾကတာေပါ့၊ လူနာလည္း ေစာင့္ရတာၾကာေနၿပီတဲ့။ ေမ့ေဆးက လက္ခံတဲ့အေၾကာင္း ဆရာႀကီးကိုျပန္ေျပာျပေတာ့ ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလည္း ခ်ကြာတဲ့။

မခြဲစိတ္ခင္တစ္ရက္အလိုမွာ လူနာက ညအိပ္မေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ဒါဆို ဆရာစိတ္ဆီ ျမန္ျမန္ေခၚ သြားတဲ့။ ဒါမ်ဳိးက ဆရာစိတ္ကူညီမွရမွာတဲ့။ ဆရာစိတ္ဆီေရာက္ေတာ့ သူကလူနာကိုေမးျမန္းၿပီး ညအိပ္ခါနီး တစ္လံုး ေသာက္ဖို႔၊ တစ္ျခမ္းေသာက္ဖုိ႔၊ တစ္စိတ္ေသာက္ဖို႔ဆိုၿပီး ေဆးလံုးေသးေသးေလးေတြ ေပးလိုက္တယ္။ လူနာကိုလည္း စိတ္ေအးေအးထား၊ ဆရာႀကီးက လက္အရမ္းေကာင္းတာ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း အားေပးစကားေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ခြဲမယ့္ ေန႔မနက္မွာေတာ့ လူနာရဲ႕မ်က္ႏွာလန္းဆန္းေနတယ္။ ညက ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ထားတဲ့ပံုပဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူနာကို ဆီမဝလို႔တကၽြီကၽြီျမည္ေနတဲ့ ထေရာ္လီေပၚတင္ၿပီး ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးဝဆီကို တြန္းေခၚသြားၾကတယ္။ အစိမ္းေရာင္ ဝတ္စံုဝတ္ထားတဲ့ ခြဲခန္းဆရာမတစ္ယာက္က တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီး လူနာကိုလည္း ခြဲစိတ္ခန္းထဲကိုေခၚသြားတယ္။ ခြဲစိတ္ ခုတင္ေပၚကို လူနာတက္အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေစာေစာကေခၚေဆာင္လာေပးတဲ့ ဆရာမကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမေရာက္ ၾကေသးဘူး။ ခြဲခန္းထဲမွာေတာ့ ေလေအးေပးစက္ေၾကာင့္ ေအးစိမ့္ေနတယ္။ ေသြးခုန္ႏွဳန္းတိုင္းတဲ့ စက္ရဲ႕ ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္ ျမည္သံကလည္း တစ္မ်ဳိးတစ္ျမည္ စိတ္ေျခာက္ျခားေစတယ္။ ခဏေနေတာ့ လူနာက ခ်မ္းတယ္ေျပာတာေၾကာင့္ ဆရာမက ေစာင္တစ္ထည္ယူၿပီး လာၿခံဳေပးထားလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ခြဲစိတ္ခန္း ထဲမွာ လူစံုတက္စံုျဖစ္သြားၾကၿပီး ရြက္ကုန္လႊင့္ၾကဖို႔ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဆရာ၊ ေမ့ေဆးကို ဘယ္အေပါက္ကေပးေပးရ မလဲတဲ့။ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက ဆရာႀကီးကိုေမးတယ္။ လူနာရဲ႕လည္ပင္းက အေရးေပၚေလႁပြန္ေဖာက္ထားတဲ့ အေပါက္ ကေပးရမလား၊ ခါတိုင္းလိုပဲ ပါးစပ္ထဲကေန ပိုက္ထည့္ၿပီးေပးရမလားဆိုတာ။ ခြဲစိတ္မွဳက လည္ပင္းမွာလုပ္မွာဆိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္ေအာင္ ပါးစပ္ကေနပဲေပးေပးပါလို႔ဆရာႀကီးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီး လည္း လူနာရဲ႕ေခါင္းရင္းမွာရပ္ၿပီး ႏွာေခါင္းနဲ႔ပါးစပ္ကို ေမးေဆးေပးတဲ့အုပ္ေဆာင္းနဲ႔အုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ေဆး အေငြ႔ေတြကို ရွဴးခနဲလႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း လူနာကို ေမးခြန္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေမးေပးေနတယ္။ အစ ပိုင္းမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ျပန္ေျဖႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ လူနာနဲ႔အေျဖေတြက တစ္ခုထက္တစ္ခုပိုၿပီးေတာ့ ေလးကန္ ေႏွးေကြးလာၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာမွျပန္မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သြားတယ္။ အဲေတာ့မွ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးလည္း လူနာရဲ႕ ေခါင္းကိုေမာ့တင္လိုက္ၿပီး မီးသီးေလးပါတဲ့ ငွက္ႏုတ္သီးလိုကိရိယာေလးနဲ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ထိုးခ်ိတ္မတင္လိုက္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသံႀကိဳးတစ္ဖက္မွာ ကင္ဆာအလံုးတစ္ခုရွိေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အသက္ ရွဴပိုက္ကို အဲဒီကင္ဆာအလံုးနဲ႔ တတ္ႏိုင္သမွ် မထိခိုက္မိေအာင္ထိန္းၿပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ေဘာလံုးကို ေလျဖည့္သြင္းၿပီး နားၾကပ္တစ္ခုနဲ႔ အဆုတ္ႏွစ္ဖက္ထဲ ေလဝင္မွဳရွိမရွိ၊ ေလဝင္တာညီမညီ နားေထာင္ေနတယ္။ ဘယ္ဘက္အဆုတ္ထဲ ေလဝင္တာနည္းေနသလိုပဲ၊ ဆရာ နည္းနည္းနားေထာင္ၾကည့္ပါဦးဆိုၿပီး ဆရာႀကီးကို နားၾကပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးလည္း နားၾကပ္ယူၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ တစ္ဖက္စီကိုေထာက္ၾကည့္ၿပီး နားေထာင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟုတ္တယ္အစ္မ၊ ဘယ္ဘက္မွာ ေလဝင္တာနည္းနည္း ေလ်ာ့ေနတယ္လို႔ေျပာၿပီး နားၾကပ္ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးလည္း လူနာရဲ႕လည္ေခ်ာင္းထဲ ထိုးထည့္ထားတဲ့ အသက္ရွဴပိုက္ကို အေပၚနည္းနည္းျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္နားေထာင္တယ္။ သိပ္မႀကိဳက္ ေသးဘူးဆိုၿပီး အေနအထားနည္းနည္းထပ္ျပင္တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ဆရာႀကီးကိုလည္း နားေထာင္ခိုင္းေသးတယ္။ ေအာ္ပေရးရွင္းက ေမဂ်ာလည္းျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္လည္းၾကာမယ္ဆိုေတာ့ အစကတည္းက အစစအရာရာ ေသခ်ာေနဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ လမ္းတစ္ဝက္က်မွ အသည္းအသန္ျပန္လိုက္လုပ္ရတာေတြဟာ လူနာအတြက္ေရာ၊ ဆရာဝန္အတြက္ပါ စိတ္ဖိစီးမွဳမ်ားမွန္း အေတြ႔အႀကံဳေတြကသင္ၾကားထားလို႔ စလံုးေရစကတည္းက ေသခ်ာေအာင္ဂရုစိုက္ေနၾကတယ္။ အသက္ရွဴပိုက္ကိစၥ အဆင္ေျပသြားေတာ့ ဆရာႀကီးက လူနာကိုပုခံုးကေနဆြဲမၿပီး ေက်ာေအာက္မွာသဲအိတ္ခုလိုက္တယ္။ ေခါင္းေအာက္မွာလည္း လွဳပ္ရွားမွဳမရွိေအာင္ ေခါင္းခုတစ္ခုခံထားလိုက္ၿပီး လိုခ်င္တဲ့အေနအထားရေအာင္ ျပင္ေနတယ္။ ဆရာႀကီးကလူနာရဲ႕ဦးေခါင္းပိုင္းကို ျပင္ဆင္ေနတဲ့တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဆရာမေတြကလည္း လူနာကို ဆီးပိုက္တပ္ေပးေန ၾကတယ္။ ဆီးပိုက္ကေရွာေရွာရွဴရွဴဝင္သြားေပမယ့္ ဆီးမထြက္လာေသးလို႔ ခဏေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ဆီးပိုက္ထည့္တဲ့ ဆရာမေလးလည္း သူထည့္လိုက္တာ ေနရာမ်ားမွားဝင္သြားလားဆိုၿပီး ရုတ္တရက္ စိတ္ပူသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ တစ္ေပါက္တည္းပဲရွိတာ၊ မွားႏိုင္စရာမရွိပါဘူးဆိုတာကို စဥ္းစားမိေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ခ်ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ မၾကာခင္ ဆီးပိုက္ထဲကို ေကာက္ရိုးႏုေရာင္ဆီးရည္ေတြ ၾကည္ၾကည္လင္လင္စီးဆင္းလာေတာ့မွပဲ အားလံုး ၿပံဳးေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ ေအာ္ပေရးရွင္းၾကာမယ္ဆိုေတာ့ ဆီးပိုက္တပ္ထားဖို႔လိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆီးအိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဆီး ပမာဏကိုၾကည့္ၿပီး လူနာ ရဲ႕အေျခအေနကို ခန္႔မွန္းတြက္ဆၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ေသြးထြက္မ်ားရင္ ေက်ာက္ကပ္ရုတ္တရက္ ပ်က္စီးသြားၿပီး ဆီးထြက္ နည္းသြားတတ္တယ္။ ေျခေထာက္မွာထိုးထားတဲ့ ေဆးပိုက္ေတြမွာလည္း ေဆးပံုမွန္ဆင္းေနသလား၊ ေဆးပိုက္ပိတ္ေန သလား၊ ေဆးစက္က်ရဲ႕လား စစ္ၾကည့္ၾကတယ္။ အေပၚပိုင္းေရာ၊ ေအာက္ပိုင္းေရာ အားလံုးအိုေကၿပီဆိုေတာ့မွ လက္ေထာက္က ခြဲစိတ္မယ့္လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ကို ေရစေဆးတယ္။ ဆရာႀကီးက နားရြက္ေနာက္ေတြကိုပါ ေျပာင္ေအာင္ ေဆးလို႔ညႊန္ၾကားၿပီး ေဘစင္မွာလက္သြားေဆးေနတယ္။

ဆရာႀကီးလက္ေဆးေနတုန္း လက္ေထာက္က ပိုးသတ္ထားတဲ့ပုဝါနဲ႔ လူနာရဲ႕ေခါင္းကို ခပ္ၾကပ္ၾကပ္လံုေအာင္ထုပ္လိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခြဲမယ့္လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ကိုပဲ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့အစိတ္အပိုင္းေတြအကုန္လံုးကိုလည္း ပုဝါနဲ႔အုပ္ခင္း လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးလာေတာ့ ခြဲမယ့္လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ေဆးျပာနဲ႔တို႔ၿပီးေတာ့ မွတ္သားလိုက္တယ္။ ညာဘက္နားရြက္ေနာက္နားကေန လည္ဇလုတ္ေအာက္ဘက္ကို ဝိုက္ဆင္းလာၿပီး ဘယ္ဘက္နားရြက္ေနာက္ကို ျပန္ တက္သြားတယ္။ ဆရာ၊ ဒါ ဘာအင္စီရွင္လဲလို႔ လက္ေထာက္ကေမးေတာ့ ေအပရြန္အင္စီရွင္လို႔ေျပာၿပီး ေဆးျပာဆြဲထား တဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေသြးထြက္နည္းေအာင္ ထံုေဆးရည္ေတြ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးခ်ိန္ခိုင္းလိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လ်ာထားတဲ့လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လွ်ပ္စစ္ဓားနဲ႔ ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ဆိုၿပီး ခြဲခ်လိုက္တယ္။ ခြဲခန္းထဲမွာ ေညွာ္နံ႔ေတြလွိဳင္သြားတယ္။ ညာဖက္ကို အရင္ရွင္းမယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္ဖက္ဆက္ရွင္းမယ္တဲ့။ ဆရာႀကီးက ခြဲေနရင္းေျပာ လိုက္တယ္။ အေရျပား၊ အဆီျပင္၊ အေျမးပါး၊ ႂကြက္သား တစ္လႊာၿပီးတစ္လႊာရွင္းၿပီးသြားေတာ့ လည္ပင္းေဘးမွာရွိတဲ့ ေသြးလႊတ္ေၾကာႀကီးနဲ႔ ေသြးျပန္ေၾကာႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္း ထင္းခနဲ လင္းခနဲ ေပၚလာေတာ့တယ္။ ေသြးျပန္ေၾကာႀကီးထဲမွာ ေသြးေတြလွည့္ပတ္စီးဆင္းေနတာကိုလည္း အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။ ဆရာ၊ ဒီေပးရွင့္က လည္ပင္းအႀကိတ္ေတြ မရွိ ေသးဘူးလားလို႔ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္အစ္မ၊ မရွိေသးဘူး၊ အႀကိတ္ရွိေနရင္လည္း သူ႔ရဲ႕ ျပန္ ေကာင္းႏိုင္ေျခက တစ္ဝက္ေလာက္ေလ်ာ့သြားတယ္လို႔ ဆရာႀကီးကျပန္ေျဖရင္း လည္ပင္းေသြးျပန္ေၾကာႀကီးကေန ခြဲထြက္ လာတဲ့ ေသြးေၾကာေတြကို ညွပ္အေသးေလးေတြနဲ႔ညွပ္ၿပီး ျဖတ္ေတာက္ခ်ည္ေႏွာင္ေနတယ္။ ေသြးေၾကာေတြက ပါးလႊာ ႏူးညံ့လြန္းေတာ့ အျငင္သာဆံုးကိုင္တြယ္ေနရတယ္။ အဲဒီလို ခ်ည္ေနတုန္းမွာပဲ ေသြးေၾကာတစ္ခုက ရုတ္တရက္ ၿပဲထြက္ ၿပီး ေသြးေတြေဟာခနဲ အိုင္ထြန္းသြားတယ္။ လက္ေထာက္က ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ညွိဳးနဲ႔ထိုးပိတ္လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက ထြက္လာတဲ့ေသြးေတြကို ဂြမ္းပုဝါစတစ္ခုနဲ႔သုတ္ပစ္ၿပီး ေသြးထြက္တဲ့ေနရာကိုလိုက္ရွာတယ္။ လက္ညွိဳးနဲ႔ထိုးပိတ္ထားတဲ့ ေနရာက သိပ္မလံုေသးပဲ ေသြးနည္းနည္းယိုေနေသးလို႔ ဆရာႀကီးက ေနရာနည္းနည္းေရႊ႕ၿပီး ျပန္ပိတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္မီးပ်က္သြားၿပီး ခြဲစိတ္ခန္းတစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲဆူညံသြားေတာ့တယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲက အျခားခြဲစိတ္ ခန္းငယ္ေလးေတြထဲမွာ ခြဲစိတ္ေနၾကတဲ့ အရိုးအေၾကာအဖြဲ႔နဲ႔ ဗိုက္ခြဲအဖြဲ႔တို႔ရဲ႕ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ဆံုးသြားလို႔ ေအာ္ဟစ္ ေနတဲ့အသံကိုလည္း အတိုင္းသားၾကားေနရတယ္။ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အလင္းေရာင္ကို အယ္လ္အီးဒီဓာတ္မီး ေတြနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအစားျပန္ထိုးလိုက္ၾကတယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းတာဝန္ခံေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက ခ်က္ခ်င္းမီးစက္ႏွိဳးခိုင္းေနတယ္။ အီးပီစီကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားခိုင္းေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ တယ္လီဖုန္းက အေၾကာင္းျပန္လာတယ္။ မီးစက္က ဘက္ထရီအားကုန္ေနလို႔ ဘက္ထရီအိုးသြားငွားေနတယ္တဲ့။ အီးပီစီကလည္း ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲလွည့္ေနတာ ဓာတ္ ႀကိဳးနဲ႔မလြတ္လို႔ မီးျဖတ္ထားတယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုပဲျပန္ေခၚေခၚ ဖုန္းကိုင္မယ့္သူ မရွိဘူးတဲ့။ ဒီလိုအေျခ အေနမ်ဳိးမွာ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကေရာ မီးျမန္ျမန္ျပန္လာေအာင္ဆုေတာင္းေနရံုကလြဲၿပီး ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦးမည္နည္း ေပါ့။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲက အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ဆံုးသူမ်ားကြန္ယက္အဖြဲ႔ကလည္း မိတ္အင္ခ်ဳိင္းနား အယ္လ္အီးဒီဓာတ္မီးေတြ နဲ႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ရံုမွလြဲ၍ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦးမည္နည္းေပါ့။ ေအာ္ပေရးရွင္းေတြက ရပ္ထားလို႔မွမရတာ။

ဆရာႀကီးကေတာ့ စိတ္ကုန္တယ္လို႔တစ္ခြန္းေျပာၿပီး ခြဲစိတ္စရာရွိတာ ဆက္ခြဲေနတယ္။ ေစာေစာက ေသြးထြက္ေနတဲ့ ေသြးေၾကာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ေနရာေတြကိုရွာေဖြၿပီး ခ်ည္ေႏွာင္ျဖတ္ေတာက္လိုက္တယ္။ ထြက္လာတဲ့ေသြးေတြကိုလည္း စုပ္ စက္နဲ႔စုပ္လို႔ ေယာင္ၿပီးေတာ့ေျပာေနေသးတယ္။ ဆရာႀကီး မီးမလာေသးဘူးဆိုေတာ့မွ ေၾသာ္၊ ဟုတ္သားပဲဆိုၿပီး ဂြမ္းပုဝါနဲ႔ အသာအယာသုတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံအိုး၊ ေလႁပြန္နဲ႔ သိုင္းရြိဳက္အႀကိတ္ကို ေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ ေသြးေၾကာ မွန္သမွ်ကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္တယ္။ မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ႂကြက္သားေတြနဲ႔ အာရံုေၾကာေတြကိုလည္း ျဖတ္ပစ္လိုက္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ ေမးရိုးေအာက္နားက အာရံုေၾကာတစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ မရမကလိုက္ရွာၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့လိုက္တယ္။ အဲဒါ၊ ဟိုက္ပိုဂေလာ့ဆယ္နာ့ဗ္၊ ျဖတ္မိသြားရင္မလြယ္ဘူး၊ ခြဲၿပီးမွ လွ်ာလွဳပ္လို႔မရ၊ လွ်ာသိမ္းလို႔ မရဘဲ အစာၿမိဳခ်ရခက္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေျပာေနေသးတယ္။ တကယ္ဆို ဒါေတြက ဘိုင္ပိုလာေလးနဲ႔ ရႊိ ရႊိ ဆိုၿပီးေတာ့ ၿပီးသြားရမွာ၊ အခုေတာ့ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ၾကန္႔ၾကာကုန္ၿပီလို႔ ညည္းေျပာေျပာရင္း ေသြးေၾကာေတြကို ညွပ္လိုက္၊ ျဖတ္လိုက္၊ ခ်ည္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ လည္ပင္းရဲ႕ညာဖက္ တစ္ျခမ္းရွင္းၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွပဲ လွ်ပ္စစ္မီးက ျဖန္းခနဲ ျပန္ လင္းလာတယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းတစ္ခုလံုး ခ်က္ခ်င္းနတ္ျပည္ေရာက္သြားသလို လင္းလက္ေတာက္ပသြားတယ္။ ဆရာႀကီးက ဘယ္ဘက္လည္ပင္းကိုဆက္ရွင္းဖို႔ လူနာရဲ႕ဦးေခါင္းကို လွည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခြဲစိတ္ကိရိယာေပးတဲ့ဆရာမက ဆရာႀကီး၊ လူလဲလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက ေအး၊ ေအး လို႔ေျပာၿပီး လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ဆရာမအသစ္ဝင္လာေတာ့ ဆရာႀကီးက ဘယ္ဘက္လည္ပင္းကို ညာဖက္လည္ပင္းတုန္းကလိုပဲ ခြဲခ်လိုက္ၿပီး ရွင္းလင္း ျဖတ္ေတာက္ေနတယ္။ ေစာေစာကလိုပဲ ေသြးေၾကာႀကီးေတြ ဘြားခနဲ ေထာင္လာတယ္။ ေစာေစာကလိုပဲ သတိႀကီးစြာနဲ႔ ကိုင္တြယ္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာကလိုေတာ့ မီးမပ်က္ေတာ့ဘူး၊ ေသြးမထြက္ေတာ့ဘူး။ လည္ပင္းေသြးေၾကာမ ႀကီးေတြကို ေရွာင္ကြင္းျဖတ္ေတာက္ေနရတာကို ၾကည့္ေနရတာ ဓားသြားေပၚမွာ ေျခဗလာနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ။ ဒီတစ္ခါ လွ်ပ္စစ္မီးက အေႏွာင့္အယွက္မေပးေတာ့ ဘယ္ဘက္လည္ပင္းခြဲစိတ္မွဳဟာ ညာဖက္ေလာက္မၾကန္႔ၾကာေတာ့ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟိုက္ပိုဂေလာ့ဆယ္ ရွာဖို႔က်န္ေနေသးတယ္။ ေမးရိုးေအာက္နားမွာ အာရံုေၾကာျဖဴျဖဴတစ္ေခ်ာင္းေတြ႔ တယ္။ ဆရာႀကီးက အဲဒီအာရံုေၾကာကို ျဖတ္မယ္လုပ္ၿပီးမွ ေသခ်ာေအာင္ နည္းနည္းထပ္ၿပီးရွင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ရွင္းေန ရင္းကေန အမယ္ေလး၊ ေတာ္ေသးတယ္တဲ့။ ငါ တြယ္မိေတာ့မလို႔တဲ့။ ပံုမွန္ဆို ဒီေကာင္က ဒီေနရာမွာမရွိတတ္ဘူးတဲ့။ ခ်န္ရမယ့္အစိတ္အပိုင္းေတြခ်န္၊ ျဖတ္ေတာက္ရမယ့္အစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖတ္ေတာက္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ျပႆနာ အရင္းအျမစ္ျဖစ္တဲ့ အလယ္ကအသံအိုးႀကီးတစ္ခုလံုး လွီးထုတ္ပစ္ဖုိ႔ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီးက သိုင္းရြိဳက္ေလးနည္း နည္းခ်န္ခဲ့မယ္ဆိုၿပီး သိုင္းရြိဳက္ဂလင္းတစ္ခုလံုးမထုတ္ပစ္ဘဲ လက္တစ္ဆစ္စာေလာက္ခ်န္ခဲ့ၿပီး မုန္႔ဖက္ထုပ္လို ခ်ဳပ္ေပး ထားခဲ့လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ လည္ပင္းအလယ္က အတက္ေလးခုပါတဲ့ဟိုက္ရြိဳက္အရိုးကို လွ်ပ္စစ္ဓားနဲ႔ခြဲစိတ္ကေလာ္ထုတ္ေနတယ္။ ဟိုက္ ရြိဳက္အရိုးျဖဴျဖဴေလးေပၚလာေတာ့ သူ႔ေအာက္မွာကပ္လ်က္ရွိေနတဲ့ လည္ဇလုတ္သိုင္းရြိဳက္အရိုးကို ဆက္ၿပီးေတာ့ခြာ တယ္။ အရင္ဆံုး လည္ဇလုတ္ရိုးမွာကပ္ေနတဲ့ ႂကြက္သားအႂကြင္းအက်န္ေတြကို လွ်ပ္စစ္ဓားနဲ႔ေျပာင္ေအာင္ျခစ္ထုတ္ပစ္ လိုက္တယ္။ အသားစေတြမီးတူးၿပီး မီးခိုးလံုးေတြအလိပ္လိုက္တက္လာတယ္။ လက္ေထာက္က မီးခိုးေငြ႔ေတြဖံုးသြားတဲ့ ေအာ္ပေရးရွင္းျမင္ကြင္းရွင္းသြားေအာင္  စုပ္စက္နဲ႔စုပ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက လည္ဇလုတ္ရိုးကို ငါးပါးဟက္ခြာ သလို လွ်ပ္စစ္ဓားနဲ႔ ေဘးကခြာလိုက္၊ ေအာက္ကပတ္ခြာလိုက္နဲ႔ အသာအယာ ဆြဲခြာျဖတ္ထုတ္ေနတယ္။ အသြားႏွစ္ခု ပါတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓားႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ေခ်ာင္းညစ္ပတ္ရင္ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အလဲအဖယ္လုပ္ရင္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ခြဲေနတယ္။ ခြဲခန္းအကူဆရာမလည္း ဓားသြားမွာခ်ဳိးတူးၿပီးကပ္ေနတာေတြကို ဂြမ္းစနဲ႔သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးေနရတာ လက္မလည္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ေျပာင္ေအာင္သုတ္ဆိုၿပီး ဆက္ခြဲလာလိုက္တာ ခြဲစိတ္ခ်ိန္ဟာ ေလးနာရီေက်ာ္လာ ၿပီး ငါးနာရီတင္းတင္းျပည့္ေတာ့မယ္။ ပြဲစကတည္းက ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အခုခ်ိန္အထိလိုက္ပါလာႏိုင္တဲ့ ဒုတိယ လက္ေထာက္ဆရာမကေတာ့ မီးခိုးေညွာ္နံ႔မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ ဆရာႀကီးကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး လူစားလဲလိုက္ၿပီ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ လက္ေထာက္ကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာႏိုင္ေသးဘဲ အေပးအယူအခ်ိတ္အဆက္မိမိနဲ႔ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ ဆက္လက္ ခ်ီတက္ေနတယ္။ အသံအိုးအေပၚပိုင္းတစ္ခုလံုးလည္း ရွင္းသေလာက္ရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးက ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီး ကို အစ္မေရ၊ ျဖဳတ္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာၿပီး လည္ဇလုတ္ေအာက္နားက ေလႁပြန္ကိုလြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ လွီးခ်လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲကေနထိုးထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အသက္ရွဴပိုက္ႀကီးလည္း ထင္းခနဲ ေပၚလာတယ္။ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက အဲဒီပိုက္ကိုပါးစပ္ထဲကေန ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အဂၤလိပ္အကၡရာ ေဂ်ပံုသ႑ာန္ရွိတဲ့ အသက္ရွဴပိုက္ အသစ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လည္ပင္းအရင္းက ေလႁပြန္ျဖတ္စထဲကို မိမိရရ ထိုးသြင္းခ်ိတ္ဆက္လိုက္ရင္း ေမ့ေဆးေဘာလံုးကို ဟန္မပ်က္ ဆက္ညွစ္ ေနလိုက္တယ္။ အသက္ရွဴပိုက္ေျပာင္းတပ္ၿပီးသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဆရာႀကီးက ေလႁပြန္အပါအဝင္ အသံအိုးႀကီးတစ္စံု လံုးကို ျဖတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ လူနာရဲ႕လည္ပင္းမွာ ဟင္းလင္းပြင့္သြားတဲ့အစာေရၿမိဳႁပြန္နဲ႔ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က ေသြးေၾကာမႀကီးေတြပဲ ထီးထီးႀကီးက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ လူနာမွာ ႏွာေခါင္းကေန အသက္ရွဴသြင္းစရာ ေလႁပြန္မရွိေတာ့ ဘူး။ ရွဴသမွွ်ေလေတြဟာ လည္ပင္းအရင္းမွာရွိတဲ့ ေလႁပြန္ငုပ္တိုကေနပဲ အဝင္အထြက္လုပ္ရေတာ့တယ္။ ဆရာမ တစ္ေယာက္က လူနာရဲ႕ႏွာေခါင္းထဲကေန ႏွာေခါင္းပိုက္ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ ပြင့္ေနတဲ့အစာေရၿမိဳႁပြန္ကိုျဖတ္ၿပီး အစာအိမ္ ထဲ ေလွ်ာခနဲဝင္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ခြဲစိတ္မွဳဟာ ရွစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ ၿပီးသြားၿပီ။ လည္ပင္းမွာက်န္ရစ္ခဲ့ တဲ့အစိတ္အပိုင္းေတြကို ေရသန္႔သန္႔နဲ႔ေဆးၾကာပစ္လိုက္ေတာ့ အက်ိအခၽြဲေတြဟာ ေသြးေတြနဲ႔ေရာၿပီးစီးက်လာတယ္။ လက္ေထာက္က စုပ္စက္နဲ႔စုပ္ထုတ္သန္႔ရွင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးက ဂြမ္းပုဝါအသစ္တစ္ခုကိုေရဆြတ္ၿပီး လည္ပင္းမွာ ခပ္ဖြဖြဖံုးအုပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မုန္႔စားခဏနားလိုက္ဦးမယ္အစ္မလို႔ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကို လူနာ အပ္ၿပီးထြက္သြားလိုက္တယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ လက္ေထာက္နဲ႔ဆရာႀကီး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ျပန္ဝင္လာၾကတယ္။ လူနာကေတာ့ ခြဲစိတ္ ခုတင္ေပၚမွာ အသက္ရွဴပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ လည္ပင္းပြင့္လ်က္သား ေမ့လို႔ေကာင္းတုန္း။ ေအာ္ပေရးရွင္းၿပီးဆံုးေတာ့မယ္ဆို ေတာ့ အားလံုးလန္းဆန္းတက္ႂကြေနၾကၿပီ။ ဆရာႀကီးက ပြင့္ေနတဲ့အစာေရၿမိဳကို ခ်ဳပ္ႀကိဳးေသးေသးေလးနဲ႔ အက်ႌအၿပဲစ ကိုျပန္ခ်ဳပ္သလိုမ်ဳိး အပ္ခ်ည္နဲ႔တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ ျပန္တြယ္ခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ အေပၚကတစ္ထပ္ ထပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးေစ့အေပၚဆြဲလွန္တင္ထားတဲ့ လည္ပင္းအေရျပားဖတ္ကို ျပန္အုပ္ခ်လိုက္တယ္။ လည္ပင္း အရင္းက ေလႁပြန္ငုပ္တိုရဲ႕ပတ္ပတ္လည္ကိုလည္း လည္ပင္းအေရျပားနဲ႔ ျပန္တြဲခ်ဳပ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လည္ပင္း အေရျပားေအာက္နားကေန ပိုက္ေသးေသးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ယိုစိမ့္စီးက်လာတဲ့ေသြးေတြကိုခံထားဖို႔ ပိုက္ အဖ်ားမွာ ပလတ္စတစ္ဘူးေလးတစ္လံုးစီ တပ္ေပးထားလိုက္တယ္။  ၿပီးေတာ့မွ ဆရာႀကီးနဲ႔လက္ေထာက္ ဇာဂနာကိုယ္စီ အပ္နဲ႔အပ္ခ်ည္ကိုယ္စီနဲ႔ လူနာရဲ႕လည္ပင္းအေရျပားကို ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကေန ၿပိဳင္တူျပန္ပိတ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးကလည္း ေမ့ေဆးအခ်ိန္အဆကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ေလွ်ာ့ေနၿပီ။ အေရျပားအားလံုးျပန္ခ်ဳပ္ၿပီးသြား ေတာ့ လူနာရဲ႕လည္ပင္းအေပါက္ထဲကိုထိုးထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အသက္ရွဴႁပြန္အစား ပိုးသတ္ထားၿပီးသား ေၾကးႁပြန္ ေကာက္ႀကီးတစ္ခု ျပန္ေျပာင္းတပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းဆရာမက လူနာလည္ပင္းမွာေပေနတဲ့ ေသြးစေသြးန ေတြကို အရက္ျပန္ဆြတ္ထားတဲ့ ဂြမ္းပတ္တီးစေလးနဲ႔ ေျပာင္စင္ေအာင္သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ အခုေတာ့လည္း လူနာ လည္ပင္းမွာ ကင္းေျခမ်ားတစ္ေကာင္ပတ္ေခြေနသလို ခ်ဳပ္ရိုးေၾကာင္းရာႀကီးနဲ႔ ေလႁပြန္ေပါက္တစ္ေပါက္ပဲ က်န္ရစ္ေတာ့ တယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညခုႏွစ္နာရီထိုးခါနီးေနၿပီ။ ေမ့ေဆးေပးစက္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူနာက သူ႔ဖာသာသူ အသက္ျပန္ရွဴေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သတိေတာ့ေကာင္းေကာင္းမရေသးဘူး။ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက လူနာ သတိရလာတဲ့အခ်ိန္ နာက်င္မွဳမခံစားရေအာင္ဆိုၿပီး ပက္သဒင္း ငါးဆယ္မီလီဂရမ္ကို အေၾကာထဲထိုးထည့္ေပးလိုက္ တယ္။

လင္းဇင္ေယာ္

ပိေတာက္ပြင့္သစ္ - ၂၀၁၃၊ ေအာက္တိုဘာ။